عفو بین الملل
کارگران ایرانی برای دفاع از حقوق و معیشت خود مبارزه می کنند
آنها که از تشکیل اتحادیه های آزاد و مستقل قانونا محروم هستند، برای دستمزدهای مناسب، شرایط بهتر کاری و امنیت شغلی مبارزه می کنند. آنها می خواهند صدایشان شنیده شود و حقوق کارگریشان مورد احترام قرار گیرد. پاسخ حکومت به خواست های کارگران خشن بوده است. آنها پیوسته فعالان سندیکایی را مورد حمله و آزار واذیت قرار می دهند و بازداشت می کنند. بعضی از این فعالان در حال حاضر حکم های طولانی مدت زندان را می گذرانند.
حقوق مورد درخواست این کارگران حقوق بشر جهانی است. آنها هم اینک به پشتیبانی شما نیاز دارند.
کارگران ایران به شدت از بحران اقتصادی مداوم ضربه خورده اند. ارزش حقوق حداقل در حال حاضر (معادل ۳۰۳ دلار آمریکایی) در اثر تورم دو رقمی مداوم کاهش می یابد. برنامه دولت برای کاهش یارانه ها در فروردین ۱۳۹۰ شروع شد و هزینه آب، برق، بنزین، گاز و کالاها و خدمات دیگر را افزایش خواهد داد. بسیاری از کارگران مدت های طولانی حقوق دریافت نکرده اند. دولت در گزارشی به سازمان جهانی کار (ILO) در سال ۲۰۰۹۹ تایید کرد که صدها شرکت پرداخت حقوق کارگران را به عقب انداخته و حقوق چندین ماه را به هزاران کارگر بدهکار هستند. برای نمونه، ۲۸۰۰۰۰۰ کارگر نساجی، به طور عمده در استان مازندران در شمال، تا چهار ماه حقوق دریافت نکرده اند. در نتیجه، بسیاری از کارگران و خانواده هایشان، به ویژه آنهایی که تضمین استخدام دایمی ندارند مثل کارگران ساختمانی یا فصلی و کسانی که قرارداد کوتاه مدت کاری دارند، از سقوط به ورطه فقر نگران هستند. وضعیت زنان کارگر، که یک چهارم نیروی کار را تشکیل می دهند و اغلب اولین کارگرانی هستند که در شرایط بحرانی کارشان را از دست می دهند، به ویژه وخیم است
اتحادیه های مستقل ممنوع هستند
کارگران ایران اکنون بیش از همیشه به اتحادیه های مستقل نیاز دارند که بتوانند از حقوق آنها دفاع و حمایت کنند. اما اتحادیه های کارگری مستقل در ایران ممنوع هستند.
دو تشکیلات زیر کنترل دولت وجود دارند که مدعی هستند منافع کارگران ایران را نمایندگی می کنند: «شوراهای اسلامی کار» و «مجامع نمایندگان کارگران» که اخیرا تشکیل شده اند، و ارگانهای هماهنگ کننده آنها در سطح کشوری. اما شوراهای اسلامی کار کاملا نماینده کارگران نیستند، زیرا نامزدهای شرکت کننده در انتخابات هیات رئیسه شوراهای اسلامی کار بر اساس رویه های تبعیض آمیز مورد بررسی قرار می گیرند. آنها باید اعنقاد و «التزام عملی» خود به اسلام و وفاداری به اساس ایدئولوژیک جمهوری اسلامی را نشان دهند. تشکیلات سراسری که نماینده مجامع نمایندگان کارگران است در مرداد ۱۳۸۷ تشکیل شد. اما نقش و حیطه اختیار آن حتا برای کارگران ایران نیز روشن نیست.
فعالان حقوق کارگری در ایران به عفو بین الملل گفته اند که کسانی که در هیات مدیره این مجامع کارگری انتخاب می شوند، به ویژه در شوراهای اسلامی کار، باید ابتدا مورد بررسی و تایید یک مجمع رسمی گزینش قرار گیرند. این کار بر اساس معیارهای تبعیض آمیز گزینش انجام می گیرد که بر پایه آن نامزدها باید اعتقاد و التزام خود به جمهوری اسلامی ایران و نگرش آن به اسلام را نشان دهند. صلاحیت نامزدها می تواند به خاطر عقاید یا وابستگی های سیاسی رد شود.
مقاومت در برابر سرکوب
بعضی از کارگران ایرانی شجاعانه در برابر ممنوعیت اتحادیه های کارگری مستقل مقاومت کرده اند. آگاهی رو به رشد در باره اهمیت حقوق کارگران از سال ۲۰۰۱ به بعد به تشکیل تعداد کمی از اتحادیه های کارگری و سازمان های حمایت از کارگران انجامیده است. رانندگان اتوبوس و کارگران فلزکار در تهران، خبازان در کردستان، کارگران نیشکر در خوزستان و معلمان در سراسر کشور از جمله عده ای هستند که برای مبارزه به خاطر حقوقشان عزم را جزم کرده اند. آنها علیه لغو یارانه ها، پرداخت نشدن دستمزدها و شرایط بد کاری مبارزه کرده و به خاطر خواست آزادی سازمان دهی، امنیت شغلی برای تمام کارگران، آزادی فعالان سندیکایی زندانی، برابری زنان و اقلیت های قومی و مذهبی، امحای کار کودکان و دسترسی به خدمات عمومی با کیفیت متحد شده اند. فعالیت های سندیکایی خطرناک است. اعضای اتحادیه ها مرتب از کارشان اخراج شده و مورد آزار و اذیت دولتمردان، مورد حمله و ضرب و شتم پلیس قرار گرفته اند، دستگیر و به زندان محکوم شده اند، بعضی ها نیز شکنجه شده و در معرض بدرفتاری های دیگر قرار گرفته اند. برای نمونه، در تاریخ اول ماه مه ۲۰۰۹ (۱۱ اردیبهشت ۱۳۸۸)، دولتمردان پس از به هم زدن تظاهرات مسالمت آمیزی به مناسبت روز جهانی کارگر، بیش از ۲۰۰ نفر را دستگیر کردند. گمان می رود همه آنها تا شهریور ۱۳۸۸ آزاد شدند. دولتمردان همواره از دادن اجازه برای تظاهرات کارگران خودداری می کنند.
اعضای کانون صنفی معلمان ایران، که عضو آموزش بین الملل (ئی آی) است، سال هاست که در معرض آزار و اذیت و بازداشت بوده اند. رسول بداغی، عضو کانون صنفی معلمان ایران در تهران در شهریور ۱۳۸۸ دستگیر شد. او که معلمی با سابقه ۲۰ سال تدریس است به اتهام «تبلیغ علیه نظام» و «تجمع و تبانی به قصد اخلال در امنیت ملی» ـ اتهاماتی مبهم ـ به شش سال زندان محکوم شد. در ژانویه سال ۲۰۱۱، دادگاه تجدید نظر حکم رسول بداغی را تایید و برای پنج سال شرکت او را در هرگونه فعالیت جامعه مدنی ممنوع کرد. بنا به گزارش ها، او در اردیبهشت ۱۳۸۹ به شدت مورد ضرب و شتم دو مامور زندان قرار گرفت. اعضای محلی کانون صنفی معلمان ایران در نقاط مختلف کشور از جمله استان چهارمحال و بختیاری در جنوب غربی، تبریز در شمال غربی و مشهد در شمال شرقی، به دلیل فعالیتهای سندیکایی خود زندانی شده اند. در فروردین و اردیبهشت ۱۳۸۶، در جریان تظاهرات در سراسر کشور و اعتصاب به خاطر میزان دستمزد و شرایط کاری، صدها نفر کوتاه مدت بازداشت شدند. در تاریخ ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹، فرزاد کمانگر، یکی از اعضای کانون صنفی معلمان ایران در تهران اعدام شد. او به اتهام عضویت و فعالیت دریک گروه مخالف مسلح به نام حزب کارگران کردستان (پ کا کا) به اعدام محکوم شده ولی این اتهام را رد کرده بود.
وزارت کشور در سال ۱۳۸۵، در پی اعتصاب سراسری معلمان در اعتراض به شرایط استخدامی، کانون های مستقل معلمان را ممنوع کرد، اما آنها هنوز رسما به دستور دادگاه منحل نشده اند. در بهمن ۱۳۸۹، دادگاهی در تهران دادخواست دولت برای انحلال کانون صنفی معلمان ایران را رد کرد. کانون باید درخواست تمدید پروانه کند، اما باید دید آیا باز هم سعی برای تعطیل کردن آن انجام خواهد شد یا خیر.
سندیکای کارگران اتوبوسرانی شرکت واحد تهران و حومه که پس از انقلاب اسلامی منحل شده بود، در سال ۱۳۸۴ پس از این که تعداد زیادی از کارگران ماه ها از دریافت حقوقشان محروم مانده بودند، دوباره تشکیل شد. از آن پس، اعضای این سندیکا مکرر در معرض آزار و اذیت قرار داشته اند.
منصور اسانلو (یا اسالو)، رییس سندیکا، از تیر 1386 تا اوایل خرداد ۱۳۹۰ در زندان بود. پیش از آن نیز او چند بار به خاطر فعالیتهای سندیکایی خود در معرض آزار و اذیت و ارعاب قرار گرفته بود. در آذر ۱۳۸۴، او و 14 نفر دیگر بازداشت شدند. پس از این که سندیکا با خواست آزادی او اعلام اعتصاب کرد، ۱۰۰۰ نفر از اعضای آن در دی همان سال دستگیر شدند. شرکت واحد اتوبوسرانی سپس 40 نفر از کارگران را اخراج کرد. منصور اسانلو در مرداد 1385 آزاد شد، در آّبان ماه دوباره بازداشت و در آذر ماه ۱۳۸۵ آزاد شد.
در خرداد ۱۳۸۶، منصور اسانلو به نمایندگی از اعضای سندیکا و برای کسب حمایت جهانی از تشکیل جنبش مستقل سندیکایی در ایران به اروپا سفر کرد. در طی سفر، او گفت که درخواست های عفو بین الملل و فعالان سندیکایی که در پشتیبانی از او مبارزه کرده بودند، «به ما نشان داد که تنها نیستیم. زمانی که در زندان بودم و از حمایتها مطلع می شدم، روحیه می گرفتم. در این مبارزه، کسب این همه حمایت از فاصله هزاران کیلومتری بسیار پرارزش است. این مبارزه سرکوب را نیز افشا کرده و به دولتمردان نشان داده که از سراسر جهان مراقب آنها هستند».
درخواست منصور اسانلو برای حمایت مبرم تر از همیشه است. یک ماه پس از بازگشت او از اروپا، گروهی از مردان لباس شخصی او را از اتوبوسش پایین کشیدند، او را در ماشینی انداختند، مورد ضرب و شتم قرار دادند و دستگیر کردند. در طی ۴۸ ساعت پس از دستگیری او، دولتمردان اطلاع از محل او را انکار کردند. پس از آن، او به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه نظام» به پنج سال زندان محکوم شد. منصور اسانلو در مرداد ۱۳۸۹، در حالی که هنوز در زندان به سر می برد، پس از اتهام تازه «تبلیغ علیه نظام» به خاطر اظهاراتی که گویا در زندان کرده بود، به یک سال دیگر زندان محکوم شد. گویا در زمان محاکمه او از اتهام خبر نداشت و به وکلای او نیز اطلاع نداده بودند که اتهامات تازه ای علیه او مطرح و او قرار است محاکمه شود. در تاریخ ۲۲ بهمن ۱۳۸۹، منصور اسانلو در زندان رجایی شهر دچار حمله قلبی و به بیمارستان منتقل شد. در آنجا در طی مداوا، او را با پابند فلزی به تخت بستند. با وجود وضعیت رو به وخامت او و از جمله مشکلات مربوط به چشم، معالجه پزشکی از او دریغ شده است. منصور اسانلو در تاریخ ۱۲ خرداد ۱۳۹۰ به طور موقت آزاد شد.
دولتمردان به خانواده اسانلو نیز حمله کرده اند. در روز اول تیر ۱۳۸۹، ماموران امنیتی عروس او به نام زویا صمدی را در حالی که از سر کار به خانه باز می گشت، ربودند و مورد ضرب و شتم قرار دادند. پروانه اسانلو، همسر منصور اسانلو، به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: « به محض این که میخواهد سوار مترو شود از پشت موهای سرش را می کشند. او فریاد میکشد و از مردم کمک می خواهد و می گوید من عروس اسانلو هستم، به دادم برسید. اما ماموران سریع دهانش را چسب میزنند و چشمهایش را با چشمبند میبندند و او را به مکانی نامعلوم منتقل می کنند. ماموران دست و پای او را بسته و او را به شدت مورد ضرب و شتم قرار میدهند. به او میگویند باید تعهد بدهی که وقتی اسانلو از زندان آزاد شد یا هیچ فعالیتی نکنید یا از این مملکت بگذارید و بروید… او امضا نمی کند.» زویا صمدی در اثر ضرب و شتم سقط جنین کرد. در اثر شکایت پروانه اسانلو به مقامات، آزار و اذیت متوقف شد.
رضا شهابی زکریا، صندوقدار سندیکا، نیز در زندان به سر می برد. او در تاریخ ۲۲ خرداد ۱۳۸۹ در طی سرکوب سندیکا در دفتر مرکزی شرکت واحد دستگیر شد. ماموران امنیتی خانه او را مورد جستجو قرار دادند و کامپیوتر او را ضبط کردند. از صدور قرار وثیقه برای رضا شهابی خودداری شده است. او در آذر ۱۳۸۹ دست به اعتصاب غذا زد و پس از وخامت حالش به بیمارستان منتقل شد. در هنگام نگارش این گزارش، او هنوز در بازداشت است و در انتظار به پایان رسیدن محاکمه اش به سر می برد. ابراهیم مددی، نایب رییس سندیکا، در حال حاضر حکم ۵/۳ سال زندان را به خاطر «اقدام علیه امنیت ملی» را می گذراند. اعضای دیگر سندیکا که عضو فدراسیون بین المللی کارگران حمل و نقل (ITF) است، مرتب قربانی اذیت و آزار بوده اند. حداقل هشت نفر از آنان در حال حاضر علیه محرومیت از کار به عنوان راننده اتوبوس اعتراض کرده اند.
عفو بین الملل ابراهیم مددی و رضا شهابی را زندانیان وجدانی می داند و همواره خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط آنهاست.
سندیکای شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه
شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه شرکتی دولتی و واقع در شهر شوش در استان خوزستان، در جنوب غربی ایران، است. این شرکت به تولید و فراوری نیشکر می پردازد و ۱۷۰۰۰ نفر کارکن دارد. از سال ۱۳۸۵ کارگران، به ویژه در تصفیه خانه این شرکت، در اعتصابها و اعتراضهای متعددی به تعویق پرداخت دستمزدها شرکت داشته اند. اعتصابیون مورد ارعاب و آزار قرار گرفته و رهبران آنها مورد پیگرد واقع و زندانی شده اند.
کارگران بخش تصفیه که مصّر به استقلال خود بودند، در دی ۱۳۸۶ طوماری را برای انحلال شورای اسلامی کار امضا و در اردیبهشت ۱۳۸۷ اعتصابی ۴۲ روزه را شروع کردند. در مهر ۱۳۸۷، آنها سندیکای مستقل خود را تشکیل داده بودند و کمی بعد به اتحادیه بین المللی کارگران صنایع مواد غذایی (IUF)پیوستند. در ظرف یک سال پس از آن، کارگران بخشی از بدهی شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه بابت دستمزد معوقه خود را دریافت کردند.
رضا رخشان، رییس کنونی سندیکا در آبان ۱۳۸۹ گفت:«ایجاد این سندیکا برای دیگرکارگران [نیشکر] دستاوردهای مهمی داشته است که فقط یکی از این دستاوردها این بوده است که با تاسیس این سندیکا شرکتی که در این دو سه ساله تقریبا به حال خود رها شده بود، مورد توجه و حساسیت مسئولین امر قرار گرفت. بدین صورت که امروز اوضاع کارگران و نیز شرکت نیشکر هفت تپه بسیار بهتر از گذشته است».
اعضای سندیکا بهای زیادی برای دفاع از معیشتشان پرداخته اند. بسیاری از آنها در معرض ارعاب قرار گرفته اند، زندانی و از کار اخراج شده اند. رضا رخشان در۱۳ دی ۱۳۸۸ دستگیر و پس از تفهیم اتهام «اشاعه اکاذیب» و «تبلیغ علیه نظام» با وثیقه ای معادل تقریبا ۱۵۰۰۰۰ دلار آمریکایی آزاد شد. در دی ماه ۱۳۸۹، او به خاطر «اشاعه اکاذیب» شش ماه زندانی شد در حالی که قبلا از این اتهام تبرئه شده بود. محکومیت او ممکن است با مقاله ای در ارتباط باشد که در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۸۸ با عنوان «ما یک خانواده هستیم» در اینترنت منتشر شد. در آن مقاله، او دستگیری و آزار کارگران همکارش را محکوم کرده بود. در هنگام نگارش، او به طور موقت از زندان آزاد شده است، اما با اتهامهای دیگری، احتمالا به خاطر مصاحبه هایی که با رسانه ها کرده، روبرو است.
پنج رهبر دیگر سندیکای هفت تپه، جلیل احمدی، قربان علیپور، محمد حیدر مهر، علی نجاتی و فریدون نیکوفرد پس از مصاحبه با رسانه های خارجی در باره مبارزه خود برای حقوق کارگران در سال ۱۳۸۶، در سال ۱۳۸۸ محاکمه و در ۲۰ مهر ۱۳۸۸ به اتهام «تبلیغ علیه نظام» محکوم و بلافاصله زندانی شدند. هر یک از آنها به شش ماه حبس تعزیری و شش ماه حبس تعلیقی محکوم شده بود و هر پنج نفر به مدت پنج سال از کار در شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه محروم شدند. به جز علی نجاتی که در اردیبهشت ۱۳۸۹ از زندان آزاد شد، دیگران در بهمن ۱۳۸۸ آزاد شدند.
***
حقوق کارگران حقوق بشر است. عفو بین الملل از زمان تاسیس خود در ۱۹۶۱ (۱۳۴۰) برای احترام دولتها به حقوق اساسی کارگران شامل تشکیل اتحادیه ها و انعقاد پیمانهای دسته جمعی و اعتصاب مبارزه کرده است. در واقع، یکی از اولین مواردی که به تاسیس عفو بین الملل انجامید به یک فعال کارگری زندانی در یونان مربوط می شد. این سازمان ۵۰ سال است که از زندانیان وجدانی فعال در اتحادیه ها و فعالان سندیکایی مواجه با خطر در هر گوشه ای از جهان دفاع کرده است.
عفو بین الملل از سال ۲۰۰۶ (۱۳۸۵) به این طرف از نزدیک با فدراسیون بین المللی کارگران حمل و نقل (ITF) و اتحادیه بین المللی کارگران صنایع مواد غذایی (IUF)، آموزش بین الملل (EI) که نماینده ۳۰ میلیون معلم در سراسر جهان است، و کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های صنفی که نماینده ۱۷۵ میلیون نفر است، در حمایت از حقوق کارگران ایران فعالیت کرده است. این همکاری شامل پشتیبانی مشترک از روزهای اقدام بین المللی بوده است. در خرداد ۱۳۸۸ فعالان در بیش از ۴۰ شهر جهان به تظاهرات پرداختند. عفو بین الملل با همکاران جهانی اتحادیه ای خود همکاری نزدیکی دارد و فعالیتهای اعتراضی، رایزنی و دفاعی را با آنها هماهنگ می کند. ما به همراه یک دیگر آگاهی عمومی، رسانه ها و سازمان بین المللی کار را در باره حقوق کارگران ایران بالا برده ایم. هدف مشترک ما روشن است: تامین آزادی و عدالت برای فعالان سندیکایی زندانی و تحقق حقوق آنها، تضمین احترام به این حقوق و حمایت از آنها در ایران.
عفو بین الملل اعضایش را تشویق می کند هر جا که امکان داشته باشند با اتحادیه های سراسری و اتحادیه های معلمان، کارگران حمل و نقل و صنایع مواد غذایی در کشورهایشان در جهت فراخوان اقدام بالا همکاری کنند. برای آگاهی از طریق نشانی پست الکترونیکی زیر با شین انرایت (Shane Enright)، مشاور ما در زمینه اتحادیه های صنفی در جهان تماس بگیرید: shane.enright@amnesty.org.uk
برای اطلاع بیشتر در باره فعالیت های عفو بین الملل در همکاری با اتحادیه ها، نگاه کنید به وبگاه بخش انگلستان عفو بین الملل در www.amnesty.org.uk/tradeunion (به زبان انگلیسی
برای کسب اطلاعات بیشتر در باره فعالیت های اتحادیه ها در سراسر جهان در پشتیبانی از کارگران ایران، نگاه کنید به: www.justiceforiranianworkers.org
هم اکنون اقدام کنید
ایران عضو متعاهد میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی است که ماده (۱) ۲۲ آن می گوید: «هر کسحقاجتماعآزادانهبا دیگرانرا دارد، از جملهحقتشکیلاتحادیه هایصنفیو عضویت در آنبرایحمایتاز منافعخود». ایران عضو متعاهد میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است که ماده ۸ آن «حقهر کسبهتشکیلاتحادیهصنفی و عضویت در اتحادیهصنفی مورد انتخاب خود» را تضمین کرده است.
به عنوان عضو سازمان بین المللی کار، ایران متعهد به رعایت، ترویج و تحقق بخشیدن به اصول و حقوق مشروح در کنوانسیونهای بنیادین این سازمان، از جمله کنوانسیون های ۸۷ و ۹۸ است: کنوانسیون آزادی تشکل و حمایت از حق سازمان یابی (۱۹۴۸) و کنوانسیون حق سازمان یابی و پیمان دسته جمعی (۱۹۴۹). ایران با وجود این که هیچ یک از این کنوانسیونها را تصویب نکرده است، به عنوان عضو سازمان بین المللی کار به آنها متعهد است.
با محدود کردن حق کارگران برای سازمان دهی آزاد و مستقل، حکومت اصول ۲۶ و ۲۷ قانون اساسی ایران را نیز نقض می کند. اصل ۲۶ تشکیل احزاب، جمعیتها، انجمنهای سیاسی و صنفی و اصل ۲۷ تشکیل اجتماعات و راهپیماییهای آزاد را تضمین کرده است.
با آیت الله صادق لاریجانی، رییس قوه قضاییه ایران، و وزیرکار و امور اجتماعی ایران عبدالرضا شیخ الاسلامی تماس بگیرید و خواستار:
۱. آزادی فوری و بی قید و شرط رسول بداغی، ابراهیم مددی و رضا شهابی بشوید، زیرا آنها زندانیان وجدانی هستند که تنها به خاطر استفاده مسالمت آمیز از حق آزادی بیان، تشکل و اجتماع خود در ارتباط با فعالیت های سندیکایی خود در بازداشت به سر می برند؛ و درخواست کنید منصور اسانلو و رضا رخشان را به همان دلایل دوباره به زندان نفرستند.
۲. تضمین محافظت از تمام بازداشت شدگان از شکنجه و دیگر بدرفتاری ها و دسترسی فوری آنها به خانواده و وکلای انتخابی خود و امکانات مناسب درمان پزشکی بشوید.
۳. تصویب قوانینی بشوید که به کارگران اجازه استفاده از حق تشکیل و عضویت در اتحادیه های صنفی مستقل و پیمان دسته جمعی بر اساس تعهدات ایران طبق حقوق بین الملل بدهد.
۴. به طور رسمی سندیکای کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت تپه و سندیکای کارگران اتوبوسرانی شرکت واحد تهران و حومه، کانون صنفی معلمان ایران و دیگر مجامع مستقل کارگری را به رسمیت بشناسند و اعضای آنها را به خاطر استفاده مسالمت آمیز از حق آزادی تشکل و حق اعتصاب مورد آزار و اذیت قرار ندهند.
۵. به تعدی، تبعیض و آزار و اذیت علیه فعالان سندیکایی و دستگیری آنها پایان دهند.
لطفا به مقامات زیر نامه بنویسید:
رییس قوه قضاییه
آیت الله صادق لاریجانی
از طریق اداره کل روابط عمومی
تهران، خیابان ولیعصر،
بالاتر از پاستور، کوچه عزیزی ۲، پلاک 4
جمهوری اسلامی ایران
پست الکترونیکی: bia.judi@yahoo.com (در مقابل موضوع بنویسید: خدمت آیت الله صادق لاریجان
عنوان: جناب دکتر عبدالرضا شیخ الاسلامی
وزیر کار و امور اجتماعی
وزارت کار و امور اجتماعی
خیابان آزادی، نرسیده به خیابان بهبودی
تهران،
جمهوری اسلامی ایران
پست الکترونیکی: info@mlsa.ir (در مقابل موضوع بنویسید: خدمت وزیر کار و امور اجتماعی
***
عفو بینالملل جنبشی جهانی است و در بیش از ۱۵۰ کشور و سرزمین جهان بیش از ۳ میلیون حامی، عضو و فعال دارد که برای پایان دادن به نقض فاحش حقوق بشر پیکار میکنند.
چشمانداز ما این است که هر انسانی از حقوق محفوظ در اعلامیه جهانی حقوق بشر و سایر موازین بینالمللی حقوق بشر برخوردار شود. ما به تحقیق، مبارزه، تبلیغ و بسیج برای پایان بخشیدن به نقض حقوق بشر میپردازیم.
عفو بینالملل از هر حکومت، ایئولوژی سیاسی، مذهب یا منافع اقتصادی مستقل است وبه طور عمده از طریق هدایای اعضا و هدایای عمومی تأمین مالی میشود.
سندیکای کارگران اتوبوسرانی تهران
کانون های صنفی معلمان
