“آخر چگونه این‌همه عشاق بی شمار
آواره از دیار
یکروز بی‌صدا
در کوره راه ها همه خاموش می‌شوند”
خبر که پیچید، آکنده از اندوهی جانکاه بود: رفیق بیژن روحانی که در سه سال اخیر با بیماری سهمگینی دست و پنجه نرم می‌کرد، در سحرگاه جمعه ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۵، به آزِ مرگ جان داد و به ابدیت پیوست.
جانِ شوریده‌ای که نَفَس عُمر را چون شَمع، به پای سرفرازی ایران، آرمانِ عدالت و جهانی بهتر قطره قطره چکیده بود، در غربت و دور از وطن، در آرزوی آزادی وطنْ چشم از جهان فرو بست.
پدر بیژن روحانی از اعضای سازمان نظامی حزب توده بود، بعد از کودتای ۲۸ مرداد زندانی و خلع درجه شد. رفیق بیژن روحانی دانشجوی رشته مکانیکِ سال ۱۳۴۹ در دانشکده فنی تهران بود. از سلاله نسلِ تخیلِ آزادی، که در دهه پنجاه، به زندان ستم‌شاهی برا یِ آزادی تازیانه و شکنجه را تاب آوردند. در سال ۱۳۵۳ در ارتباط با یک هسته کتابخوان دستگیر و به یک سال زندان محکوم شد، اما به دلیل سرسختی و شرایط ویژه آن زمان تا سال ۵۶ در زندان ماند. از همان زندان به مشی حزب توده گرایش پیدا کرد و در آستانه انقلاب به حزب توده ایران پیوست. از پی سرکوب و شکنجه رهبری حزب، در تابستان سال ۶۲ به همراه خانواده به اتحاد جماهیر شوروی مهاجرت کردند. در سال ۶۴ به‌همراه گروهی از معترضین حزبی مبادرت به تدوین «بیانیه ما» در مخالفت با رهبری وقت حزب توده ایران کرد و نهایتا در سال ۱۳۶۵ (۱۹۸۶) با خانواده از شوروی به سوئد مهاجرت کرد. سپس در دی ماهِ سال ۱۳۶۶ در کنگره موسسان حزب دموکراتیک مردم ایران، به حزب دموکراتیک مردم ایران پیوست و مدت زمانی به‌عنوان مشاور شورای مرکزی حزب دموکراتیک مردم ایران کوشا بود. سپس فوق لیسانس خود را از دانشگاه چالمرز گوتنبرگ سوئد گرفت و برای ادامه تحصیل در مقطع دکترا در رشته «ویزیون کمپیوتر» به دانشگاه ردینگ انگلستان رفت. پس از مدتی به ایران بازگشت و به فعالیت سیاسی و اجتماعی خود به‌طور مستقل ادامه داد. سپس به کانادا برگشت.
سیزیفِ شیدا اینک از میان ما رفته است. اما شور و شیدایی او شعله‌ای است برای مبارزان راه آزادی و سربلندی ایران و مبارزه برای جهانی بهتر.
ما “مرگ هیچ عزیزی را باور” نمی‌کنیم.
درگذشت آن جانِ شیفته را به خانواده، همسر گرامی و یاران بی‌شمارش تسلیت می گوئیم. ما را در غم خود شریک بدانید.
