گوخان سرت، ۳۶ ساله، به عنوان یک مکانیک در بخش فناوری شرکت ماشین‌سازی فورد آموزش دید. تقریباً یک سال است که او به همکاران جدید کمک می‌کند تا به‌عنوان کارآموز آموزش ببینند و در نهایت کار خود را آغاز کنند. او خود را یک «پسر واقعی کلن» توصیف می‌کند و از سفر روزانه از طریق شبکه حمل‌ونقل عمومی شهر خود لذت می‌برد.
گوخان سرت Gökhan Sert راننده اتوبوس
اشپیگل: آقای سرت، آیا برای مسافرانی که این جمعه به دلیل اعتصاب هشداردهنده شما در رسیدن به محل کارشان دچار مشکل می‌شوند، متأسف هستید؟
گوخان سرت: بله، بسیار متأسف هستیم. البته من و خانواده‌ام
نیز به همراه دیگر شهروندان، به طور مستقیم این مشکل را تجربه می‌کنیم. اما در هر صورت، بسیاری از مردم ناراحتی و دق‌دلی‌شان را بر سر ما خالی می‌کنند!
اشپیگل: چطور؟
گوخان سرت: برخی ما را متهم می‌کنند که قابل‌اعتماد نیستیم و هر چند وقت یک‌بار اعتصاب می‌کنیم. دیگران شکایت دارند که ما هرگز سیر نمی‌شویم. اما عده‌ای هم هستند که به کار ما احترام می‌گذارند و از اعتصاب ما پشتیبانی می‌کنند. به سهم خود، از همه شهروندان تقاضا دارم تا شرایط ما را درک کنند. در درازمدت، در مجموع همه شهروندان از اعتصابات سود می‌برند: اگر شرایط کار بهبود یابد، رانندگان اتوبوس بیشتر خواهند شد و خدمات حمل مسافر دوباره قابل‌اعتمادتر و گسترده‌تر خواهد شد.
“این در مورد زندگی انسان است.”
اشپیگل: آیا تا به حال مجبور شده‌اید به دلیل اعتصاب منتظر اتوبوس بمانید؟
گوخان سرت: بله، و بارها به دلیل اعتصاب مشکل پیدا کرده‌ام. اکنون نیز باید فکر کنم که چگونه و از کدام مسیر به خانه برسم. اما در کنار همکاران خود خوشحالم که آن را پذیرفته‌ام، زیرا هیچ راه دیگری برای ما وجود ندارد تا بتوانیم خواسته‌های خود را به انجام برسانیم.
اشپیگل: چه انتظاری از اعتصاب خود دارید؟
گوخان سرت: اینکه سرانجام کارفرمایان شهرداری یک پیشنهاد مقبول روی میز بگذارند.
اشپیگل: شما و همکارانتان خواهان افزایش هشت درصدی حقوق هستید. طبق گزارش آژانس استخدام فدرال، کارگران ماهر در بخش دولتی اغلب بیشتر از کارگران بخش خصوصی درآمد دارند.
گوخان سرت: کار ما ممکن است از بیرون آسان به نظر برسد. من شش روز در هفته و در زمان‌های مختلف شیفت کار می‌کنم. اگرچه در قرارداد جمعی ما هفته‌ای ۳۹ ساعت در نظر گرفته شده است، اما گاهی اوقات تا ۱۳ ساعت در روز مشغول کار هستیم. در نتیجه، از این بابت خانواده‌های ما هم آسیب می‌بینند. صادقانه بگویم: ما شبانه‌روز، دانش‌آموزان، کارکنان مدارس و دانشگاه‌ها و کارگران را طی هر رفت‌وبرگشت در کمال آرامش به مقصدهایشان می‌رسانیم. حفظ جان انسان‌ها از اولویت‌های ماست. بنابراین، ما مسئولیت بسیار بالایی داریم. به همین دلیل، مسائل ما باید در یک تعادل واقعاً خوب بین کار و زندگی منعکس شود، یا اینکه روشن‌تر بگویم: گروه کاری ما باید به لحاظ درآمد، در حد شایسته‌ای تأمین گردد.
اشپیگل: رانندگان اتوبوس معمولاً در طبقه‌بندی درآمدی، در گروه ۵ حقوق دریافت می‌کنند، به این معنی که معمولاً بین ۳ هزار تا ۳۷۰۰ یورو ناخالص در ماه دریافت می‌کنند. به نظر شما سطح حقوق تا چه اندازه باید افزایش یابد؟
گوخان سرت: گفتنش سخت است، زیرا موقعیت‌های زندگی فردی هستند. مهم این است که در پایان چه نتیجه‌ای حاصل می‌شود. همه ما هنوز از افزایش شدید قیمت‌ها رنج می‌بریم. قبلاً می‌توانستم کل سبد خرید خانواده را با ۵۰ یورو پر کنم. امروز با همان مبلغ، فقط نیمی از مایحتاج را می‌توانیم بخریم. هزینه رفت‌وآمد و اجاره‌بها در کلان‌شهرهای ما بالاست.
اشپیگل: مذاکرات چانه‌زنی جمعی، علاوه بر میزان دستمزد، بر تعداد روزهای مرخصی بیشتر نیز متمرکز است. کدام‌یک از این دو گزینه برای شما ارجحیت دارد؟
گوخان سرت: دوست دارم وقت بیشتری برای خانواده‌ام داشته باشم، دو دختر کوچک دارم. گاهی وقت‌ها ما همدیگر را نمی‌بینیم. وقتی به من می‌گویند که چقدر دلشان برای پدرشان تنگ شده است، برای من بسیار سخت است. با این حال، این گزینه مطلوبی برای ما به‌عنوان کارکنان بخش حمل‌ونقل عمومی نیست. افزایش دستمزد تحت قرارداد جمعی برای بخش عمومی (TVöD) احتمالاً برای ما نیز اعمال خواهد شد. در سال ۲۰۲۴ ساعت کاری برای ما به این شکل تنظیم شد. بنابراین، در حال حاضر داشتن وقت بیشتر درخواست اصلی من است. من دوست دارم همکارانم نیز گزینه وقت آزاد بیشتر را انتخاب کنند.
اشپیگل: کریستین بهله، نماینده اتحادیه Ver.di، از تشدید زیاد ساعت کار در صنعت شما انتقاد کرده است. آیا زمان تغییر در رشته کاری شما فرا رسیده است؟
گوخان سرت: خیلی‌ها می‌آیند و تجربه می‌کنند که این کار چقدر سخت است. سپس دوباره به‌سرعت خداحافظی می‌کنند.
اشپیگل: با این حساب، وقت آزاد بیشتر به معنای کمبود خیلی بیشتر راننده اتوبوس است؟
گوخان سرت: اما افرادی که مانده‌اند، مایل‌اند تعهد کامل خود را انجام دهند. کارفرمای من، یعنی شرکت حمل‌ونقل عمومی شهر کلن، تلاش می‌کند تا ما را راضی نگه دارد و همراه داشته باشد. اما کمبود بودجه عمومی، مشکل اصلی است.
“ما باید الگو باشیم و از حق اعتصاب خود استفاده کنیم.”
اشپیگل: آیا راهی جز اعتصاب هشداردهنده برای ابراز اعتراض شما وجود داشت؟
گوخان سرت: من در حال حاضر چنین چیزی را نمی‌بینم. حتی پس از دو دور مذاکره، هنوز هیچ پیشنهادی روی میز نیامده است. و بنابراین، هیچ شانسی برای تفاهم وجود ندارد. ما باید الگو باشیم و از حق اعتصاب خود استفاده کنیم.
اشپیگل: درخواست‌هایی برای محدود کردن حق اعتصاب وجود دارد، به‌ویژه برای گروه‌های حرفه‌ای مانند رانندگان اتوبوس که بخشی از خدمات عمومی اولیه هستند. نظرتان چیست؟
گوخان سرت: من زیاد به این موضوع فکر نمی‌کنم. ما برای تفریح و بازی اعتصاب نمی‌کنیم. در حمل‌ونقل عمومی، ما به جامعه خدمت می‌کنیم. من فکر می‌کنم این کار بسیار شریفی است، اما دولت نیز موظف است به ما حقوق مناسبی بدهد. ما که چنین وظایف مهمی را به عهده گرفته‌ایم، دلیلی ندارد که در نتیجه از آن آسیب ببینیم.
اشپیگل: آیا وقتی اعتصاب می‌کنید، به مسائل مالی شهرداری نیز توجه دارید که ممکن است پولی برای امکانات تفریحی از جمله استخر سرپوشیده باقی نماند؟
گوخان سرت: البته، پول را نمی‌شود از درخت چید، باید از جایی تأمین شود. کار من رانندگی اتوبوس است. کسانی که در مورد بودجه تصمیم می‌گیرند، باید اطمینان حاصل کنند که پول کافی وجود دارد و بودجه به درستی هدایت می‌شود. من نمی‌توانم بحران بودجه دولت محلی را در حالی که پشت فرمان هستم، حل کنم.
منبع: اشپیگل
