در ۸ تیر، روز فداییان جان‌باختهٔ خلق، هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) یاد یکایک رفقای عزیز جان‌باخته را بزرگ می‌دارد و به نام جاودان آنان درود می‌فرستد.
۴۸ سال از سه‌شنبه، ۸ تیر ۱۳۵۵ می‌گذرد؛ از روزی که رفیق حمید اشرف در میان همهٔ اعضای مرکزیت سازمان و رفقای خانهٔ تیمی میزبان، در نبردی تا پای جان با گزمگان محمدرضاشاهی جنگید و به همراه همهٔ رفقای سرفراز ما: فاطمه حسینی، عسگر حسینی‌ابرده، محمدحسین حقنواز، غلامعلی خراط‌پور، طاهره خرم، محمد مهدی فوقانی، یوسف قانع خشکه‌بیجاری، غلامرضا لایق مهربانی، علی اکبر وزیری و محمدرضا یثربی، جان بر سر پیمان لایزال خود با خلق ایران نهاد.
از سال ۱۳۴۶ و دستگیری همهٔ چهره‌های اصلی گروه جزنی – ضیاءطریفی و بسیاری از رفقای عضو گروه، رفیق حمید اشرف تا ۸ تیر ۱۳۵۵ ماند و رزمید و بارها و بارها از پیگرد و تله و حلقهٔ محاصرهٔ مزدوران شاه گریخت. پس از جان‌باختن رفیق صفایی فراهانی در اسفند ۱۳۴۹، رفیق پویان در خرداد ۱۳۵۰، رفقا مسعود احمدزاده و عباس مفتاحی در اسفند ۱۳۵۰ و رفیق صفاری آِشتیانی در مرداد ۱۳۵۱، رفیق حمید اشرف، تنها رفیقی از حلقۀ بنیان‌گذاران رسمی سازمان در بهار ۱۳۵۰ بود که زنده و بیرون از زندان بود و کماکان پای در مبارزه داشت. پس از کشتار رفیق جزنی و همهٔ رفقای ردیف اول گروه یک بنیان‌گذار سازمان در فروردین ۱۳۵۴ در زندان اوین، بار رهبری فکری – سیاسی و عملیاتی سازمان بیش از همه و بیش از پیش در رفیق حمید متمرکز شد.
تداوم چندین سالهٔ حضور رفیق حمید اشرف در صف مقدم مبارزهٔ مسلحانه با حکومت کودتایی شاه، موجب تداوم امید نیروهای وسیع جنبش فداییان خلق و مجموعهٔ جنبش چپ و در اردوی دشمنان خواب از چشمان ربوده بود. محمدرضاشاه پهلوی شخصاً پیگیر مستمر وضعیت رفیق حمید اشرف بود.
بهار سخت ۱۳۵۵ رفیق حمید و مرکزیت سازمان از یورش و ضربات هولناک ساواک به سازمان در ماه‌های اردیبهشت تا خرداد، که منجر به جان‌باختن ده‌ها تن از چریک‌های فدایی خلق شد، جان سالم به در بردند، اما در نهایت روز ۸ تیر، در مقابله با هجوم چند لایهٔ مزدوران محمدرضاشاهی با تیربار و بالگرد به محل نشست مرکزیت سازمان شجاعانه جنگیدند و قهرمانانه جان باختند.
توهم دشمنان فداییان خلق بر آن بود که با جان‌باختن رفیق حمید اشرف که سالها بود به برجسته‌ترین نماد هستی و رزم جنبش فداییان خلق بدل شده بود، جنبش قائم به ذات ما متلاشی و نابود خواهد شد. تاریخ عبث بودن این امید شاه مستبدّ مطلقه و اعوان و انصار او را به اثبات رساند.
هر چند به پاس جایگاه برجستهٔ رفیق حمید اشرف در جنبش مردمی فداییان خلق ایران، و به‌مناسبت جان‌باختن رفیق حمید اشرف، به همراه همهٔ اعضای مرکزیت وقت سازمان و رفقای خانهٔ تیمی میزبان نشست، روز ۸ تیر به عنوان روز جانباختگان فدایی برگزیده شد، اما ۸ تیر تنها رو زحمید نیست، روز همهٔ فداییان جان‌باختهٔ خلق است. روز همهٔ آن کمونیست‌های انقلابی‌ست که در راه آرمان‌های مردمی آزادی، استقلال، عدالت اجتماعی و سوسیالیسم مبارزه کردند و جان بر سر راه گذاشتند.
هشت تیر روز رفقای زن و مرد جان‌باختهٔ فدایی‌ست که پیش و پس از انقلاب ۵۷ یا زیر شکنجه‌های دهشتناک ساواک و مزدوران جمهوری اسلامی جان باختند، یا به جوخه‌های مرگ سپرده و سربه‌دار شدند و یا سینه‌هاشان در جبهه‌های جنگ در دفاع از خاک ایران عزیزمان آماج تیر تجازوگران به میهن شد و روز فداییانی است که شوربختانه گمنام جان‌باختند بی آن‌که نام عزیزشان در دفتر تاریخ جنبش ما ثبت شده باشد؛ روز جان‌های شیفته‌ای‌ست که جز عدالت، آزادی و میهن‌دوستی سودایی دیگر در سر نداشتند و جان بر سر پیمان با خلق خویش نهادند. جمهوری اسلامی از همان ماه‌های آغازین انقلاب از کردستان و ترکمن‌صحرا سرکوب، شکنجه و قتل فداییان را آغاز کرد. بسیاری از یاران ما را در دهۀ خونین شصت و اوج سرکوب‌های این دهه در تابستان ۶۷ همراه هزاران جان جوان و آرمان‌خواه دیگر به جوخه‌های اعدام و حلقه‌های دار سپردند.
علیرغم خیال خام جلادان، که فکر می‌کردند با سرکوب‌های مکرّر خونین و کشتار جمعی زندانیان سیاسی گرد مرگ و سکوت بر کشور خواهند پراکند، از همان ابتدای کشتارهای‌شان جنبش دادخواهی نامیرا و ادامه‌داری آغاز شد که هم‌اینک نیز ادامه دارد. جنبش دادخواهی‌ای که پیش از خاوران آغاز شد، با خاوران تداوم یافت و نسل به نسل به جنبش‌های دادخواهی دیگری چون دادخواهی جانباختگان «قتل‌های زنجیره‌ای»، «جنبش سبز»، دی‌ماه ۹۶، آبان ۹۸ و جنبش «زن، زندگی، آزادی» نیز پیوند خورده و تداوم می‌یابد.
در روز جانباختگان فدایی، یاد تمامی دیگر جانباختگان راه آزادی، برابری و عدالت را نیز گرامی می‌داریم و باور داریم که دادخواهان کشتارهای خونین این چهاردهه راهی را که تاکنون با پایداری خستگی‌ناپذیری رفته‌اند، تا روشن شدن همۀ حقایق و محاکمه آمرین و عاملین قتل عزیزان‌شان ادامه خواهند داد.
امروز و با گذشت بیش از شش دهه از سرآغاز شکل‌گیری جنبش ما فداییان خلق، به ویژه طی سالهای گذشته ما سوگوار فداییانی نیز شده‌ایم که در میهن یا در تبعید اجباری به دلایل گوناگون درگذشته‌اند. جا دارد که در روز فداییان جان‌باختهٔ خلق یاد و نام این رفقای عزیز را نیز گرامی داریم که جان و جوانی و هستی در راه مبارزهٔ مشترک‌مان در راه آرمان‌های دیرین صلح، آزادی، مردم‌سالاری (دموکراسی)، برابری و عدالت اجتماعی، در راستای برقراری جامعه و جهانی سوسیالیستی گذاشته‌اند. هم‌چنین یاد و نام مادران و پدران بی‌شماری را بزرگ می‌داریم که همراه همارهٔ رزم ما بودند و درد دوری از فرزندان مبارز خود و داغ شکنجه و جان‌باختن آنان را چه بزرگ‌منشانه و صبورانه تا لحظهٔ مرگ بر جان کشیدند.
نام یکایک فداییان جان‌باختهٔ خلق را بزرگ می‌داریم و به یاد هماره‌سبز آنان درود می‌فرستیم!
جمعه، ۸ تیر ۱۴۰۳ (۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴ میلادی)
هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
