از خودت باید شروع کنی
نامت را نشاندی بر قابی،
بر بام آسمانِ صاف و لاژوردی
طنین صدایت رها شده در قله ها
در هوایِ بنفشه ها نفس میکشی
راه می روی،
وقتی کفِ پاهایت تاول زده
خون وُ گوشت دَلمه بسته
راهِ طولانی
با یالِ باد می وزی
آفتاب پشتِ پلکهایت طلوع میکند
غروب- کافه نادری
دلتنگِ دیدارِ رفیقی
کفشها به پایت تنگ شده
زردآبه وُ خون-
پاشیده بر دیوارِ سنگی
بر چشمانِ تاریکی
چشمانت را می بندی،
رویش توده های زخم
شیارها دهان باز می کنند
دردِ پاها نیش میزند
و آنگاه کنارِ ستاره ها؛
بازیگرِ سرنوشت خویش می شوی
چوبخط می زنی
دیوار- نامهایِ بیشماری
به خاطر میاوری
درب آهنین سخت و سنگین-
بسته
ای فتادهِ در تالابِ سیاهی
خود را رقم می زنی
چندین حماسه و شورش پشت سر داری..؟
زمان ایستاده و تو درحرکتی؛
زیرِ سقفِ بیداد
عروسیِ خون برپاست
با سر انگشتانت به رقصِ آمدی
حرفی برای گفتن نداری
سکوت از دیوار آموختی!
سکوت… چه واژه مظلومی
وقتی پروانه دقایقی
بر خزانِ گلبرگها می نشیند
پرواز را فراموش میکنی
زبانت قفل شده
– خواه، ناخواه حرف می زنی!
همه جا تاریک و بسته است
خیابان- در سکوت فرو رفته
روزنه ای باز نمی شود
تو…نخواهی شکست،
سالها پس از مرگ آخرین قهرمان
شهر بی پناه شده،
و زنجموره های شبانه
پایانی ندارد
تخت وُ…زوزهِ کابل
هوا را می شکافد و…پوست را
پرواز پرنده ای در آسمان تاریک؛
رویایِ پرواز در آسمان آبی،
تا- صعود به قُله
راهی نمانده
فوران خون وُ خونابه
بر زمین وُ تخت وُ هوا
پاهای ورم کرده
راهِ طولانی راه میروی
گذشته با تو میاید،
دستانت قفل را می گشاید،
دستانت بویِ خاکریز می دهد
بویِ خون وُ شقایق
با لبخند پاپیون
چهره خودت را به یاد میاوری
تو که از یاد نرفتی!
از دیوار خلاص نمی شوی
شب رهایت نمی کند
سایه ها به دنبالت میایند
همه گم شدند در تاریکی
روزگار- ورطهِ بی پایانِ راههاست
ردِ پایِ باد را می زنند.
از خودت شروع میکنی
هوایِ نفس کشیدن
در باغِ گلهایِ سرخ
آوازهای گمشده
در حنجره ات بلند است
هیچ راهی نمانده
فانوست را دستگیر،
آفتاب پشت پلکهایت غروب می کند
جنازه ات را به خورشید بسپار
آخرین قهرمان-
شهر بی پناه شده
شهر چشم از تو بر نمی دارد.
رحمان- ا شهریور ۱۴۰۴
