فصلی از کتاب «پیراهن سیاهان و سرخها: فاشیزم عقلانی و سقوط کمونیسم»
از میان ما به کسانی که حتی اگر با استالین و سیستم رهبری او مخالف بوده و به وجود نارسایی های جدی زیادی در جامعه شوروی اذعان داشتند، ولی از پیوستن به آنتی کمونیسم امتناع کردند، آنتی کمونیست های چپنما برچسب «شوروی ستا» و «استالینیست» می زدند.
یگانه تخطی جدی ما این بود که بر خلاف بسیاری از چپنماها از بلعیدن القائات تبلیغاتی مطبوعات آمریکا در باره جوامع کمونیستی امتناع می کردیم.
در مقابل آن، ما تأکید می کردیم که علیرغم تبلیغات شدیدا خصمانه راجع به نواقص و نارسائیها، سیستم کمونیستی موجود به سبب اینکه زندگی صدها میلیون انسان را بمعنی واقعی و انسانی کلمه بهبود بخشیده، ارزش حفظ و حراست دارد.
این ارزیابی ما به هیچوجه خوشایند آنتی کمونیست های چپنما که حتی نمی توانستند یک کلمه مثبت در باره هیچیک از جوامع کمونیستی (ندرتاًَ به استثنای کوبا) بر زبان بیاورند و تاب شنیدن چنین دیدگاهی را نداشتند، نبود.
ارتدوکس های تا مغز استخوان آنتی کمونیست اکثریت چپ ها در آمریکا و مک کارتیسم چپ را بر ضد انسانها، انسانهایی که نگرش مثبت نسبت به کشورهای کمونیستی داشتند، تحت تأثیر قرار دادند و از شرکت آنها در کنفرانسها، هیئت های تحریریه و انتشاراتی، مبارزات سیاسی و نشریات چپ ممانعت بعمل آوردند.
آنتی کمونیستهای چپ هم مثل کنسرواتیو ها (محافظه کاران)، با هیچ چیزی کمتر از تقبیح بی قید و شرط اتحاد شوروی بعنوان هیولای استالینی و انحرافات اخلاقی لنینی موافق نبودند.
بسیاری از کمونیستهای آمریکا و چپهای نزدیک به آنها در واکنش به این تبلیغات گسترده آنتی کمونیستی که همچو سیلاب مطبوعات و زندگی اجتماعی آمریکا را فراگرفته بود، جنبه اقتدارگرایانه اتحاد شوروی را مورد انتقاد قرار ندادند.
آنها بدین ترتیب به اتهام برسمیت شناسایی اتحاد شوروی به مثابه «بهشت کارگران» محکوم شدند.
بسیاری از چپها در آمریکا کمترین آشنائی با آثار لنین و زندگینامه سیاسی او ندارند، این امر اما مانع آن نمی شود که آنها به لجن پراکنی بر ضد «لنینیسم» بپردازند.
نوآم چامسکی، یکی از این کاریکاتورهای آنتی کمونیسم، برای مثال، تفسیر زیر را از لنینیسم ارائه می دهد:
«روشنفکران در غرب و در جهان سوّم بدین جهت بسوی ضد انقلاب بلشویکی گرایش می یابند که طبق نظریه لنینیسم، روشنفکران رادیکال حق دارند با توسل به زور، قدرت سیاسی را تسخیر نموده و رهبری کشور را بدست گیرند.
چنین ایده ای بیشک باب میل روشنفکران است».
اینجا، چامسکی کاریکاتور مضحکی از قدرت پرستی روشنفکران ارائه می دهد و بعد با افزودن کاریکاتور دیگری از لنینیست های بعقیده او، لات که ابزارهای انقلابی را نه برای مبارزه با بیعدالتی، بلکه فقط و فقط بخاطر قدرت به خدمت می گیرند، تکمیل می کند.
زمانی که صحبت از تعقیب و آزار سرخها بمیان می آید، چپنماها مواضعی بمراتب بدتر و مخربتر از افراطیون راست اتخاذ می کنند.
هنگام انفجار تروریستی سال ١٩٩۶ در اوکلاهاماسیتی، من لجن پراکنی مفسر رادیو را شنیدم که می گفت:
«لنین نوشته که هدف از ترور، ترور است».
مفسران آمریکایی اغلب چنین قولهای عوامفریب از لنین نقل می کنند.
اما لنین در واقع، ترور را مورد انتقاد قرار می دهد و مخالفت خود را با هر نوعی از اقدامات تروریستی اعلام می کند که فقط به اشاعه وحشت در میان مردم، به تشدید خفقان و جدائی جنبش انقلابی از توده ها منجر می گردد.
لنین مخالف سرسخت دگماتیسم و توطئه و ترور بوده است.
لنین طرفدار پیگیر تشکیل ائتلاف وسیع و سازماندهی گسترده توده های وابسته به جناح های سیاسی مختلف بوده است.
استفاده از کلیه امکانات موجود برای توسعه مبارزه طبقاتی، از جمله شرکت در انتخابات پارلمانی و شرکت در اتحادیه های کارگری موجود را اکیدا توصیه می کردد.
بی تردید، طبقه کارگر مثل هر گروه اجتماعی دیگر، برای پیشبرد موفقیت آمیز مبارزات انقلابی به سازماندهی و رهبری نیازمند است و شکی نیست که حزب پیشرو باید هم این نقش را ایفا نماید.
ضمنا روشن است، که انقلاب پرولتری نمی تواند از طریق شورش طلبی، ماجراجوئی و ترور پیروز شود.
لنین همیشه از گرفتاری به دو انحراف هشدار می داد:
اپورتونیسم بورژوایی و ماجراجویی چپگرایانه
با این حال، «مطبوعات وزین» و برخی چپنماها لنین را بی وقفه بعنوان یک شورش طلب ماورای چپ قلمداد می کنند.
این مسئله که آیا نظریه لنینی انقلاب، در حال حاضر مطلوب و یا بطور کلی، عملی است، نیازمند بررسی انتقادی است.
اما برای درک این مسئله، از کسانی که تئوری و عمل او را تحریف می کنند، نمی توان انتظار مثبتی داشت.
ادامه دارد
