دسته‌بندی: یادداشت

“علمِ فیزیک همواره با دانش فلسفه به‌عنوان تفکر مفهومی برای فهمِ چیستی و چگونگی عملکرد جهانِ هستی آمیخته بوده است. نگاهی کوتاه به تاریخ توسعه فیزیک، از نظریات ارسطو در باره‌ی افلاک تا نظریه گرانشِ نیوتن، نظریه نسبیتِ خاص و عام اینشتین و نظریه کوانتوم، گویای این ادعاست. علم فیزیک تا پیش از نظریه‌های بنیادیِ قرن بیستم، جهانِ درونی (ذهنِ انسان) را مستقل از جهانِ برونی تلقی می‌کرد. اکنون اما دریافته‌ایم که جهانِ هستی درهم‌تنیده و کوانتومی است. لذا تفکیک آن به درون و برون فاقدِ اعتبار است. این شناخت، بارِ سنگینی را بر دوشِ فیلسوفانِ عصر ما گذاشته است. باری که در اصل به‌‌معنای ارتقاء دوباره‌ی جایگاه فلسفه در ارتباط با علوم طبیعی است. یعنی، در مقامی که در گذشته‌های دور فلسفه و فیزیک تحت عنوان ’فلسفه طبیعی‘ درهم‌آمیخته بودند. اکنون ما بار دیگر شاهدِ هم‌‌گرائی فیزیک و فلسفه، برای فهم چیستی و عملکرد جهانی که درهم‌تنیده و  کوانتومی می‌باشد، هستیم.”