اخبار و شواهد برخی شرکت کنندگان در تجمع اعتراضی چند روز پیش گروهی از #معلمان بازنشسته در پایتخت نشان می‌دهد برای پراکنده کردن و پایان این تجمع از اسپری فلفل همراه با خشونت استفاده شده و معلمان معترض را دچار مشکل کرده است.
این خبر و تصاویر پخش شده در رسانه‌های مختلف، موجب حیرت و تأسف و خشم و اندوه بسیاری شد.
در سال ۱۴۰۱ نیز یک بار شاهد دردمندی و رنج گروهی از معلمان معترض در مقابل یکی از ساختمان‌های آموزش و پرورش در تهران بودم و هنوز چهره‌ی خسته و بدون پاسخ آن معلمان مطالبه گر که گویا از شهرهای دیگر کشور به پایتخت آمده بودند را در ذهن دارم.
اصل ۲۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می‌گوید:
«تشکیل اجتماعات و راه پیمایی ها، بدون حمل سلاح ، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است.»
در این اصل، نکات زیر قابل توجه است:
۱️⃣ آزادی تشکیل اجتماعات و راه‌پیمایی‌ها تصریح شده است.
2️⃣ حمل سلاح در اجتماعات و راه‌پیمایی‌ها مجاز نیست.
3️⃣ شرط عدم خلل به مبانی اسلام برای برگزاری اجتماعات وجود دارد.
4️⃣ تاکید بر آزادی سیاسی و اجتماعی مطابق با اصول قانون اساسی.
5️⃣ امکان اعمال محدودیت در صورت تهدید به مبانی اسلامی.
چند پرسش مهم در این میان به ذهن متبادر می‌شود:
۱- گروه‌های صنفی مختلف چگونه باید اعتراضات و مطالبات خود را به صورت جمعی بیان کنند؟
۲- چرا با تجمعات اعتراضی مدنی روادارانه، مسالمت آمیز و بدون خشونت گروه‌های مختلف جامعه مانند #معلمان، #بازنشستگان، #کارگران، #مجروحین و بازماندگان #جنگ ایران و عراق، #معلولان، #زنان، #دانشجویان، #پرستاران، #خانواده_دادخواه_جانباختگان_و_زندانیان جنبش‌های چند دهه اخیر؛ با خشونت و سرکوب و پاک کردن مطالبه گری، برخورد می‌شود؟
۳- چرا چند دهه است به بسیاری از شهروندان این جامعه در راستای اجرای ماده ۲۷ قانون اساسی موجود – با همه‌ی اشکالات و کاستی‌های قوانین این مجموعه – اجازه تجمع داده نمی‌شود؟ و درصورت برگزاری تجمعات اعتراضی مدنی، با برخورد قهری و سرکوب با آنان رفتار می‌شود؟
۴- چرا برگزاری تجمع در این کشور، سالهاست در انحصار گروه‌های خاصی است که هر روز با جمعیت کمتر نسبت به گذشته اما با آزادی بیشتر در راستای گفتمان رسمی نادیده نگر جامعه و بیگانه از امور اجتماعی مبتلا به مردمان معترض گروه‌های ممنوعه نامبرده شده در بند ۲؛ حرکت می‌کنند؟
۵- چه چیزی در تجمعات گروه‌هایی مانند معلمان، کارگران و پرستاران و سایر گروه‌های نامبرده در پرسش دوم؛ سبب ممنوعیت تجمع آنان و صدور مجوز برخوردهای خشونت آمیز و سرکوب گرانه با آن‌ها می‌شود؟
۶- آیا مبانی اسلام مورد اخلال قرار می‌گیرد؟
۷- آیا این معترضان اسلحه با خود حمل می‌کنند؟
۸- چرا در تجمعات همیشگی و آزادانه گروه‌های خاص، چنین موانع و محدودیت هایی دیده نمی‌شود؟
۹- آیا سیاست تقسیم بندی جامعه به خودی و غیرخودی، عامل این تبعیض همیشگی و تکرار شونده است؟
آن‌چه در تجمع اعتراضی بدون خشونت و مدنی تعدادی از معلمان بازنشسته در روز اول بهمن ۱۴۰۳ رخ داد، مایه‌ی شرمساری متولیان حوزه‌ی آموزش و پرورش و سیاست گذاران نظام حکمرانی است و سرمایه اجتماعی نحیف و بیمار و اندک نظام را نزد جامعه؛ بسوی وضعیتی وخیم و هشدار دهنده پیش خواهد برد.
منبع:
🆔 @kashowra
