حتی خوشبین‌ترین ناظران هم گمان نمی‌کردند که وقتی اجلاس کاپ بیست و هشت قرار شد در دبی و به ریاست سلطان الجابر متولی هلدینگ بزرگ نفتی امارات متحده عربی برگزار شود، چنین خروجی امیدبخشی از آن رونمایی شود!
در حقیقت تا دقیقه نود همه چیز مایوس کننده پیش می‌رفت و به نظر می‌رسید که ورود مقتدرانه اوپک به همراه عربستان، چین و روسیه برای ممانعت از درج عبارت حذف تدریجی استفاده از سوخت‌های فسیلی، کنفرانس را به یک شکست حتمی رسانده است. اما ناگهان ورق برگشت و عبارت “گذار از سوخت‌های فسیلی” به تصویب نمایندگان حدود دویست کشور شرکت‌کننده رسید.
چنین رخدادهایی آدمی را همچنان امیدوار به کمینه‌ای از عقلانیت در کلانِ جهان می‌کند، هرچند که هنوز این امکان هست که کشورهایی چون هند، چین، عربستان، روسیه و یا حتی آمریکا با بازگشت احتمالی ترامپ به کاخ سفید لگدهایی بزنند!
نگارنده البته ترجیح می‌دهد به دو سال آینده بیندیشد، زمانی که اجلاس سی‌ام در برزیل برگزار خواهد شد که رهبرش آشکارا از مدافعین توافق‌نامه‌ای قدرتمندتر و صریح‌تر است و نه به سال آینده که جمهوری آذربایجان در بیخ گوش روسیه میزبان اجلاس بیست و نهم است.
واقعاً افسوس که کشور بزرگی چون ایران به راحتی حذف می‌شود و چنین اجلاس مهمی در دو کشور کوچک جنوبی و شمالی‌اش برگزار شده و خواهد شد. یعنی ممکن است روزی در وقت اضافه ما هم به جامعه جهانی پیوسته و این عناد با آینده خود و زمین را پایان دهیم؟
یرگرفته از کانال تلگرام محمد درویش.
