مطلع شده ایم که حکم ۶ ماه زندان و ۱۵ ضربه شلاق شما که مربوط به حوادث پس از انتخابات بوده است، پس از ۲ سال به اجرا در آمده است. شما چه زمان و چگونه از اجرایی شدن حکمتان مطلع شدید؟
• من بار اول سه ماه پیش و از طریق دوستم مازیار یزدانی از اجرایی شدن حکممان مطلع شدم. او به من اطلاع داد که از طریق دانشگاه احضاریه ای به دادسرای عمومی بابلسر به دست او رسیده است که در آن خبر از اجرایی شدن حکممان داده اند. حکم ۶ ماه حبس و ۱۵ ضربه شلاقی که در دادگاهی بعد از انتخابات ۸۸ و به صورت فله ای برای من، مازیار یزدانی و چند تن دیگر از دوستانمان از جمله رحمان یعقوبی و علی عباسی صادر شده بود. چند روز بعد رحمان یعقوبی و علی عباسی در پی این احضاریه به دادسرای عمومی بابلسر مراجعه کردند و همان جا بازداشت شده و مستقیما به زندان متی کلای بابل برای گذراندن دوران حبسشان فرستاده شدند. مازیار یزدانی نیز به فاصله ی چند روز بازداشت و به زندان متی کلا منتقل شد. دومین احضاریه ی من هفته ی گذشته و از طریق نیروی انتظامی شهرستان بجنورد به دست خانواده ام رسید.
• به نظر شما چرا این حکم با توجه به اینکه بیش از یک سال از صدور آن می گذرد حالا به اجرا در آمده است؟
• این حکم زندان و شلاق تعزیری در دادگاه بدوی صادر شد. حکم دادگاه تجدید نظر هیچگاه به دست من و دوستانم نرسید. اما همان زمان از سوی دایره ی اجرای احکام دادسرای عمومی بابلسر به ما اعلام شد که این حکم در دادگاه تجدید نظر شکسته شده و به حالت تعلیق در آمده است، اما تا به امروز حکم بیش از نیمی از ما به اجرا در آمده است. به نظر من دادستانی بابلسر در اجرای این احکام کاملا به صورت سلیقه ای عمل می کند و سابقه ی اجرای احکام کیفری دانشجویان دانشگاه مازندران نشان می دهد که از این احکام به مثابه اهرم فشاری برای ایجاد محدودیت و کنترل فعالین دانشجویی این دانشگاه استفاده می شود.
• آیا از وضعیت دوستانتان در زندان متی کلای بابل مطلع هستید؟ شرایط نگهداری آنها در زندان چگونه است؟
• بله، خوشبختانه مازیار یزدانی، رحمان یعقوبی و علی عباسی در چند روز اخیر با عفو مشروط آزاد شدند. این دوستان در طول دوران محکومیتشان در زندان متی کلا مصائب زیادی را متحمل شدند. متاسفانه هنوز دیگرانی همچون علیرضا فلاحتی و آریا آرام نژاد شرایط سختی در این زندان دارند. مازیار یزدانی چندین روز از این دوران محکومیتش را در سلول انفرادی و در اعتصاب غذا بسر برد و چندین هفته به همراه دیگر دوستانم در بند سارقین و مجرمین جنایی نگهداری شدند. با توجه به تجربه ی شخصی ام در دوران بازداشتم در این زندان و تجربیات تلخ دیگر زندانیان سیاسی همچون اشکان ذهابیان، نیما نحوی، محسن برزگر و ایمان صدیقی، شرایط نگهداری زندانیان سیاسی در زندان متی کلای بابل اسف بار است. در این زندان بارها آزار و اذیت و در مواردی ضرب و شتم زندانیان سیاسی از سوی برخی از زندانیان و مجرمین خطرناک اتفاق افتاده است و مسئولین زندان متی کلا نه تنها هیچگونه تمهیدی برای حل این مشکل اتخاذ نکرده اند بلکه با فرستادن زندانیان سیاسی به بند مجرمین خطرناک شرایط وقوع چنین رویدادهای ناگواری را تسهیل نموده اند. حبس های انفرادی بلند مدت نیز تنها پاسخ مسئولین این زندان است به درخواست های مشروع زندانیان سیاسی برای احقاق حقوقشان. حتی اعتصاب غذای افرادی همچون اشکان ذهابیان، مازیار یزدانی و نیما نحوی که در اعتراض به احکام ناعادلانه ی دادگاه و شرایط نامناسب زندان صورت گرفته بود با واکنش شدیدی از سوی رئیس زندان متی کلای بابل همراه شده و حبس های انفرادی بلند مدتی را برای آنان به دنبال داشت. فشار روانی بر فعالین دانشجویی و سیاسی در زندان متی کلای بابل به حدی است که در مواردی (همچون اشکان ذهابیان) منجر به بیماری های عصبی و لکنت زبان در زندان شده است. ایجاد قوانین خودساخته همچون نماز اجباری (چندین ساعت در شبانه روز) بی شباهت به احکام زندان با اعمال شاقه نیست. به واقع رفتار و اقدامات غیر قانونی و خودسرانه ی مسئولین زندان بابل و مشخصا رئیس این زندان، آقای بابازاده، مشخصه ی زندان متی کلا است. نمونه ی اخیر از این دست اقدامات در زندان متی کلا، درخواست شناسنامه ی زندانیان از خانواده ی آنان پیش از انتخابات مجلس بود.
• گفتید که احکام شما و دوستانتان اولین بار از طریق دانشگاه به شما ابلاغ شد. آیا این حکم بر وضعیت تحصیلی شما و دوستانتان تاثیری گذاشته است؟
• هنوز نمی توان پاسخی قطعی به این پرسش داد. من تمام واحد های درسی ام را گذرانده ام و در انتظار اخذ مدرک کارشناسی ام هستم. دانشگاه به لحاظ قانونی نمی تواند برای ما، منع و محرومیت تحصیلی ایجاد کند. اما مسئولین دانشگاه مازندران، با توجه به سابقه ای که از آنان سراغ داریم، همواره چنین شرایطی را بهانه ای قرار داده اند تا برای فعالین دانشجویی موانع تحصیلی ایجاد کنند. در میان این دوستان من، هستند کسانی که هنگام بازداشت ترم آخر تحصیلی خود را می گذراندند و پس از آزادی از زندان، با توجه به پر شدن سنوات تحصیلی شان، ممکن است نتوانند فارغ التحصیل شوند.
