پاریس، شهر انقلاب‌ها و زادگاه کمون، در المپیک ۲۰۲۴ دو هفته‌ای پر از جشن و نمایش را برای جهانیان به ارمغان آورد. این شهر که روزگاری مهد انقلاب فرانسه بود، این بار در قرن بیست و یکم چهره‌ای جدید از دموکراسی غربی را به نمایش گذاشت؛ چهره‌ای پرزرق‌وبرق که با هزینه‌ای بالغ بر ۱.۴ میلیارد یورو برپا شد، اما در باطن خشن، بی‌رحم، متظاهر و فریبنده بود. این نمایش فاصله‌ای بسیار از روح المپیک باستان، که در شهر المپیا به افتخار خدایان یونانی برگزار می‌شد، داشت؛ جایی که فلسفه المپیک بر ترویج هماهنگی جسم و روح و ارج نهادن به ارزش‌هایی همچون احترام، برابری و رقابت‌های سالم ورزشی و فرهنگی استوار بود.
شعار «آزادی، برابری، برادری» که نمایانگر ارزش‌های میدان‌های نبرد پس از انقلاب فرانسه است، در مراسم افتتاحیه المپیک پاریس نیز به شکلی زیبا و هنرمندانه به تصویر کشیده شد. صحنه‌هایی که نفس را در سینه حبس می‌کرد و چشم‌ها را خیره، لحظاتی به تماشاگران این باور را القا می‌کرد که شاید این ادعاها حقیقت دارند. هرچه باشد، پاریس شهر هنر، نواندیشی و نوآوری است.
اما این تصویر دیری نپایید. توهین و آزردن زنی که قدرتش فراتر از مدل‌های معمول بود، همچنین ممنوعیت حضور ورزشکاران زن مسلمان، در رشته‌های شنا و ژیمناستیک به دلیل پوشش اسلامی، نشان داد که چهره واقعی این نمایش چیزی جز ظاهرسازی نبوده است. حذف ناعادلانه ورزشکاران به دلایل غیرورزشی، همچنین محرومیت برخی ورزشکاران از کشورهای تحت تحریم یا با وضعیت سیاسی خاص، عدم توجه کافی به ورزشکارانی که از کشورهای کمتر شناخته‌شده یا کمتر توسعه‌یافته آمده بودند، تصمیمات مغرضانهٔ برخی از داوران که گاهی به گونه‌ای بود که به نفع ورزشکاران از کشورهای ثروتمندتر تمام می‌شد و ورزشکاران کشورهای ضعیف‌تر احساس می‌کردند که در حقشان اجحاف شده است. به طور کلی تبعیض و بی‌عدالتی نسبت به شرکت‌کنندگان از کشورهای توسعه‌نیافته نیز ثابت کرد که در قرن بیست و یکم، پیام صلح و برابری المپیک به حاشیه رانده شده و تمامی ارزش‌ها در خدمت پول و سرمایه قرار گرفته‌اند، و در این میان، انسان و ارزش‌های انسانی به دست فراموشی سپرده شده‌اند. . دنیا به وضوح شاهد بود که المپیک بیشتر به بستری برای نمایش قدرت کشورها و پوشاندن واقعیت‌های اجتماعی و سیاسی تبدیل شده است.
پس از دو هفته سرگرمی، این نمایش نه تنها واقعیت تلخ کشتار کودکان و مردم بی‌گناه غزه و اکرائین را پنهان کرد، بلکه سیاست‌های مخرب ماشین سرکوب و قدرتمندان را نیز به حاشیه کشاند. در المپیک ۲۰۲۴ نابرابری های موجود در جهان، به جای ترویج برابری و همبستگی، با حق به جانبی تمام به نمایش گذاشته شد. اکنون، تا نمایش بعدی، باید بار دیگر هنرمندان مبتکر به خدمت گرفته شوند، تا با تصاویری دل‌فریب، مردم را از این واقعیت‌های تلخ دور نگه دارند. کلام آخر اینکه: این المپیک هم یک جشن واقعی برای صلح و دوستی بین ملت‌ها نبود.
