کارگران جهان متحد شوید

با درود  به روان پاک شهیدان کارگری از بدو آغاز مبارزات طبقاتی و روز اول ماه مه ۱۸۶۶ مصادف با ۱۱/۲/۱۲۸۵ ش . در سال ۱۸۳۳ م براثر فشار ، کارگران آگاه و مبارز و متحد انگلستان توانستند اولین قانون کار دنیا را به ثبت برسانند ؛ این کار عملی نشد مگر در سایه اتحاد و همبستگی . ساعت کار در آن قانون ۱۵ ساعت در نظر گرفته شده بود که از پنج و نیم بامدادان تا ساعت هشت و نیم شامگاهان را در بر می گرفت که یک  ساعت و نیم آن نیز برای دو وعده غذا اختصاص داده شده بود و این یعنی ۵/۱۳ ساعت برای کار روزانه این سند اولین دست نوشته  در مورد مدت کار در روز بود و تا سال ۱۸۴۴ م ادامه داشت .

آوازه این دست آورد در سراسر جهان پیچید و در سالهای ۱۸۴۶ تا ۱۸۵۲ م ادامه داشت و در همان سال پس از تلاش های وسیع ، اتحادیه کارگری توسط فرزندان آگاه طبقه کارگر تشکیل شد و آغاز به کار کرد و در بیانیه آن چنین آمده ” کارگران جهان متحد شوید ” و ” کارگران و زحمتکشان جهان شما چیزی به جز رنجبیرهای اسارت بار تان از دست نخواهید داد ” .

با توجه به اوضاع پیش آمده در اروپا و فعالیت های سیاسی در فرایند انقلاب کبیر فرانسه اتحادیه های کارگری به ضرورت عملی در سال ۱۸۶۴ که تبدیل به تشکیل اتحادیه بین المللی اول کارگران گردید .

آموزگار بزرگ طبقه کارگر در میانه سده نوزدهم برای تبین ساختاراقتصادی و سیاسی سرمایه داری تحقیقاتی کرد که نهایتاٌ به کشف ” تئوری ارزش اضافی ” انجامید که به طور متوسط بنا به نوع کار با کمی پائین و بالای دستمزد کارگر و برخورداری از ده ساعت که دستمزد کار اثر بخش برابر ۴ ساعت کار روزانه است و مابقی ثمره کار کارگر در طول ساعا ت دیگر به استثمار طبقه سرمایه داری در می آید .

در سال ۱۸۶۶ میلادی نخستین کنگره انترناسیونال کارگری در ژنو تشکیل شد وهدف آن تبدیل تئوری به عمل برای بدست آوردن منافع کارگر اعلام شد و از آن به بعد کسب این هدف یکی از اساسی ترین خواست های مبارزاتکارگری و صنفی گردید .

                                                      ( امریکا )

محدود کردن ساعت کار روزانه به هشت ساعت  با حفظ همان دستمزد در امریکا از سال ۱۸۳۱ و نیز با فراخوان اعتصاب کارگران رسینده در اروپا در سال ۱۸۳۴ مطرح گردید .

در سالهای ۱۸۴۴ تا ۱۸۴۷ میلادی کار روزانه ۱۲ ساعته قاعده عا م و متحد الشکل کلیه رشته های صنفی و صنعتی شد . اما در آمریکا کارگران بین ۱۴ تا ۱۶ ساعت کار می کردند .

در سال ۱۸۸۱ فدراسیون اتحادیه اصناف کارگری با کمک سازمان های کارگری کوچک به نام شوالیه ها تشکیل شد . در کنگره سال ۱۸۸۴ قطعنامهای به تصویب رسید که در آن کارگران خواهان هشت ساعت کار در روز شدند و اعتصاب را برای دستیابی آن اعلام داشتند . دوسال بعد اول ماه مه ۱۸۸۶ را برای بدست آوردن این خواست اعلام نمودند و تظاهرات های متعدد ی از سال ۱۸۸۵ تا ۱۸۶۶ از طرف کارگران برگزار شد .

تاریخ نویسان تعداد شرکت کنندگان در تظاهرات های سال های فوق را از آغاز ( ۷۰ هزار تا ۷۳۰ هزار نفر رقم زده اند ). سرمایه داران پس از اعلام تظاهرات بزرگ اول ماه می ۱۸۸۶ برای مقابله با اعترض ها و اعتصابات کارگری با پلیس همدست شدند و نقشه ای شوم و شیطانی را طرح و پی ریزی نمودند و عده ای از لومپن های کارگری ضد کارگر را که همیشه ای از ایا م وجود داشته برای اجرای طرح بدست پلیس برای تعلیم سپرده شد مقرر گردید در روز تظاهرات با پرتاب بمبی به سوی پلیس طرح اجراء گردد . از آوریل یعنی یک ماه قبل اتحادیه کارگری به جنبش ۸ ساعت کار پیوستند عبارت بودند از اتحادیه های کارگری قصابان – درشکه چی ها – گچ کاران – کارگران تولیدی اسباب بازی – کفاشان – کارگران حمل و نقل – فروشنده گان خشکه بار و چاپخانه ها و …. که قبلاٌ به  این جنبش پیوسته  بودند . در شهرهای مهم امریکا ، شیکاگو – میلواکی – نیورک – بالتیمور – واشنگتن – بوستون  کارگران خود را آماده شرکت در اعتصاب و تظاهرات روز اول ماه مه ۸۶ تدارک دیدند .

روز شنبه اول ماه مه ۸۶ در شهر شیکاگو روز با شکوهی بود و شرکت کنندگان از هر طرف دسته دسته در حالی که بهترین لباس های خود را پوشیده و به همراه خانواده هایشان به میدان اصلی شهر در حرکت بودند که تعداد آنان به بیش از صدها هزار نفر کارگران از هر نژاد و عقیده ای دوش به دوش یکدیگر به دفاع از ۸ ساعت کار روزانه به راه پیمایی آرام در میدان اصلی شهر مشغول و نمایندگان کارگران یکی پس از دیگری سخنرانی ها یشان به پایان رسید و آخرین آن آقای اسپایس بود تظاهرات آن روز بدون برخورد و اتفاقی به پایان رسید در وز دوم ماه مه بار دیگر شهر شیکاگو تظاهرات آرام بود در روز دوشنبه ۳ ماه می ۸۶ تظاهرات تعداد شرکت کننده گان بیش از روزهای گذشته بود کارگران کارخانه چوب بری واد صحنه شدند پلیس مانع آنان شد و درگیری بین پلیس و کارگران به وقوع پیوست که چهار نفر از کارگران کشته وعده ای از افراد پلیس و کارگران مجروح شدند .جو شهر شکاگو کاملا متشنج شد و بسیاری از سازمان های کارگری شبانه جلسه ای تشکیل دادند قرار شد در روز بعد در میدان اصلی شهر شیکاگو در اعتراض به حمله پلیس گرد هم آیند در چهارم ماه مه در حالی که باران شدید می بارید تنها در حدود چهار هزار نفر در گرد همایی اعلام شده شرکت کردند . آخرین سخنران در حالی که از سکو پایین می آمد ناگهان صدای مهیب انفجار در میان پلیس برخاست که یک نفر افسر پلیس کشته و عده ای از افراد پلیس زخمی شدند . انفجار این بمب هدیه ای بود برای پلیس که بتواند به سرکوب کارگران بپردازد ناگهان بیش از بیست نفر پلیس تا دندان مسلح به جمعیت کردند و ۷ نفر از کارگران کشته شدو عده ای زخمی و عده ای زیادی دستگیر به جرم دست داشتن در اغتشاش و بمب گذاری روانه زندان شدند و در شهر نیوجرسی صاحبان کارخانه ها ی پیراهن دوزی بیش از دو هزار نفرکارگر را به جرم همکاری با سازمان ها ی کارگری از کار اخراج کردند و بسیاری از کارگران کارخانه ها مجبور کردند که تعهد نامه ای امضاء کنند که دیگر در این تظاهرات ها شرکت نکنند .

کارگران نیک می دانستند این کشتا ر ها نه اولین و نه آخرین آن خواهد بود زیرا سرنوشت کارگران و زحمتکشان محتوم به این امر خواهد بود .

بیداد گاهها به محاکمه دستگیر شدگان از جمله هشت نفر از رهبران زحمتکشان پرداختند و آنا ن را به جرم دست داشتن در اغتشاش و بمب گذاری محکوم به مرگ نمودند و این احکام در نوامبر ۱۸۸۷ به مرحله اجرا در آمد در زمانی که طناب دار برگردن آنها می انداختند یکی از آنها فریاد بر آورد: امروز که شما صدای ما را با طناب دار خفه می کنید روزی فرا خواهد رسید که صدای ما رساتر از هر صدایی به گوش تمام زحمتکشان جهان خواهد رسید . وهمان نیز شد و همانطور ی که اسپارتاکوس د رهنگاهم قیام فریاد زد” ای یاران شما چیزی جز زنجیرهای اسارت که بر دست و پای خود دارید از دست نخواهید داد” این شعار در اولین بیانیه اتحادیه فرزندان آگاه کارگران و زحمتکشان را هرچه بیشتر بهم نزدیکتر کردند و حلقه های زنجیر اتحاد بهم گره خورد و توانستند از بیداد گاهها با جمع آوری اسناد مدارک مظلومیت کشته شدگان را ثابت و ارائه آن به دادگاه ها حکم برائت بگیرند و در سال ۱۸۸۹ میلادی این برائت نامه صادر شد و در دومین کنگره انترناسیونال کارگری در روز اول ماه مه ۱۸۹۰ مصادف با ۱۱/۲/۱۲۶۹ شمسی طی قطعنامه مصوبه کنگره روز اول ماه مه هر سال را روز جهانی کارگری و روز سان نیروهای کارگری اعلام کردند . شاید صادر کنندگان این قطعنامه خود نیک نمی دانستند چه بنیان گرانسنگی را بیناد نهادند و از آن روز این روز الهام بخش بسیار از جنبش های درخشان کارگری جها ن شد. اعتراضات و اعتصابات کارگران در سده بیستم میلادی علیرغم تغییر و تحولات عظیم در نظام سرمایه داری و رویکرد بورژوازی نسبت به کارگران جنیش های فروزان کارگری نوید روزهای بهتری را برای کارگران می داد .

در این برهه از زمان، تاریخ دست آوردهای بزرگی را برای کارگران به همراه داشت ووجود جنبش های قوی چب و اتحادیه و سندیکاهای مستقل کارگری که توانایی سازمان دهی وسیع سیستماتیک کارگرا ن را داشتند از جمله آنان به حساب می آیند .

در آن دوران سرمایه داران در گریز از محقق شدن تئوری های مارکسیسم در زمینه تضاد کارگر و کارفرما به بازسازی و تعریف مجدد از رابطه با نیروی کار روی  آوردند .

اگر چه این تغییرات در جهت محو استثمار از کارگر و یا کم و شدت تر کردن آن نبود و بلکه به گونه ای حتی به دلیل پیچیده تر شدن این روابط فرایند معکوسی را طی نمود.

اما این بیداری جنبش در اردوگاه کارگران رحمتکش و رنجبران با این وجود اعتراضات کارگری تداوم یافت واکنون در سرتاسر جهان ادامه دارد . که نموداری کوچکی از آن و اعتراضات و اعتصابات در کشورهای پیرامون سرمایه داری انجام می شد و بطور خلاصه شرح داده می شود .

1. اعتصاب کارگران خطوط هوائی فرانسه در ماه نوامبر ۱۹۹۳ و نمونه آخر ( اول آوریل ۲۰۰۴ خلبان پاریسی )

2. اعتصاب دو اتحادیه بزرگ در اسپانیا د رنوامبر ۱۹۹۳ میلادی

3. اعتصاب بزرگ و تظاهرات ۹۴ هزارنفری از پرسنل آلمان پزانویه ۱۹۹۴ م

4. اعتصاب بزرگ کارگران بلژیک در نوامبر ۱۹۹۳ م

5. اعتصاب کارگران فولاد سازی امریکا در مارس ۱۹۹۴ م

6. اعتصاب کارگران موسسات تولیدی روسیه نوامبر ۱۹۹۴م

7. اعتراض کارگران وابسته به جبهه متحد کارگران (fot) و چهار اتحادیه دیگر در اکوادور . و صدها اعتراضات بزرگ و کوچک از هر نقطه از جهان وهم چنین اعتصابات و اعتراضات کارگران بر علیه جهانی سازی تجارت . آفریفا – ایتالیا – آمریکا- کره جنوبی – کره شمالی- ویتنام شمالی و جنوبی- ترکیه –انگلستان – امریکای لاتین – آمریکای جنوبی- اسپانیا – استرالیا – هند – پاکستان – کشورهای تازه استقلال یافته – کشورهای عربی – آسیای خاورمیانه – عراق – افغانستان – تحت اشغال امپریالیسم امریکا – هم چنین اعتصابات و تظاهرات بزرگ در سراسر جهان . را می توان از اثرات الهام بخش روز اول ماه مه به حساب آورد .

                                              (  ایران  )

   تاریخ : مبارزات خونین کارگری ایران را قرنها قبل از انقلاب مشروطیت در خود دارد که احتیاج به کتابی بس قطور است .

   چنانچه در تاریخ به اعتصاب کارکنان دولت ایران به سال ۱۲۸۴ ش اشارتی رفته ما آن را سر آغاز تاریخ مبارزات کارگران ایران نمی دانیم و بلکه این اعتصاب احتیاج به فعالیت قرنها دارد که دسترسی به آن مقدور نبود ولی در تاریخ مدون مبارزات کارگری ایران چندین نفر آنرا به نگارش آورده پس از بررسی های انجام گرفته خلاصه ی از آن را شرح میدهم . همانطور ی که از تاریخ پیداست این اتحادیه های کارگری در قبل از این به فعالیت مشغول بودند که در سال ۱۲۹۷ شمسی اتحادیه کارگران ایران با شرکت بیش از پنجاه نفر که رهبریت آنها را محمد دهگان به عهده داشتند به شرح ذیل می باشد تشکیل می گردد.

                                     صورت اسامی اتحادیه ها و نمایندگان شرکت کننده

ده نفر دیگر به ریاست محمد دهگان که جمعاٌ ۵۰ نفر بینان گذاران اتحادیه کارگران ایران می باشند ولی از آن به بعد اتحادیه های دیگر در سراسر ایران تشکیل و به این اتحادیه پیوستند .

در دوران قاجاریه که اقتصاد ایران بطور تجارت سنتی اداره می شد و کارخانجات  صنعتی هنوز رواج نیافته بود تاریخ مدون بنام اتحادیه بزرگ در دسترس نبود ولی بعد از کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ ش با سرکردگی سید ضیاالدین و با رضاخان سردار سپه که بعداٌ به پهلوی ملقب گردید و از قرن سیزدهم شمسی (۱۳۰۰) تحول عظیمی در تجارت ایران به وقوع پیوست  دولت های خارجی جهت سرمایه گذاری و بهره کشی به ایران روی آوردند و شرکت نفت ایران و انگلیس با کارشناسان انگلیسی ابتداء در مسجد سیلمان به اکتشاف نفت پرداختند . شاغلین در کارگاه های شرکت نفت ایران و انگلیس عبارت بودند عده ای از کارگران خارجی  ( هندوها ) و کارگران مهاجر ایرانی که سالیان سال در شرکت نفت باکو مشغول به کار بودند وبه ایران برگشتند و مشغول به کار شدند . بودن کارگر این که در روسیه با سندیکا های کارگری سویال دمکران آنروز رابطه مستقیم داشتند از آن جمله آقای یوسف افتخاری  می توان نام برد که در شرکت نفت ایران انگلیس مشغول بکار شدند و در اندک مدتی توانست از بین کارگران ایرانی اشخاصی مانند آقایان علی امید مرد فداکار خطه جنوب . رحیم همدار – علی آوینی وعده دیگر برای خود یا ر پیدا کند و با همکاری آقایان اقدام به تاسیس ریشه های اصلی اتحادیه کارگری با تعداد کم  در حوزه های ۳ و ۵ نفره به آموزش اصول سندیکایی بپردازند طولی نکشید کارگران نفت جنوب متشکل شدن و فعالیت گسترده تشکیلات اتحادیه کارگران ایران در دیگر شهری ایران مانند تبریز – اصفهان – مشهد – رشت وانزلی – ارومیه تشکلهایی را بوجود آورد که این تشکیلات قدرت روز افزونی پیدا کردند . در سال ۱۳۰۱ ش اعتصاب کارگران صنعت نفت جنوب انجام گرفت اتحادیه عمومی کارگران پشتبیانی خود را از آن اعلام داشت و تمام اتحادیه های کارگری را برای پشتیبانی آماده نمود و اتحادیه ها یکی پس از دیگری اعلام پشتیبانی کردند و کارگران صنعت نفت جنوب با موفقیت اعتصاب را به پایان بردند .

در سال ۱۳۰۱ ش در یک روز حکومت قوام چهارده روزنامه مخالف دولت را توقیف و حدود ۵۰۰ نفر کارگر بیکار شدند و دولت دستور توفیف رهبران اتحادیه چابخانه های تهران صادر و آقایان باقر نوایی – عبدالحسین گوشه –  سید عبداله امام دستگیر و روانه زندان شدند لیکن هیچ یک از کارگارن بر سر کار خود نرفتند واتحادیه مرکزی فوراٌ جلسه فوق العاده تشکیل و تصمیم به ادامه اعتصاب و با اعلام اعتصاب بارزترین شکل مخالفت با دولت را شکل دادند وبه این ترتیب مانع انتشار روزنامه های دولتی شدند که در نتیجه دروز ۱۷ شهریور ۱۳۰۱ از کلیه روزنامه توقیف شده رفع توقیف شد و نمایندگان کارگران آزاد شدند و کارگران بر سرکار خود رفتند . در سال ۱۳۰۳ ش از طرف اتحادیه بین المللی کارگران برای کنفرانس چهارم کنگره سوم از اتحادیه کارگران ایران دعوتی به عمل آمد که آقای محمد دهگاه به عنوان اولین نماینده کارگران ایران معرفی و شرکت کردند آقای دهگان در آن کنفرانس سالیانه اتحادیه های کارگری ایر ان را معرفی از آن پس ارتباط بین المللی با کارگران جهان برقرار گردید .

                                                      بر پایی مراسم اول مه در ایران

اولین اتحا دیه ای که برای تعطیل و جشن اول ماه مه پافشاری کرد اتحادیه کارگران چاپخانه ها بود وهمه ساله از طرف این اتحادیه به رهبری آقایان نوایی – پروانه بیانیه هایی منتشر و جشن خصوصی گرفته می شد .

جشن اول ماه مه تا سال ۱۳۰۲ بطور علنی برگزار می گردید و در سال های ۱۳۰۵و ۱۳۰۶ ش این جشن با انتشار اعلامیه ها و شعارهای با شکوهی تقریبا مخفی در باغ های اطراف شهر تهران و دیگر شهرهای ایران برگزار می شد که در تهران در سال ۱۳۰۶ ش این جشن برگزار گردید و مامورین خفیه ( امیتی ) رضا خان در روز دوم ماه مه باتفاق مامورین نظمیه ( شهربانی و انتظامی ) به چاپخانه ها حمل کردند .

و چند نفر از کارگران چاپخانه ها و نمایندگان اتحادیه مرکزی از جمله آقایان باقر نوایی – مهدی کیمرام – محمد پروانه – براتعلی – سلمان قالب تراش – استاد حسین سیاسی – علی آقا کاوه – علی اصغر کاوه – وزنی – واهان ما طاوسیان دستگیر و روانه زندان ها مخوف رضاخانی شدند چند نفر از آنان که زنده مانده بودند تا سوم شهریور ۱۳۲۰ از زندان آزاد شدند . در اول ماه مه ۱۳۰۸ شمسی دو اتفاق تاریخ ساز مهم در ایران رخ داد که آوردن خالی از لطف نیست .

1. کارگران تهرانی با شرکت بیش از دو هزار نفر کارگر در باغی نزدیک امامیه تهران جشن با شکوه و جالال بیشتر ی تشکیل دادند و در آنجا به جشن و سرور و سرود خوانی مشغول شدند و مامورین امنیتی رضاخانی متوجه آمد و رفت کارگران به باغ می شوند که فردای آنروز با یورش به کارگاه ها ی آنروز عده ای ۵۰ نفر از جمله چند نفر از نمایندگان – آقایان مسگرزاده – اسکافی نمایند کارگران کفاش دستگیر و ۵۰ نفر دیگر تحت تعقیب قرار می گیرند و آنان نیز فراری و پنهان می شوند . علیرغم تحت تعقیب ها و دستگیر ی ها جشن اول ماه مه همه با شرایط خاص زمان بطور علنی و نیمه علنی و مخفی برگزار می گردد و سندیکاها ی مستقل کارگری هرگز این روز بزرگ را فراموش نکرده ونخواهد کرد و در سال ۱۳۳۵ ش جشن جشن اول ماه مه با شکوه و جلال بیشتری از طرف شورای متحده مرکزی کارگری و زحمتکشان ایران در بسیاری ازشهرها از جمله تهران بطور علنی برگزار و کارگران در خیابان ها برای نمایاندن قدرت کارگران رژه رفتند و در آن روز نماینده ( wfiu) فدراسیون جهانی کارگری سراسر جهان بنام لوئی سان دبیر این فدراسیون شرکت کردند و از آن پس شورای متحده مرکزی کارگران و زحمتکشان ایران به عضویت این اتحادیه در آمد .

2. در ماه مه ۱۳۰۸ ش ۹۰۰۰نفر از ۱۰۰۰۰ نفر کارگر شاغل نفت آبادان برای دریافت حقوق حقه خویش و به رسمیت شناخته شدن اتحادیه های کارگری و تعطیلی اول ماه مه دست از کار کشیدن و به اعتصاب و تظاهرات پرداختند که سربازان با شمشیر های برهنه به کارگران حمله بردند که با مقاومت شدید کارگران روبرو شند و در این حمله ناجوانمردانه ۲۰ نفر از کارگران و ۱۵ نفر از سربازان زخمی و چند نفر از نمایندگان کارگران دستگیر تا سوم شهریور شوم ۱۳۲۰ در زندان ها محبوس بود که با اشغال ایران توسط متفقین ( اتحاد جماهیر شوری سوسیالیستی – بریتانیای کبیر – ایالات متحده امریکا ) با فروپاشی حکومت قلدر رضاخانی مردم درب زندان ها را گشودند افرادی که به جرم سیاسی و یا مخالفت با حکومت زندانی بودند آزاد شدند و تحول بس عظیم کارگری به نمایش بگذارند که متاسفانه در آبان ماه ۱۳۶۲ ش بار دیگر یورش های ناجوانمردانه به سندیکا های کارگری بده شد و بناحق بدون مجوز از دادگاه های صالحه آنان را به تعطیلی کشانیدن که خوش بختانه در دهه دوم سال ۱۳۸۲ باردیگر با ورود نماینده آزادی بخش اتحادیه های کارگری (ILO  ) دولت جمهوری اسلامی ایران فعالیت سندیکا ها را امضا و از آن به بعد هئیت موسس احیای سندیکا های مستقل کارگری پیگیر مداوم برای بازگشایی سندیکا ها فعالیت دارند و اگر بخواهیم فاصله سال ۲۰ تا ۱۳۸۲ درا شرح بدهم احتیاج به کتاب قطور است که در آینده پی خواهم گرفت .

                                           یعقوب مهدیون کارگر بازنشسته از صنف دست دوز کفاش

اعلامیه کمیسیون کارگری سازمان فدائیان خلق ایران – اکثریت 

به مناسبت در گذشت رفیق یعقوب مهدیون مبارز و فعال برجسته جنبش سندیکایی و کارگری ایران! 

با اندوه و تاسف بسیار اطلاع یافتیم که رفیق یعقوب مهدیون مبارز و فعال برجسته و با سابقه جنبش سندیکایی و کارگری کشورمان که تمام عمر خود را صرف مبارزه برای بهبود شرایط معیشتی و اجتماعی کارگران کرده بود، در سن ۷۸ سالگی در شهر تبریز ، جهان را بدرود حیات گفت. 
رفیق مهدیون فعالیت سیاسی و سندیکایی خود را از دوران جوانی با فعالیت در سندیکای کارگران کفاش آغاز کرد و تا قبل از مرگ هنوز دبیر سندیکای کارگران کفاش ، عضو هیئت موسسان سندیکاهای کارگری، عضو هیئت مدیره کانون عالی بازنشستگان و دبیر کانون بازنشستگان شهر کرج بود. 
وی بخاطر فعالیت های سندیکایی و اجتماعی، بارها در طول دوران فعالیت ده ها ساله خود بازداشت و یا از کار اخراج گردید و در این راه متحمل رنجهای بسیاری گردید، اما هیچ یک از این نا ملایمات و رنجها نتوانست برعزم و اراده استوار این مبارز پیگیر و پرشور راه عدالت و آزادی فائق آید و او را از راه و هدفی که دنبال می کرد مایوس و منفعل نماید. او مبارزی بود باتجربه، آگاه، منعطف که در گردآوری امکانات و نیروها و همچنین عملی کردن ایده هایش بسیار توانا و کار آمد بود. و پس از هر حمله و تعرضی که به سندیکاها و فعالین می شد او همواره جزو اولین کسانی بود که پنهان و آشکار دست به کار می شد و با گردهم آوردن فعالینی که جان سالم بدر برده بودند مجددآ فعالیت های سندیکایی را به جریان می انداخت. در ادامه همین تلاش بود که توانست بار دیگر با کمک دیگر فعالین با تشکیل هیئت موسسان سندیکاهای کارگری و تشکیل کانون کارگران بازنشسته شرایط را برای احیاء و تشکیل مجدد سندیکاهای کارگری فراهم آورد. او با آموزش کارگران جوان و فعال نمودن آنها در فعالیت های سندیکایی و انتقال تجربیات نسل های پیشین مانع گسست میان فعالین نو پا و فعالین پیشین گردید. 
رفیق مهدیون علیرغم کهولت سن و بیماری قلبی حتی به اصرار یاران و همرزمان نزدیک خود تا آخرین لحظه حیات حتی برای لحظه ای دست از تلاش و مبارزه برنداشت و در پاسخ به همرزمان خود می گفت، وقتی جوانان آمدند و این پرچمی را که ما سالها برافراشته نگاه داشته ایم از ما گرفتد من با خیال آسوده دنبال کار خودم می روم. 
به هنگام خاک سپاری رفیق مهدیون در شهر کرج و در مراسم هایی که در مسجد نور در محل سندیکاهای خبازان و در سازمان تامین اجتماعی به منظور ارج گذاری و گرامی داشت این رهبر برجسته سندیکایی تشکیل شده بود به غیر از کارگران و فعالین پیش کسوت سندیکایی عده زیادی از فعالین جوان سندیکایی نیز برای تجلیل از معلم خود حضور یافته بودند. 
علاوه بر خاطرات مهدیون که بوسیله یکی از همرزمان او برای انتشار ضبط گردیده است، مقالات منتشر نشده ای نیز از وی به جای مانده که امید است به همت هیئت موسسان سندیکاهای کارگری چاپ و در اختیار علاقه مندان قرار گیرد . 
کمیسیون کارگری سازمان فدائیان خلق ایران – اکثریت در گذشت یعقوب مهدیون را به خانواده ایشان، هیئت موسسان سندیکاهای کارگری و کانون کارگران بازنشسته و به همه فعالین و علاقه مندان جنبش سندیکایی و کارگری تسلیت گفته و خود را در غم از دست دادن این مبارز با همه آنها سهیم می داند. 

پرچمش بر فراز و راهش پر رهرو باد 
کمیسیون کارگری سازمان فدائیان خلق ایران – اکثریت 
۱۷ اوت ۲۰۰۵ برابر با ۲۸ مرداد ماه ۱۳۸۴ شمسی