یاد یاران را گرامی می‌داریم!
تابستان هر سال، برای زندانیان سیاسی اواخر دهه ۶۰ و احزاب و سازمان های سیاسی، یادآور جنایتی است که نظام جمهوری اسلامی در ماههای مرداد و شهریور سال ۱۳۶۷ مرتکب شد. در آن تابستان سیاه، هزاران زندانی سیاسی که دوران محکومیت خود را سپری می‌کردند، بدون اینکه جرمی مرتکب شده باشند، به جوخه اعدام سپرده شدند. ابعاد این جنایت آنقدر هولناک بود که امروز با گذشت بیش از ۳۶ سال از آن روزهای سیاه و بی پناهی، نه فقط آن جنایت از یادها نرفته، بلکه هر روز وجوه بیشتری از آن قتل عام دسته جمعی آشکار می‌شود.
قتل عام زندانیان سیاسی بلافاصله با حمله سازمان مجاهدین خلق از اوائل مرداد ماه، و شکست آنان پیش از رسیدن نیروهایشان به کرمانشاه آغاز شد. گرچه آمار دقیقی از تعداد اعدام شدگان در دست نیست، اما به روایتی نزدیک به واقعیت، در این قتل عام حدود ۴۰۰۰ نفر از زندانیان سیاسی به جوخه اعدام سپرده شدند، بدون اینکه آمران این جنایت تا کنون انگیزه‌های خود را برای ارتکاب آن اعلام کرده باشند.
در این جنایت مسئولان زندان و وزارت اطلاعات با فهرستی که از زندانیان تهیه کرده بودند، از روز پنجم شهریور ماه ۱۳۶۷، آنان را از بندهایشان فراخواندند، و با چند پرسش کلی از آنان، عده‌ای را به بندهایشان باز گرداندند و تعدادی را هم به “دادگاه” یا هیئت مرگ اعزام کردند. آنان که به هیئت مرگ اعزام شدند، با چند پرسش اعتقادی، و وابستگی‌های سازمانی مواجه شدند. با پاسخ‌هایی که زندانیان به هیئت دادند، هئیت مرگ عده‌ای را به جوخه مرگ سپرد، و تعدادی را نیز وادار به نماز خواندن و اجرای فرائض دینی کرد.
در روزهای پایانی شهریورماه که به نظر می‌رسید اعدام ها به پایان رسیده است ،غیبت تعدادی از زندانیان حس بدی را به آنان که نجات پیدا کرده بودند، القا می‌کرد. مبادا! اعدام‌شان کرده باشند.با از سرگیری ملاقات‌ها زندانیان از فاجعه‌ای که اتفاق افتاد بود با خبر شدند. با خبر شدند که تعدای از رفقایشان که از آنان در مسیر رسیدن به هیئت مرگ جدا مانده بودند، اعدام شده‌اند. ایام سختی بود همه در غم و اندوه از دست دادن یاران خود سوگوار بودند و در دل می‌گریستند. از خاطرات و میثاق خود با رفقایشان می‌گفتند.
آری! هرگز آن روزهای سیاه و اقدامات جنایت‌کارانه و ضدبشری فراموش نمی‌شود. ما یاد و خاطره رفقایمان، آن سروهای سرافراز و همه جانباختگان راه آزادی و عدالت را که با دستان ناپاک نظام جمهوری اسلامی اعدام شدند، فراموش نمی‌کنیم. ما با آن سروقامتان که جان خود را فدای آزادی و عدالت کردند، هم‌پیمانیم و یادشان را گرامی می‌داریم و در برابر خانواده‌های صبور و فداکار آنان سر تعظیم فرود می‌آوریم
جان بدربردگان از اعدام‌ها
