محمود احمدی نژاد مرتباً کارنامۀ اقتصادی اش را، سراسر پیروزی و موفقیت توصیف کرده است. ضمناً مرتباً به مردم وعده پول، باغ، ویلا و رفاه میدهد. وضعیت اقتصادی ایران چطور است؟ آیا اقتصاد جمهوری اسلامی ایران توانمندی آن را دارد برای آن که وعده های احمدی نژاد عملی شوند؟
نشریه اقتصادی فوربس که در مورد وضعیت اقتصادی ۱۷۷ کشور تحقیق کرده است، اطلاع میدهد که وضعیت اقتصادی ایران، در رده دهمِ بدترین اقتصادهای جهان و نظیر قرقیزستان است. یعنی وضعیت اقتصادی ایران، بسیار وخیم است.
بنا به ارزیابی صندوق بین المللی پول، رشد اقتصاد ایران در سال ۲۰۱۰ فقط یک و نیم درصد و در سالهای ۲۰۱۱ صفر درصد خواهد بود (۱). بنا بر ارزیابی کارشناسان مستقل اقتصاد، جهت رهائی از بحران شکننده اقتصادی، کشور ما نیاز به حداقل ۸% رشد سالانه دارد.
توجه کنید: ایران کشور ثروتمندی است و ۱۰% تا ۱۱% ذخایر کشف شده نفت جهان را در اختیار دارد. اما بعلت سیاستهای ارتجاعی جمهوری اسلامی در داخل و خارج کشور از جانبی و از جانب دیگر سیاستهای غارتگرانۀ امپریالیستها و محاصره اقتصادی ایران، فقر و نابسامانی گلوی کارگران و دیگر مزدبگیران تحت ستم را میفشارد.
برای درک واقعیتر وضعیت اقتصادی کشور درحاکمیت جمهوری اسلامی، توجه شما را به موارد ذیل بعنوان “مشت نمونه خروار” جلب مینمایم:
تهران در فهرست گرانترین شهرهای جهان است؛ سیمان در هفته های گذشته ۱۲ درصد گرانتر شده است؛ شیر یارانهای در تهران ۷۱% گرانتر شده است؛ اخیراً قیمت بلیت هواپیما ۱۴% گرانتر شده است؛ سکه طلا حدود ۴۵% گرانتر شده است و از ۳۱۲ هزار تومان در سال ۱۳۸۹ به ۴۵۵ هزار تومان در بهار سال ۱۳۹۰ رسیده است؛ تورم در سال جاری به حدود ۳۰% رسیده است. لذا قیمتها در اکثر زمینه ها بطور وحشتناک، بالا رفته اند.
در چنین وضعیتی است که:
در حالی که حداقل حقوقی که شورای عالی کار رژیم تعیین کرده ۳۳۰ هزار تومان است، خط فقر در ایران به یک میلیون تومان در ماه رسیده است؛ ۴۳% مزد بگیران، حقوقشان زیر ۳۳۰ هزار تومان است؛ نماینده سابق کارفرمایان در اجلاس جهانی کار در گفتگویی با خبرگزاری مهر اعلام کرده است که نرخ بیکاری همواره بالاتر از ۲۵% است و این نرخ در قشر جوان به بالای ۶۰% رسیده است؛ سالانه بیش از ۵ میلیون و ۳۰۰ هزار نفر بر اثر پرداخت هزینههاى درمان، براى همیشه به زیر خط فقر میروند؛ انواع و اقسام بیماریها، گلوی مردم را فشار میدهد و پول دارو و دکتر، مردم را مستاصل نموده است؛ آمار طلاق ۳۷% بالا رفته و طلاق زودهنگام فراگیر شده است؛ ۵۰% بنگاههای تولیدی ایران ورشکسته شده اند و بقیه آنها هم با ظرفیت ۳۰% و ۵۰% کار میکنند و در نتیجه میلیونها کارگر بیکارند و گرسنگی میکشند؛ معضل حاشیه نشینی، میلیونها نفر از هموطنان ما را با تحمیل تنگدستی، از حداقلهای ممکن نیز محروم نموده است.
در همین جا لازم به یادآوری است که سیاستهای اقتصادی دولت محمود احمدی نژاد که تماماً بر تشویق و گسترش واردات بنا شده است، در همه سطوح، کشور را وابسته به واردات نموده است. امری که به تصدیق ناظران مستقل اقتصادی، امنیت کشور را در این زمینه نیز به خطر انداخته است.
با این تفاصیل احمدی نژاد شرم نمیکند که در ۱۶ ماه مه (۲۶ اردیبهشت) بگوید: “تنها کشور در کره زمین هستیم که هیچ خانوادهای در آن گرسنه نیست.” و با این همه خرابی وضع اقتصادی و اجتماعی، اخیراً در جلسه هیئت دولت، کارنامۀ اقتصادی خودش را، سراسر پیروزی و موفقیت توصیف نماید.
برای درک عمیقتر دروغگوئیهای احمدی نژاد در رابطه با وضعیت وخیم اقتصادی – اجتماعی مردم کشورمان، علاوه به موارد فوق الذکر، توجه شما را به معضل هزاران جوان مستأصلی جلب مینمایم که در زیر فشارهای طاقت فرسای زندگی، خود را ناچار به فروش کلیه شان میبینند.
وضعیت بهداشت و سلامتی در کشور ما بگونه ای است که ۲۰% از جمعیت کشور یعنى ۱۴ میلیون نفر در کشور مبتلا به بیماریهاى کلیوى هستند. بنا به گفته رئیس اداره پیوند و بیماریهاى خاص وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکى، سالانه بیش از ۲۳۰۰ مورد پیوند کلیه انجام مى شود. مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران کلیوى ایران میگوید” اوایل سال گذشته بیشترین اهداکنندگان کلیه در کشور افراد ۲۵ تا ۲۶ ساله هستند. “. البته اکثریت کسانی که یک کلیه آنان در عمل جراحی پیوند کلیه مورد استفاده قرار میگیرد، جوانانی هستند که بعلت نیازهای مالی ناچارهستند کلیه خود را در معرض فروش بگذارند. ” تصور کن کجاى پرتگاه زندگى باید ایستاده باشى که این آخرین دستاویزت باشد براى بودن، براى ماندن و براى حفظ ارزشهاى زندگیت. “.
محمود احمدی نژاد در سخنان اخیراش در جلسۀ هیئت دولت کارنامۀ اقتصادی خود را سراسر پیروزی و موفقیت توصیف کرد و گفت که به شکرانۀ سیاستهای اقتصادی وی، از فقر و تشدید شکاف طبقاتی در جامعه به طرز چشمگیری کاسته شده و نرخ رشد اقتصادی کشور به بالای ۱۰% رسیده که سالهای متوالی هم ادامه خواهد یافت. محمود احمدی نژاد سپس گفت که هیچگاه به اندازۀ دورۀ او ثروت و رفاه در ایران خلق نشده است.
در اینجا برای هر ناظر بی طرفی این سئوال مطرح میشود: اگر این ادعاها و دروغهای ” گوبلزی” واقعیت دارد، چرا دولت احمدی نژاد از ۳ سال قبل تا کنون شاخصهای مهم اقتصادی نظیر نرخ اشتغال، نرخ رشد، نرخ سرمایه گذاری، نرخ تورم و نرخ بیکاری کشور را منتشر نکرده است؟!
دولت احمدی نژاد از واقعیت فاجعه بار نرخ اشتغال، نرخ رشد، نرخ سرمایه گذاری، نرخ تورم و نرخ بیکاری در کشور مطلع است. لذا با پنهان نمودن این آمار، تصور میکند که میتواند با ادعاهای سرسام آور خویش مردم را بفربید. گوبلز، وزیر تبلیغات هیتلر، مدعی بود که دروغ هر چه بزرگتر باشد، از نظر مردم قابل قبول تر است.!!
رئیس اتاق بازرگانی تهران گفته است که دولت محمود احمدی نژاد، بانک مرکزی را از انتشار آمار و ارقام اقتصادی منع کرده است. عدم اعلام موضع محمود بهمنی رئیس کل بانک مرکزی در رابطه با ادعای رئیس اتاق بازرگانی تهران در خصوص عدم انتشار شاخصهای مهم اقتصادی کشور توسط بانک مرکزی، تائید کننده این ادعا است.
البته احمدی نژاد، بعنوان یک نماینده سیاسی بورژازی ممتاز ایران، حق دارد خودش را پیروز و موفق معرفی بنماید، اما سئوال اینست که ثروتهای بی نظیری که در دوران ۶ ساله ریاست جمهوری احمدی نژاد بوجود آمده، به جیب چه کسانی سرازیر شده است؟ در پائین بعنوان نمونه؛ لیست کوچکی از غارت ثروتهای جامعه را ارائه میدهم:
* دولت احمدی نژاد در ۵ سال گذشته ۴۵۰ میلیارد دلار در آمد نفتی داشته است. سهم مردم؛ فقر وبی سامانی و مصیبت است. ولی جیب صاحبان زر و زور، پُر تر شده است.
* دولت علاوه بر درآمد نفت، معادل ۵۰ میلیارد دلار هم از بانکها قرض کرده است.
* بورژوازی ممتاز(وابسته به سپاه، رهبری و دولت) معادل ۴۷ میلیارد دلار از بانکها قرض گرفته اند و پس نمیدهند.
* دولت احمدی نژاد ۱۸ میلیارد دلار بابت ” سرمایه گذاری زود بازده” برداشت کرده است. ۹ میلیارد دلار آنرا بین ۱۶۸ نفر “از ما بهتران” پخش کرده است.(بطور متوسط بهر نفر بیش از ۵۰ میلیون دلار!). ۹ میلیارد دلار دیگر را هم دولت حساب پس نمیدهد.
*۱۸ میلیارد دلار که در یک کامیون جا سازی شده بود، در جاده های ترکیه “ملاخور” شد.
اینها و دهها مورد دیگر، دزدیها چاپیدنهای سرسام آوری است که در کارنامه باند احمدی نژاد به ثبت رسیده است. (البته در این چپاولها، اکثراً همه جناحهای رنگارنگ رژیم هم بنابر توان شان، سهم خویش را دریافت نموده اند. افشاگریهای قطره چکانی این جناحها علیه همدیگر، بدفعات گوشه هائی از وسعت فساد در نظام را برملا کرده است.). لذا روشن است که کارنامۀ اقتصادی دولت احمدی نژاد، از چه زاویه ای سراسر پیروزی و موفقیت است.
تا اینجا در رابطه با وضعیت اقتصادی ایران در دوران شش ساله ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد، توضیحاتی ارائه شد. اما جهت پاسخگوئی به این سئوال که آیا احمدی نژاد میتواند به وعده هایش در رابطه با هدفمند کردن یارانه ها، طرح مسکن مهر (طرح مسکن مهر که متوقف شده است، شامل دو میلیون واحد مسکونی است که ساخته شدن آنها نیازمند معادل ۴۰ میلیارد دلار (۴۰۰۰۰ میلیارد تومان) است. رئیس انجمن انبوه سازان گفته است که این طرح به رؤیا تبدیل می شود.) اهداء ۲۰ میلیون باغ به وسعت ۱۰۰۰ متر و ویلای سه طبقه (هر طبقه ۱۰۰ متر)، ایجاد یک میلیون و پانصد هزار فرصت شغلی جدید و وعده های دیگرش، جامۀ عمل بپوشاند، توجه شما را به موارد ذیل جلب مینمایم:
*- اخیراً اوپک، اعلام نموده است که صادرات نفت خام ایران در ۳ سال گذشته مرتبأ کاهش داشته است. مطابق همین آمار صادرات نفت خام ایران در سال گذشته به ۲ میلیون و ۲۴۶ هزار بشکه در روز رسیده است. لذا، اکنون نیجریه در مقام دومین صادر کننده نفت در جهان و ایران پس از یک پله سقوط، در جایگاه سوم قرار دارد.
*- بنابر ارزیابی وزارت نفت ایران، صنایع نفت ما برای تسعۀ صنعت نفت و گاز، نیاز به ۵۰۰ میلیارد دلار سرمایه دارد. البته منابع خارجی این نیازبه سرمایه گذاری را معادل ۱۰۰۰ میلیارد دلار تخمین زده اند.
*- در فروردین ۱۳۹۰ حمیدرضا کاتوزیان” رئیس کمیسیون انرژی مجلس، پیش بینی نموده بود که ” در مدت هفت سال به وارد کننده نفت تبدیل میشویم.”.
*- هادی نژاد حسینیان، هشدار داده است که با وضعیت فعلی امکان دارد که ایران، از جرگه کشورهای صادرکننده نفت خارج شود.
محمد علی آبادی، عضو کابینه دولت احمدی نژاد و سرپرست وزارت نفت نیز روز یکم مرداد ماه ۱۳۹۰، در رابطه با امکان توقف صادرات نفت و گاز ایران، تاکید کرده است.
* – حمیدرضا کاتوزیان ضمناً تاَکید نموده است که در رابطه با کاهش استخراج و صادرات نفت و عدم توانائی دولت در ترمیم و نو سازی از تاسیسات نفتی ایران نباید تنها به فاکتور اثرات تحریمهای بین المللی توجه بشود. بلکه ضروری است که به سیاستهای دولت در داخل و خارج از کشور و فزون بر آن به ” خرابکاریهای قرارگاه خاتمِ سپاه در این تاسیسات” نیز توجه شود. امری که بدون موافقت رهبر نظام و رضایت دولت در رابطه با باز گذاشتن دست سپاه در سیاست و چپاول اقتصادی ایران، ناممکن مینماید.
* – در همینجا باید به مورد دیگری که کاتوزیان به آن اشاره نموده است، توجه شود؛ “تراز واردات و صادرات گاز ایران با وجود این که دومین کشور دارنده ذخایر گازی جهان است، منفی است و گاز وارد میکند.”.
*- ا اکنون تولید نفت با آنچه در برنامه چهارم توسعه به تصویب رسیده بود، یک میلیون بشکه در روز فاصله دارد، لذا، دولت احمدی نژاد، با توجه به واقعیات فوق الذکر، بودجه سال جاری را به نصف سالهای گذشته تقلیل داده است.
در اینجا توجه به تحرکات سپاه پاسداران در گرد و خاک درگیریهای مابین باند دستگاه ولایت و احمدی نژاد جهت تسلط بیشتر بر مقامات کلیدی در نظام رانت خوار نفتی نیز حائز اهمیت است. خبرآن لاین در اول مرداد ماه گزارش کرده است که بزودی سرتیپ “رستم قاسمی” فرمانده قرارگاه خاتم الانبیا به عنوان وزیر پیشنهادی احمدی نژاد برای نشستن به مسند نفت به مجلس معرفی خواهد شد.
اما همۀ ائتلافهای تاکنونی در سطوح بالای رژیم نتوانسته است از وخامت اوضاع اقتصادی کشور بکاهد. اخیراً بانک مرکزی با انتشار بیانیه ای اعلام نموده است احمدی نژاد که برای مخارج ضروری دولت اش در سال ۱۳۸۸ مبلغ ۹۰۰۰ میلیارد تومان از بانک مرکزی وام گرفته بود، در سال ۱۳۸۹ ناچار شده است که بیش از ۱۶۰۰۰ میلیارد تومان وام بگیرد. و احتمالاً با توجه به عجز دولت در این زمینه، در سال جاری مقدار اینگونه استقراضهای دولت نیز افزایش خواهد یافت.
معنای این حرف این است که نظام جمهوری اسلامی ایران به فلاکت اقتصادی بی سابقه ای دچار شده است و برای تهیه مخارج ضروری و روزمره اش نیز ناچار است دست به چاپ اسکناسهای بی پشتوانه بزند. امری که نتایج وخیم آن به نسل کنونی و نسلهای آینده کشور تحمیل شده است.
با توجه به همین مختصر نیز روشن است که وعده های احمدی نژاد عملی نیست. وضع مردم، مرتباً بد و بدتر میشود.مردم باید بفکر خودشان باشند.
اما مردم در رابطه با رهائی از چنگال خونریز نظام و خشونت گسترش یابنده در جامعه و فقر و فلاکت عمومی با سّد جمهوری اسلامی روبرو هستند.
لذا این مردم ناچارند که با سازماندهی مستقل خودشان در همه زمینه ها، با تعمیق گفتمان دمکراتیک، با تلفیق مبارزه مخفی و علنی، با پیوند مبارزات مردمی با یکدیگر، با سازمان دادن اعتصابات در محلهای کار و زندگی کارگران و دیگر مزدبگیران تحت ستم، و بالاخره با براه انداختن تظاهرات توده ای در سراسر کشور و بمیدان آوردن عدد بزرگ، به آنچنان توانائی دست پیدا نمایند که بتوانند به آزادی، برابری و رفاه و در یک کلام جامعه انسانی دست یابند. به امید فرا رسیدن آن روز!
(۱) بعداً هیئتی از صندوق بینالمللی پول طی اقامتی دوهفته ای در ایران این ارزیابیها را تغییر داد، اما این تغییر ارزیابی را مستدل نکرد.
