برای اتخاذ سیاست نسبت به دولت آقای روحانی، ابتدا لازم است که به برنامه او، جایگاهی که قرار دارد و همین طور سیاست‌هایی که پیش می‌برد توجه کرد. آقای روحانی نه اصول‌گرا، نه اصلاح‌طلب است، بلکه در تلاقی اصول‌گرایی و اصلاح‌طلبی قرار دارد و مواضعش بیشتر با مواضع کارگزاران انطباق دارد. در عین حال او از یک طرف می‌کوشد وعده‌هایی که در انتخابات داده بود را اجرا کند و از طرف دیگر اعتماد خامنه‌ای را جلب کند و نگذارد که خامنه‌ای در تقابل با او قرار گیرد. او با توجه به اینکه مجلس در دست راست سنتی است تلاش می کند که نظر مجلس را هم داشته باشد. در مورد ترکیب کابینه این موضوع به وضوح دیده شد.
ایشان در سخنرانی‌هایش تاکید جدی بر اجرای وعده‌های انتخاباتی‌اش دارد. با توجه به آنچه گفته شد ما نسبت به آقای روحانی نه سیاست تقابلی و افشاگری داریم و نه سیاست حمایتی یکجانبه؛ بلکه در آنجایی که آقای روحانی در جهت تامین آن وعده ها و یا غلبه بر بحران‌های جدی که جامعه ما با آن مواجه است و یا در جهت تامین حقوق مردم گام بردارد از آن استقبال می کنیم و در مواردی که او در جهت تحقق وعده‌هایی که در انتخابات داده و یا در برنامه‌اش آمده است حرکت نمی‌کند یا به جریان حاکم تمکین می‌کند و یا به مطالبات گروه های اجتماعی توجه نمی کند و از حقوق مردم دفاع نمی کند، طبعا در آن موارد ما بر پیشبرد سیاست انتقادی تاکید داریم. از نظر ما ایستادن در موضع حمایت یک جانبه از آقای روحانی و یا پیشبرد سیاست افشاء و طرد او خطا است.
اما آن چه که در مجموع باید مورد توجه قرار داد پیشبرد سیاست مطالبه محوری است. سیاستی که بازتاب دهنده مطالبات مختلف گروه‌های اجتماعی است.بنابراین لازم است از فضایی که به وجود آمده در جهت تقویت جامعه مدنی و جامعه سیاسی حرکت کرد. این خطوط کلی سیاست‌هایی است که می شود در این دوره نسبت به آقای روحانی اتخاذ کرد و پیش برد.
در مقابل آقای روحانی نیزموانع و مشکلات جدی وجود دارد. گرچه خامنه‌ای برخلاف دوره قبل که در رای مردم دست برد و یا در همین دوره جلوی کاندید شدن آقای خاتمی را گرفت و آقای رفسنجانی هم رد صلاحیت شد، به رقابت کاندیداهای تائید صلاحیت شده توسط شورای نگهبان تن داد و رای مردم را پذیرفت؛ ولی با سیاست‌هایی که روحانی دارد زوایای جدی دارد و تماما تلاش می‌کند که در چارچوب سیاست‌های کلی حکومت بتواند روحانی را مدیریت کند و اجازه ندهد که فراتر از آن برود. خامنه ای در دیدار مسئولان و کارگزاران حکومت تاکید کرد سیاست های کلان کشور درست است و احتیاج به بازنگری ندارد، جهت گیریهای انقلاب و کشور براساس قرائت معتبر امام، در همه زمینه ها مشخص است و نیازی به بررسی مجدد جهت گیری ها نیست. خطاب این سخنان در درجه اول حسن روحانی بود.
علاوه بر محدودیت‌هایی که خامنه‌ای و بیت او بر روحانی تحمیل می‌کنند یک جریان افراطی نیز در کشور ما وجود دارد چه بخشی که به نیروهای نظامی ـ امنیتی معروف هستند و چه راست افراطی در مقابل پیشبرد سیاست‌های روحانی خواهند ایستاد و بحران خواهند آفرید. چنانچه در جریان بررسی صلاحیت وزراء در مجلس دیدیم. تلاش آنها این است که روحانی را از اصلاح‌طلبان جدا کرده و به طرف خودشان جذب کنند. این نیرو طبعا بعد از این هم مانع پیشبرد برنامه های روحانی خواهد شد.
اگر آقای روحانی مثل آقای خاتمی بخواهد به بالا تکیه کرده و فقط به چانه‌زنی اکتفا کند احتمال اینکه بتواند برنامه خودش را پیش ببرد کم است. ولی اگر بتواند به نیروهایی که به روحانی رای داده و انتظار “تغییر” سیاست های موجود را دارند، متکی شود و فضای شدید امنیتی که در دوره چهارساله قبل به وجود آمده را بشکند و اگر این امکان را فراهم کند که گروه های مختلف اجتماعی سازمان پیدا کنند و از طریق تشکل خودشان مطالباتشان را مطرح کنند و اگر برای جامعه فضای تنفس ایجاد کند؛ خواه ناخواه فشار از پایین برای پیشبرد آن مطالبات بیشتر خواهد شد و در عین حال امکان اینکه روحانی بتواند برنامه هایش را پیش ببرد بیشتر خواهد شد. اگر آقای روحانی در مقابل راس حکومت و نیروهای افراطی تمکین نکند و روی پیشبرد برنامه اش و تامین مطالبات مردم پافشاری کند، اگر او بتواند به بحران هسته ای خاتمه دهد و تحریم های اقتصادی برداشته شود، اگر او راه را برای شکوفائی جامعه مدنی و جامعه سیاسی باز کند، در چنین شرایطی او به درجاتی موفق خواهد شد که بحران های موجود را مهار کند و از سوق یافتن کشور ما به ورطه سقوط جلوگیری کند.
