عزرا پاوند (۱۹۷۲-۱۸۸۵) شاعر،مترجم و منتقد آمریکایی، در زمان جنگ جهانی دوم، هوادار فاشیسم ایتالیا و مخالف یهودیان امریکا بود. امریکا بعد از پایان جنگ، او را در ایتالیا دستگیر و مدتی در قفس گوریل‌ها به سبک گوانتامانو نگه داشت و بعد به اتهام و جرم همکاری با دشمن، خیانت به وطن، و تبلیغات ضد صهیونیستی، به ۱۳سال زندان محکوم کرد. ولی با وساطت و کمک نویسندگانی مانند همینگوی، الیوت، ویلیامز، و جویس که اکثراً از شاگردان پاوند بودند، جرم زندان وی را تبدیل به اقامت در تیمارستان نمودند. ازجمله اشعار پاوند در زندان، سرودهای “بیزان ” است.
برای شناخت تاریخ شعر نو در کشورهای انگلیسی‌زبان باید با زندگی ادبی، فرهنگی و اجتماعی پاوند آشنا شد. او نظریه‌پرداز شعر نو، معروف به شعر تصوری یا تصویری است. وی ورود شعر نو کشورهای آنگلوساکسون به دوران مدرنیته در اروپا را هدایت نمود.
اجداد پاوند از اصلاح‌گرایان سیستم مالی پولی بانکی و اقتصادی امریکا در اوایل قرن بیست بودند. پاوند زیر تأثیر جنبش سیاسی اقتصادی زمان نوجوانی خود، به گروه‌های معترض ضد صهیونیستی و ضد رباخواری یهودی در امریکا پیوست.
پاوند می‌گفت: امریکا نیاز به یک رنسانس فرهنگی دارد و نویسنده و هنرمند مانند یک کارگر، تولیدکننده کالایی بنام ارزش فرهنگی است. او طرفدار فلسفه نوافلاطونی، اندیشه‌های کنفوسیوسی، و مکتب رواقی یونانی بود. پاوند یکی از مبلغان ادبیات و فلسفه کنفوسیوسی در اروپا است. او می‌گفت نظام سرمایه‌داری شاعر و هنرمند را مجبور می‌کند که خود را با مفاهیمی سرد و غیرانسانی مانند پول و سود و اقتصاد سرگرم کند.
ویلیامز،ادیب آمریکایی می‌گفت ، آشنایی با پاوند مانند آشنایی انسان با دو دوره ؛ پیش و پس از میلاد در ادبیات غرب است. رمانتیک‌های امروزی می‌گویند پاوند به دلیل روح ناآرامش، از معلمی به شاعری و از امریکا به اروپا پناه برد.
بعد از حدود یک قرن، فضای فرهنگی امریکا درباره پاوند و آثارش هنوز به توافق نرسیده است. هنوز سؤال می‌شود که عزرا پاوند یک نابغه ادبی، یا بیمار روانی، یا شارلاتان اجتماعی، یا خائن به قانون یا یک فاشیست ضد یهود و یا شاعر و مونتاژکار بود؟ پاوند همیشه علاقه‌مند به مسائل اجتماعی بود و می‌گفت مردم نباید گوشت دم توپ ادعا و رؤیای دمکراسی و یا فشنگ سلاح صهیونیستی گردند.
پاوند توانست لهجه خاص و محلی اقشار و نقاط حاشیه‌ای امریکا را وارد ادبیات کند؛ازجمله لهجه شهرستانی‌ها، مزرعه‌داران، سیاهان، یهودیان، بازرگانان، و زنان بستانی را. او می‌گفت شعر ساختمانی است از واژه‌ها و ملودی، و نباید شبیه معما و جدول باشد و باید به زیبایی و سادگی نثر گردد و احتیاج به فرهنگ لغت نداشته باشد یعنی شبیه نثر موپاساد و به‌سختی جملات استاندال.
پاوند زیر تأثیر اشعار دانته بود و یکی از مبلغان شعر شرقی ازجمله شعر چینی بود. او در سال ۱۹۱۳ نقش مهمی در اعطای جایزه نوبل به رابیندرانات تاگور از هند داشت. پاوند را می‌توان معلم ادبی الیوت، جویس، همینگوی، ویلیامز،و گینزبرگ دانست. او در تمام عمر به شاعران جوان و ادیبان نیازمند کمک مالی و معنوی نمود.
الیوت او را به شاعران جوان و تازه‌کار اروپایی توصیه می‌کرد. پاوند همچون جویس در آثارش به مونتاژ واژه‌ها و جملات دیگران می‌پرداخت. او می‌گفت برای دیدن آفتاب و طلوعی نو، حاضر است خود غروب کند.
—————–
Ezra Pound 1885-1972
.
