در آستانه انتخابات عمومی ترکیه هستیم. “احزاب سیاسی سیستم حاکم” به دادن وعده – وعیدهای انتخاباتی مشغول اند. حزبی ادعا می کند که “یکی از ۱۰ اقتصاد بزرگ جهان خواهیم شد”. آن دیگری می گوید: “صلح، آزادی، دموکراسی، برادری، آن زمانی قابل تحقق خواهند بود که حزب من وارد مجلس شود”. در مورد وعده – وعید ها در خصوص حداقل دستمزد و دستمزد کارگران نیز شاهد یک مسابقه تمام عیارهستیم. هر حزبی به فراخور ارزیابی خود از فضای انتخاباتی موجود، مشغول بذل و بخشش های بی پشتوانه است، در حالی که هر حزبی تا آستانه انتخابات هر آنچه که می توانست انجام دهد و هر آنچه که قادر به انجام آن نخواهد بود را در پراتیک گذشته خود اثبات کرده است.
بعنوان مثال، سیاستمداری که در سال ۱۹۹۴ در جریان کمپین کاندیداتوری خود برای شهرداری استامبول عادت داشت که در هر میتینگی انگشتری خود را نشان داده و ادعا کند: “تمام ثروت ام این انگشتری است، برای خدمت به استامبول آماده ام”، بعد از ۲۰ سال خدمت در مقام هایی مانند شهردار استامبول، نخست وزیر ترکیه و اکنون ریاست جمهوری ترکیه، یکی از ثروتمندترین سیاستمداران جهان شد، روشن است که بعد از این چه کارهایی خواهد کرد. زیرا اگر یک بار دیگر فرصت دست یافتن به حکومت را بدست آورد، بطور قطع ثروتمندترین سیاستمدار جهان خواهد شد.
مسئله از لحاظ احزاب مخالف، “حزب جمهوریخواه خلق” CHP و “حزب حرکت ملی” MHPنیز همین طور است. این احزاب در سالهای ۱۹۹۰ حکومت را در دست داشتند و نتیجه حکومت آنها فرو غلطیدن ترکیه در بحران های اقتصادی سالهای ۲۰۰۱ ، ۱۹۹۴ بود، و نهایتا کشور را با دست خود تسلیم AKP کردند. اینها اگر دوباره انتخاب شوند، آنچه که انجام خواهند داد بهتر از گذشته شان نخواهد بود. بعلاوه این احزاب بلحاظ سیاست هایی که تعقیب می کنند و نیز بلحاظ کادرهایی که اکنون در رهبری این احزاب هستند به نسبت سالهای ۱۹۹۱ در وضعیت بسیار بدتری قرار دارند.
“حزب دموکراتیک خلق ها” HDP ، حزب کردی، که گفتمان “صلح و برادری” از زبان اش نمی افتد، اگر تهدید های مسلحانه PKK نباشد تعداد آرای اش بیش از ۳ – ۲ در صد بیشتر نیست. حزبی که کسب آرای اش نیز مدیون تهدید مسلحانه است. گفتمان “صلح و برادری” اش نیز از جنس گفتمان “دموکراسی” و “حقوق بشر” آمریکاست که اشغال های نظامی اش را با آن گفتمان ها جامه عمل می پوشاند.
هیچ حزبی کار متفاوتی از پراتیکی که از گذشته ی خود بجا گذاشته نخواهد توانست انجام دهد. شخصی که تمام زندگی اش انتقال اموال و ثروت های عمومی به خانواده، خویشاوندان و طرفداران خود بوده است، اگر در انتخابات پیروز شود، اموال و ثروت های عمومی را در ابعاد گسترده تر و با جسارت بیشتری تصاحب خواهد کرد.
وقتی “کمال قلیچدار اوغلو”، رهبر CHP ، “کمال درویش” را در کنار خود نشانده و می گوید: “اگر به حکومت برسم اداره اقتصاد کشور را به کمال بی (آقا کمال) خواهم سپرد” ، به این معنی است که سیستم اقتصادی که توسط غرب به ترکیه دیکته می شود، کماکان ادامه خواهد یافت. (2)
وقتی “دولت باهچالی” رهبر MHP ، “اکمل الدین احسان اوغلو” را در صدر کاندیداهای نمایندگی مجلس خود نشانده است در واقع می خواهد بگوید، که در تطابق با سیاست های آمریکا جدیت خاصی بکار خواهد برد. (3)
در مورد HDP ضرورتی به سخن گفتن نیست. وقتی آفیش شهرداری “وان”، خونی را که از شیر آب چکه می کند ترسیم می کند، همه چیز را بشکل آشکاری بیان می کند.
بحران، و جستجوی راه خروج
یکی از علائم بحران این است که مردم دنبال آلترناتیوهای جدید می گردند. به غیر از یک مشت آنهایی که از حکومت موجود سود می برند، هیچ کس دیگری نمی تواند خارج از این جریان بماند. در ترکیه ی سال ۲۰۱۵ حقیتی که باید بدان اذعان داشت این است که %40 آنهایی که قصد رای دادن به AKP را دارند، از وضعیت موجود نارضی اند. دوران بحران، دورانی است که تابلوی سیاسی شهروندان تغییر می کند. تاریخ ترکیه از این لحاظ دارای تجربیات گرانبهایی است. احزابی که دارای برنامه و سیاست هایی باشند که بتوانند در این شرایط خاص با رای دهندگان متحد و استعداد سازماندهی آنها را داشته باشند، می توانند در آینده کشور صاحب سخن گردند.
در دوران جنگ آزادیبخش ملی (۱۹۲۳ -۱۹۱۹)، مجلسی که در آنکارا تشکیل شد، تمام دسته بندی های موجود سیاسی آن زمان را در خود داشت، ولی نهایتا همه آنها برای آزادی ملی در کنار هم بودند. مصطفی کمال و یارانش بر اساس برنامه جنگ آزادیبخش ملی توانستند ملت را که در جستجوی آلترناتیوی برای رهایی از وضع موجود بودند، متحد کنند. به فاصله ۱۷ ماه آنها توانستند بر اساس “جمعیت های مدافع حقوق ” که در سرتاسر کشور به شکل خود جوش شکل گرفته بودند، مجلس ملی در آنکارا و سپس حکومت ملی را تشکیل دهند. حکومتی که در صدر برنامه اش آزادی کشور از اشغال بیگانگان قرار داشت.
ترکیه در اوایل ۲۰۰۱ شاهد یک بحران اقتصادی سنگین بود. بدین دلیل، گسست های بزرگی از احزاب سیستم حاکم بوقوع پیوست، مردم از این احزاب روی برگرداندند. احزاب حکومت ائتلافی: ANAP, DSP, MHP در نتیجه انتخابات ۲۰۰۲ حتی نتوانستند از حد نصاب %۱۰ نیز عبور کنند و خارج مجلس ماندند. ولی سیستم هنوز تمام ظرفیت های خود را از دست نداده بود، بدین جهت، با اتیکت “جدید” و حمایت آمریکا و همدستان داخلی آن در ترکیه، AKP روی کار آمد و توانست نارضایتی مردم را به به مسیری انحرافی هدایت کند. تاکتیک دیگر سیستم، سرهم بندی کردن “حزب جوان” Genç Party بود که با تقلید از گفتمان “حزب کارگر” IP ، توانست ۷.۵۰% آرای مردم را بخود اختصاص دهد. این حزب بعد از انتخابات ناپدید شد، و آرای اش به حساب AKP واریز گردید!
طبق یک نظر سنجی در سال ۲۰۱۴ یک سوم رای دهندگان به AKP در صورت وجود حزبی که بتوانند به آن رای دهند، حزب خود را تغییر خواهند داد. این نسبت در مورد احزاب CHP – MHP ، %۶۰ است. از این رو، انتخاباتی که در ۷ ژوئیه برگزار خواهد شد شاهد سورپریزهای زیادی خواهد بود. آمریکا و همدستان آن در ترکیه با در نظر گرفتن جستجوی آلترناتیو جدید توسط مردم ترکیه تلاش می کنند تا مردم را به مسیری که تاثیرات نزاع های داخلی و بستر سازی گسست های قومی را عمیق تر کند کانالیزه کنند. بدین دلیل است که مدام حزب کردی HDP را باد می زنند. “رسانه های جریان اصلی” ترکیه روی این موضوع که اگر HDP از حد نصاب %۱۰ عبور نکند جنگ داخلی خواهد شد، تبلیغات بزرگی راه انداخته اند. بعلاوه، رسانه های جریان اصلی غرب نیز بطور آشکاری سازمان های کردی در کشورهای منطقه را با هزار طرفند تبلیغاتی به مثابه آلترناتیوی دموکراتیک در مقابل حکومت های منطقه ترسیم می کنند!
ترکیه به علت ۱۳ سال حاکمیت AKP و سیاست های بنیاد برباد ده آن درگیر بحران سیاسی – اقتصادی بزرگی است که در دوران جمهوری نظیر آن هرگز نبوده است. مردم از خاستگاه های متفاوت تمایل به روی آوردن به آلترناتیو جدیدی را آغاز کرده اند. ترکیه به مسیر خروج از این بحران قدم گذاشته است.
تعداد رای دهندگانی که در جستجوی آلترناتیو جدیدی هستند به نسبت انتخابات گذشته بسیار بزرگ تر است، ولی هر روزی که انتخابات نزدیک تر می شود بجای کم شدن این تعداد بر تعداشان افزوده می شود! تبلیغات گسترده رسانه های جریان اصلی در مورد HDP در این رابطه قابل درک است. نسبت آرای این حزب که تا چند ماه قبل ۷ – ۶ در صد بود، توسط موسسات نظر سنجی، ناگهان به ۱۱ – ۱۰ – ۹ درصد رسانده شده است. سردمداران این حزب به سوگلی روزنامه ها و تلویزیون های جریان اصلی تبدیل شده اند. زیرا، از طرف دیگر، نظر سنجی ها نشان می دهند که آرای “حزب وطن”، بین ۷ – ۵ درصد است و این مسئله با نزدیک تر شدن انتخابات زنگ خطری جدی برای سیستم بشمار می رود. (4)
هدف تمرکز تبلیغات رسانه های جریان اصلی ترکیه روی HDP، هدایت کردن آرای ناراضی به این حزب است، چرا که، در صورت گذشتن از حد نصاب %۱۰ با AKP ائتلاف، و در غیراین صورت، آرای اش در مناطق کردی به صندوق AKP خواهد رفت. از طرف دیگر، مانع رفتن آرای ناراضی به حزب وطن خواهد شد، که در مقابل احزاب سیستم حاکم دارای یک برنامه آلترناتیو واقعی است.
بر خلاف تبلیغاتی که مبنی بر چپ و دموکراتیک بودن این حزب پیش برده می شود، HDP/ PKK حزب کارگزاران و همدستان آمریکا، حزب تجزیه ترکیه بلحاظ قومی – مذهبی و حزب متعلق به سیستم حاکم و جزوی از سیستم است. این سیستم در سال ۲۰۰۲ “حزب جوان” را به صحنه آورد و امروز همان کار را می خواهد با HDP /PKK انجام دهد. 7 ژوئیه نشان خواهد داد که آیا این تاکتیک خواهد گرفت یا نه، با این فرق که حقیقتی بنام “حزب وطن” بمثابه یک حزب آلترناتیو واقعی در مقابل احزاب سیستم حاکم شکل گرفته است.
توضیحات مترجم:
۱) محمد بدری گولتکین Mehmet Bedri Gültekin از رهبران و نظریه پردازان “حزب کارگر” IP (حزب وطن) ترکیه است. مقاله فوق خلاصه ای از چندین مقاله محمد بدری گولتکین است که در تحلیل انتخابات ۷ ژوئیه نوشته شده است. علاقه مندان می توانند، در زیر، به لینک مقالات نویسنده که به زبان ترکی است، مراجعه کنند.
http://www.aydinlikgazete.com/aleviler-hdpyi-destekler-mi-makale,59036.htm
۲) “کمال درویش” اقتصاد دان ترک و از مدیران ارشد “صندوق بین المللی پول” IMF است که ظاهرا برای نجات ترکیه از بحران اقتصادی سال های ۱۹۹۰ از طرف این سازمان به ترکیه دعوت شد. ترکیه با اجرای نسخه های کمال درویش، در بحران اقتصادی بزرگتری فرو رفت و تمامی موسسات و صنایع استراتژیک ملی خود را در پای خصوصی سازی ها فدا کرد. قلیچدار اوغلو، رهبر CHP قصد دارد ، سکان اقتصاد ترکیه را بدست وی بسپارد!
۳) “اکمل الدین احسان اوغلو” کاندیدای مشترک احزاب CHP- MHPدر انتخابات ریاست جمهوری ترکیه بود. حامی اصلی احسان اوغلو، عربستان سعودی است. از احسان اوغلو که طرفدار برقراری حکومت اسلامی در ترکیه است، بعنوان آدم خاص خانواده سعودی نام می برند.
۴) حزب وطن Vatan Partisi براساس بنیاد های فکری و برنامه حزب کارگر IP ترکیه و با تغییر نام آن در فوریه ۲۰۱۵ تاسیس شد. هدف از تغییر نام حزب کارگر به حزب وطن سازماندهی یک حزب فراگیر متشکل از طیف های مختلف جامعه ترکیه، نیروهای چپ و ملی مستقل زیر یک سقف حزبی و ایجاد آلترناتیوی در مقابل احزاب سیستم حاکم است که ترکیه را به ورشکستگی اقتصادی، وابستگی روز افزون و بحران های عمیق اجتماعی – سیاسی کشانده اند. برخی از رهبران، کادرها و نمایندگان مجلس احزاب مختلف بویژه حزب جمهوریخواه خلق بدان پیوسته اند. این حزب با وجود کوچکی خود، بلحاظ برنامه و خط مشی سیاسی خود، یک آلترناتیو جدی در مقابل احزاب سیاسی سیستم حاکم بشمار می رود. در آستانه انتخابات عمومی، رسانه های تحت کنترل ترکیه تبلیغات بزرگی علیه این حزب براه انداخته اند. موضوع اصلی تبلیغات این است که: حزب وطن، در هر صورت قادر به گذشتن از حد نصاب %۱۰ نخواهد شد، آرای خود را بیهوده هدر ندهید، به حزبی رای دهید که به تواند AKP را از حکومت ساقط کند.
حزب وطن، مخالف سرسخت خصوصی سازی و طرفدار ملی کردن دوباره تمامی موسسات دولتی و صنایع استراتژیک ترکیه است. حزب وطن مخالف عضویت ترکیه در پیمان ناتو و اتحادیه اروپاست و خواهان تشکیل اتحادیه های سیاسی – اقتصادی منطقه ای، از جمله اتحادیه کشورهای آسیای غربی است. این حزب طرفدار “یگانگی سیستم آموزش و پرورش” و برچیدن موسسات آموزشی، مدارس و دانشگاه های دینی است . برای مطالعه برنامه کامل این حزب، می توانید به لینک زیر مراجعه کنید.
http://www.gazetevatan.com/isci-partisi-nin-adi-degisti-740266-gundem/
http://vatanpartisi.org.tr/genel-merkez/temel-belgeler/tuzuk-4125
