تو ضیح : مروان برغوتی مانند نلسون ماندلا شناخته شده ترین زندانی فلسطینی است. او همراه با هزاران فلسطینی دیگر بعنوان زندانی سیاسی در یازداشت نگه داشته می شود. او این یادداشت را، هم زمان با آغاز کردن اعتصاب غذای عمومی در داخل زندان برای نیویورک تایمز نوشت. اما، نیویورک تایمز آن را تنها در نسخه بین المللی خود منتشر کرد و از نسخه امریکایی آن حذف کرد. تایمز بعدا پیرو اعتراض اسرائیلی هابه نوشتار، یادداشت سردبیری را برای آن منتشر کرد.ما این نوشتار اصلی را در اینجا به ویژه برای خواننده هایی که دسترسی به آن ندارند منتشر می کنیم.
———————-
زندان هاداریم، اسرائیل – با گذراندن ۱۵ سال در یک زندان اسرائیلی، من شاهد و قربانی سامانه غیر قانونی دستگیری های جمعی دلبخواه و بر خورد غیر انسانی با زندانیان فلسطینی بوده ام. پس از بررسی تمام گزینه ها، برای من قطعی شد که در برابر این سوءاستفاده ها، هیچ گزینه ای جز مقاومت با اقدام به اعتصاب غذا وجود ندارد.
حدود ۱.۰۰۰ زندانی فلسطینی تصمیم به شرکت در این اعتصاب غذا گرفتند، که از امروز آغاز می شود، امروز در اینجا (فلسطین) “روز زندانی” خوانده می شود. اعتصاب غذا مسالمت آمیز ترین شکل مقاومت در دسترس است.ضربه اعتصاب غذا به تنهایی روی کسانی که در آن شرکت دارند و بر دوست داران آن ها دردناک است، اما امیدوارند که شکم های خالی وفداکاری های آن ها به پژواک پیام آن ها فراتر از سلول های تاریکشان یاری خواهد رساند.
دهه ها تجربه ثابت کرده است که سامانه ضد بشری اشغال استعماری ونظامی اسرائیل در هم شکستن روح زندانی ها و ملتی را که به آن ها تعلق دارد، با ضربه های دردناک بر سازمان های آن ها، با جدا کردن آن ها از خانواده ها و اجتماع ها، با استفاده از ابزارهای تحقیر، وادارکردن آن ها به انقیاد را هدف گرفته است. با وجود چنین رفتاری، ما تسلیم آن ها نخواهیم شد.
اسرائیل، قدرت اشغالگر، نزدیک به هفتاد سال قوانین بین المللی را به شیوه های بسیاری نقض کرده است، و تاکنون برای اقدام های خود معافیت از مجازات دریافت کرده است. اسرائیل کنوانسیون ژنو را علیه ملت فلسطین، زندانی ها از جمله بی هیچ استثنایی علیه مردان، زنان و کودکان به شدت نقض کرده است.
من اولین بار که زندانی شدم تنها ۱۵ سال داشتم. زمانی که یک بازجوی اسرائیلی، در حالی که برهنه در اتاق باز جویی ایستاده بودم، پیش از ضربه زدن به اندام جنسی ام، مرا به بازکردن پاهایم وادار کرد ۱۸ سالم بود. من از درد مردم، و در نتیجه با افتادن به زمین زخمی ابدی روی پیشانی من به جا ماند. باز جو پس از آن، با گفتن آن که من هرگز نمی توانم تولید مثل کنم، چون افرادی مانند من تنها تروریست و قاتل تولید می کنند مرا مسخره کرد.
چند سال بعد، من دوباره یک زندانی اسرائیلی بودم، رهبر یک اعتصاب غذا، که اولین پسرم متولد شد. به جای شیرینی که ما معمولا برای گرامی داشت چنین خبر هایی پخش می کنیم، من به دیگر زندانی ها نمک دادم. زمانی که او (پسرم) حدود ۱۸ سال داشت، به نوبت خود دستگیر شد و چهار سال را در زندان های اسرائیلی گذراند.
بزرگترین فرزند از چهار فرزند من اکنون مردی ۳۱ ساله است. با این حال من هنوز اینجایم، این مبارزه را همراه با هزاران زندانی، میلیون ها فلسطینی و حمایت بسیار زیادی از سراسر جهان برای آزادی دنبال می کنم.چه چیزی در نخوت اشغالگران و سرکوب گران و حامیا آن ها وجود دارد که آن ها را نسبت به شنیدن این حقیقت ساده ناشنوا می سازد : زنجیر های ما پیش روی ما گسسته خواهدشد، چون ماهیت انسان فراخواندن به آزادی صرف نظر از هزینه آن است.
اسرائیل تقریبا تمام زندان های خود را بیشتر از سرزمین اشغال شده در داخل اسرائیل ساخته است. اسرائیل با این کار، به صورت غیر قانونی و با اجبار شهروندان فلسطینی را به اسارت گرفته است، و از این وضعیت برای محدود کردن ملاقات خانواده ها و تحمیل مشقت بر زندانی ها با نقل و انتقال طولانی آن ها در وضعیتی ظالمانه استفاده می کند. اسرائیل حقوق بنیادی را که باید بر اساس قوانین بین المللی تضمین شوند – از جمله در دوران اعتصاب غذاهای پیشین به صورت دردناکی تا اندازه ای اجرایی شد – به مزایای خدمات زندان خود تبدیل کرده است که تصمیم می گیرد آن را به ما اعطاکند یا ما را از آن محروم نماید.
زندانی ها و دستگیر شدگان فلسطینی از شکنجه، رفتار ضد انسانی و رفتارهای تحقیر آمیز، و نقصان خدمات پزشکی رنج می برند. بسیاری در هنگام دستگیری کشته شده اند. بر اساس آخرین بر آورد باشگاه زندانی های فلسطینی، از سال ۱۹۶۷ تا کنون حدود ۲۰۰ زندانی فلسطینی به خاطر چنین اقدام هایی کشته شده اند. زندانیان فلسطینی و خانواده های آن ها نیز هدف دائمی سیاست تحمیل تنبیه جمعی اسرائیلی باقی می مانند.
ما از طریق اعتصاب غذا، برای پایان دادن به این سوء استفاده ها تلاش می کنیم.
در طی ۵ دهه گذشته، طبق اعلام گروه حقوق بشری آدامیر، بیش از ۸۰۰.۰۰۰ فلسطینی زندانی– معادل ۴۰ درصد جمعیت مذکر سرزمین فلسطینی – یا از سوی اسرائیل باز داشت شده اند. امروز، نزدیک به ۶.۵۰۰ نفر هنوز زندانی هستند، که در بین آن ها برخی امتیاز تیره حفظ رکورد طولانی ترین دوران بازداشت بعنوان زندانی سیاسی جهان را دارند. به سختی خانواده منفردی در فلسطین وجود دارد که به سبب زندانی شدن یک یا چند نفر از اعضا خود رنج آن را تحمل نکرده باشد.
این رخ داد های غیر قابل باور را چگونه می شود توصیف کرد؟
اسرائیل رژیم قانونی دوگانه ای را برقرار کرده است، شکلی از آپارتاید قضایی، که برای اسرائیلی هایی که مرتکب جنایت علیه فلسطینی ها می شوند معافیت از مجازات واقعی فراهم می آورد، در حالی که حضور و مقاومت فلسطینی ها را غیر قانونی می سازد. دادگاه های اسرائیل نوعی بازی دادگستری، آشکارا ابزارهای اشغال استعماری نظامی هستند. طبق اعلام سازمان کشوری، نرخ محکومیت برای فلسطینی ها در دادگاه های نظامی تقریبا ۹۰ درصد است.
در بین صد ها هزار فلسطینی که اسرائیل آنها را اسیر کرده است، کودکان، زنان، نماینده گان پارلمان، فعال های سیاسی، روزنامه نگاران، مدافعان حقوق بشر، استادان دانشگاه ها، شخصیت های سیاسی، رزمنده گان، ناظران، اعضا خانواده زندانی ها نگه داری می شوند، و همه با یک هدف: به خاک سپردن اشتیاق قانونی یک ملت کامل.
در عوض،با این حال، زندان های اسرائیل به مهد جنبش دیر پایی برای حق تعیین سرنوشت فلسطینی ها تبدیل شده است. این اعتصاب غذای جدید یک بار دیگر نشان خواهد داد که جنبش زندانی ها قطب نمایی است که مبارزه ما، مبارزه برای آزادی و کرامت، نامی که برای این مرحله در راهپیمایی طولانی خود برای آزادی بر گزیده ایم را، هدایت خواهد کرد.
مقام های اسرائیلی و دایره خدمات زندان آن حقوق اساسی را که باید بر اساس قوانین بین المللی تضمین شود – از جمله قوانینی که به صورت دردناکی از طریق اعتصاب غذاهای قبلی حفظ شد – به امتیازی تبدیل کرده اند که تصمیم می گیرند ما را از آن بر خوردار یا از آن محروم نمایند. اسرائیل برای تروریست نشان دادن همه ما برای مشروع کردن خشونت ها، از جمله بازداشت های جمعی دلبخواه،شکنجه، اقدام های تنبیهی و محدودیت های شدید تلاش کرده است. بعنوان بخشی از تلاش اسرائیل برای تضعیف مبارزه فلسطینی ها برای آزادی، یک دادگاه اسرائیلی در یک دادگاه نمایشی سیاسی مرا به پنج بار حبس اید و ۴۰ سال زندان محکوم کرد که از سوی ناظران بین المللی محکوم شده بود.
اسرائیل اولین اشغالگر، یا قدرت استعماری برای طبقه بندی در چنین منبعی نیست. هر جنبش رهایی بخشی در تاریخ می تواند رفتار های همانندی را به یاد آورد. این به خاطر آن است که ملت های بسیاری که علیه ستم، استعمار و آپارتاید مبارزه کرده اند در کنار ما ایستاده اند. کارزار بین المللی برای آزادی مروان برغوتی و تمام زندانی های فلسطینی که از سوی احمد کاترادا شخصیت ضد آپارتاید و فادوا، همسر من در سال ۲۰۱۳ از سلول سابق نلسون ماندلا در جزیره روبن افتتاح شد از حمایت ۸ برنده جایزه صلح نوبل، ۱۲۰دولت و صد ها رهبر، مجلس ها، هنرمندان و دانشگاهیان سراسر جهان بر خوردار شده است.
همبستگی آنها شکست اخلاقی و سیاسی اسرائیل را آشکار می کند. حقوق هدیه ای از سوی ستمگر نیست. حقوق آزادی و کرامت جهانی و ذاتی انسانیت هستند و باید همه ملت‌ها و تمام انسان ها از آن بر خوردار باشند. فلسطینی‌ها از این قاعده استثنا نخواهند بود. به این بی عدالتی تنها پایان دادن به اشغال پایان خواهد داد و تولد صلح را مشخص خواهد نمود.
