رفقا، دوستان عزیز و مهمانان گرامی!
خوشحالم امروز در کنگره‌ی سیزدهم شما حضور دارم تا پیام حزب کۆمه‌له کردستان ایران و صمیمانه‌ترین درودهای کمیته مرکزی کومه‌له را تقدیمتان کنم.
اجازه می خواهم ضمن تبریک کنگره، و آرزوی دستاوردهای پربار برای آن آرزوی تندرستی و سرفرازی و برای خودتان مطالب کوتاهی به‌عرض برسانم.
رفقا شما گامهای مثبتی در جهت وحدت برداشته‌اید، و ضمن آرزوی موفقیت هرچه بیشترتان خلاصه‌وار مطالبی به‌عرض برسانم.
رفقا ما بعنوان احزاب و جریانهای دوست دمکراسی‌طلب،جمهوریخواه و عدالتخواه سالهاست همکاری نزدیکی باهم داریم، و در موارد متعددی در مبارزات و حرکات اجتماعی با هم ظاهر شده‌ایم. در عین حال شاهد بوده‌ایم که طی سالهای گذشته شما همراه با سازمان اتحاد فدائیان خلق و شورای موقت سوسیالیستهای انقلابی در یک پروسه‌ی وحدت قرار داشته‌‌اید. اکنون از توافقات امیدوار کننده سخن می رود. ما از این امر خوشحالیم و تلاشهای شما سه جریان در این زمینه را تایید می کنیم. این تلاشها را مفید برای خود و کل جنبش دمکراسی خواهی در ایران ارزیابی نموده و موفقیتتان را آرزو می کنیم. اما رفقا گام مثبت شما علیرغم اهمیت و ضرورتش هنوز کافی نیست. با توجه به اوضاع سیاسی ایران و منطقه و پراکندگی فاجعه‌بار نیروهای سیاسی مخالف رژیم، هنوز در سطوح مختلف اتحادها و اتلافها و همگرائیهای بسیار ضروری و عاجلی در پیش داریم، باید به استقبالشان برویم. باید این وحدتها و هم‌گرائیها را هم در عمق و هم درسطح گسترش دهیم در غیر اینصورت ضعیفیم، می‌بازیم. من همینجا با استفاده از این فرصت ضمن پای‌فشردن دوباره بر ضرورت وحدت نیروهای کومه‌له، آمادگی حزبمان را برای ارتقاء سطح همکاری و همگرائی در راستای تقویت نیروی اپوزیسیون دمکراسیخواه و پایان بخشیدن به حاکمیت جمهوری اسلامی و استقرار دمکراسی در کشورمان اعلام می داریم.
مطلب دیگری که باید مشخص‌تر و جدی‌تر به‌آن پرداخت مساله همکاری ما چند جریانی است که سالهاست در تب و تابهای مهم باهم ظاهر شده‌ایم. همه‌ی ما دردوران حاکمیت هردو رژیم،علیه دیکتاتوری و برای رسیدن به دمکراسی مبارزه کرده‌ایم، هزاران نفر از بهترین و فداکارترین رفقا،دوستان و اعضاء خانواده‌هایمان را از دست داده‌ایم، در خیلی از موارد مثل هم فکر می کنیم ،همه‌مون جمهوری خواهیم، می گوئیم “مخالف ستم ملی هستیم، زن باید با مرد دارای حقوق برابر باشد، دمکراسی می خواهیم، صندوقهای رای تعیین می کنند چه کسی دولت را تشکیل می دهد”. همه ما در برنامه‌هایمان خواهان فدرالیسم و وحدت داوطلبانه اقوام و ملتهای ایران هستیم و…
خیلیها نصف ماهم باهم توافق نداشتند، و جبهه تشکیل دادند و دیکتاتوری‌هایشان را هم ساقط کردند و ما هنوز یک توافقنامه‌ی دو صفحه‌یی هم امضا نکرده‌ایم. نه، دیگر نباید به این سطح راضی بود. نباید بیش از این فرصتها را از دست بدهیم. نباید بگذاریم در اثر مسامحه‌ی ما این آرزوهای زیبا و انسانی بر باد برود.
بار دیگر موفقیت شما و کنگره‌تان را آرزو می کنم.
