پایداری مردم آگاه در پس این هفته های نبرد نابرابر که تنها به نیروی فریاد در برابر رژیمی سراپا مسلح نمایشی از قدرت و صلابت را به رخ جهانیان کشید. مردم دنیا مبهوت از از این همبستگی نوپدید در داخل و خارج از کشور بین ایرانیان به حمایت از مردم ایران برانگیخته شده اند.
جمهوری اسلامی هم، گرچه همچنان جوانان و معترضان را فریب خورده‌ی اسرائیل و آمریکا معرفی می کند و هنوز هم بر مدار تئوری توطئه از پذیرش این قدرت فزاینده ی مردم می گریزد اما امروز دوشنبه ۱۸ مهر ماه با آغاز اولین اعتصابات در صنایع نفت و پتروشیمیایی آشکارا به هراس افتاده است.
خیزش مردمی علیه رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی هر روز که می گذرد توانمندی های بیشتر و بهتری را برای به زانو درآوردن حکام لجوج پیدا می کند. سخنرانی رئیس قوه قضاییه ملا اژه ای و تظاهر به نرم‌خویی و دلالت در پذیرش انتقادات مردم و پیشنهادات آنها از جمله علائم و نشانه‌های پیشروی اثربخش این خیزش برحق مردم است.
در عین حال ارزیابی این برخورد نسبتا متفاوت با شیوه های معمول در بین سران قوا و نهادهای ذیربط هنوز در هاله‌ای از تردید جدی قرار دارد که آیا این سخنان رئیس قضا و برگزیده‌ی رهبری نظام جمهوری اسلامی آغاز یک عقب نشینی است و یا ریاکاری و فریب است؟!
برای شناخت این مرحله از مبارزات و تاثیرات آن بر کلیتِ نظام‌جمهوری‌اسلامی پیش از هر چیز باید با فشردگی بیشتر صفوف مبارزان به هراس رژیم و فشار بر کل دستگاه حکومتی برای واداشتن اش به کاهش خشونت و سرکوبگری افزود. نباید اجازه داد استبداد فرصت بازسازی روانی ترس از اراده‌ی توده ها را برای ادامه ی مبارزه را پیدا کند.
افزایش و تعدد اعتصابات کارگری در مراکز کار و تولید و همچنین اعتصابات در ادارات دولتی پشتوانه ی بسیار ارزشمندی برای حضور خیابانی خواهد بود. در عین‌حال موجب ایجاد تنگناهای بیشتر اقتصادی و تاثیر آن بر مدیریت اقتصادی_سیاسی و همچنین کاهش توان مالی اداره نظامیگری رژیم جمهوری اسلامی خواهد شد.
از ویژگی‌های نظام های دیکتاتوری آنست اقتدار آنها گرچه به ظاهر به اقتدار پلیسی و نظامیگری سلسله مراتبی متکی است، اما از آنجا که در این نظام بوروکراتیک و سلسله مراتبی اصل بر تملق و چاپلوسی و اطاعت ریاکارانه است؛ با اولین فشار های اقتصادی و عدم پاسخگویی سیاست های رانتی، این بنیان به شدت به سستی می‌گراید و به شکل غیرمنتظره ای فرو می ریزد. این ویژگی یکی از عناصری است که می تواند در صورت کمترین عقلانیت در جمهوری اسلامی به بروز عقب نشینی های واقعی انجامد و زمینه‌ی مناسب‌تری برای پیشروی مردم در کسب مطالبات آزادیخواهانه و عدالت جویانه گردد.
همانگونه که در مقاله پیشین گفته ایم یکی از نشانه های پیروزی در این میدان نابرابر تحقق خواست “آزادی زندانیان سیاسی” است و همراه با آن باید بتوان امتیازات بیشتری را برای حفظ جان و سلامت مردم کسب کرد.
پیروزی در مبارزه ضددیکتاتوری و ضداستبدادی امکانات و شرایط بسیاری را طلب می کند که از مهمترین آن جذب هرچه بیشتر مردم منفعل به فعالیت و کنشگری آزادیخواهانه است. هرچه مردم بیشتری به مبارزه جلب و جذب شوند؛ امکان سرکوبگری کاهش می‌یابد و از سوی دیگر امکانات مردمی برای استفاده از تاکتیک های مبارزاتی با هزینه‌های کمتر افزایش خواهد یافت. و درست به همین دلیل درایت و هدایت مبارزه و زمان مناسب برای هر اقدام هم اهمیت بیشتری پیدا می کند.
برای یافتن بهترین راه‌ها باید به سازماندهی مناسب مبارزه مثل کمیته های محلی و یا شوراهای محلی از پیشروترین جوانان و همچنین پدران و مادران خردمند و تجربه دار را شکل داد. به همراه آن ایجاد کمیته های اعتصاب در کارخانه ها و واحدهای کار و تولید در هماهنگی با سایر سازمان‌های مردمی به توانمندی مبارزات خواهد افزود. این تجارب در همه ی قبام های مردمی به کار آمده است و در حال حاضر نیز کمبود آن به شدت حس می‌شود. باید کوشید این کمبود را با آگاهی و شناخت از محیط زندگی و محل کار برطرف کرد. باید شعار “پیش به سوی تشکیل کمیته های محلی” و “پیش به سوی تشکیل کمیته‌های اعتصاب” بر در و دیوار های شهرها نقش بندد.
راهکار سوسیالیستی
