زن مبارز ایرانی، مادر فاطمه سعیدی ( شایگان) مادر سه شهید فدایی با تن و جانی زخم‌خورده و سری همچنان برافراشته از میان ما رفت و به تاریخ پرشکوه و ماندگار زن مبارز ایرانی پیوست!
روز جمعه ۲۳ فروردین ۱۴۰۴ خورشیدی (۱۱ آپریل ۲۰۲۵میلادی) بار دیگر جهان شیرزنی از تبار ستیزندگان ظلم و استبداد، تلاش‌گر خستگی‌ناپذیر آزادی را از دست داد.
هنگامی که فدایی شهید نادر شایگان در خرداد ماه ۱۳۵۲ در مواجهه با مأموران درندۀ ساواک شاهی جان جوان خود را فدا کرد، مادرش فاطمه سعیدی آن‌چنان با او و آرمان‌های راه دشوارش عجین شده بود، که در اولین فرصت با کودکان خردسال خود به سازمان چریکهای فدایی خلق ایران پیوست تا جای خالی پسر را با تمام توان و دارایی خود پر کند.
دشوارترین راه برای زنی تنها با سه فرزند!
در بارۀ مادر سعیدی بسیار گفته و نوشته‌اند. فدایی شهید مرضیه احمدی اسکوی در همان دوران که هر دو در راه رهایی خلق جان خود را در دست‌ها گرفته بودند، برای او نوشت:
«رفیق مادر! آیا می‌دانی با افسانۀ دلیری و شهامت و از خودگذشتگی‌ات تمام افسانه‌هایی را که تا کنون در حق مادرها نوشته شده کهنه کرده‌ای؟ حق هم بر این است. زیرا تو تنها مادر مهربان مبارزین جهان نیستی بلکه بزرگ‌ترین رفیق آن‌ها هم هستی.»
خود او در بارۀ رنج از دست دادن سه فرزندش گفته بود: «آدم‌ها فکر می‌کردند من سوخته‌ام. من اما خاکستر نبودم، خاک بودم. و خاک، اگر به آن باران بیاید، دوباره می‌رویاند»
و جای جای زندگی دشوار و درخشان او اثبات همین مادرانگی اسطوره‌وار او بود که در عین شهامت و دلیری بی مرزش همواره قلب یک مادر عاشق در سینه‌اش می تپید. وقتی دستگیر شد در ماشین یکی از مزدوران ساواک نشاندنش که همسر و فرزند کوچک راننده نیز کنار او نشسته بودند.
مادر شایگان در بارۀ آن لحظه می گوید: من به یک نارنجک فتیله‌ای مسلح بودم که با سوار شدن به ماشین خواستم آن را منفجر کنم تا هم خودم کشته شوم و هم آن مزدور را به درک واصل کنم. اما، ناگهان چشمم به زن و بچۀ رانندۀ مزدور ماشین افتاد که در ردیف جلو نشسته بودند. با دیدن بچه در بغل مادرش سریعاً خود را کنترل کردم….»
او تنها فرصت کرد سیانورش را در دهان بشکند که به علت خراب شدن آن زنده ماند تا تن زخمی و خون‌آلودش را از زندان به زندانی دیگر و شکنجه‌هایی سخت‌تر بکشانند. او از همان زمان به جاودانگی پیوسته بود.
در برابر رفیق مادر دلاوری که آوار اندوه مرگ فرزندانش او را نسوزاند و خاکستر نکرد، بلکه از او خاکی پربار برای رویاندن ساخت، از جای برمی‌خیزیم و اینک که تن خسته و سرافرازش با زمانۀ ما بدرود می‌گوید، در برابر خاطرۀ باشکوهش، سر تعظیم فرود می‌آوریم.
شنبه ۲۴ فروردین ۱۴۰۴ (۱۳ آپریل ۲۰۲۵ میلادی)
دبیرخانۀ شورای مرکزی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
،
