باور، و یا انتخاب

سخن از من و تو نیست، سخن از باورهاست

سخن از سوختن، پر پرواز و پرستوهاست.

سخن از جنگ است

سخن از نابودی، صدها انسان است

سخن از ویرانی است،

سخن از تجربه است.

سخن از باور من و توست

…

انقلاب، ما را برد دیروز

جنگ اول، عِرق ملی بود، دفاع از مام وطن

نوجوانی‌های خودمان، در طبق اخلاص …

ربوده شد

اما امروز، باز هم جنگ.

…

چه تلخ و دردآور است، جنگ، ما را به هم گره نمی‌زند

خاک را

نه شکوفه‌های گل سیب

نه رانده‌شدگان از بهشت، در باور

خوشه‌های انگور، نه گس و می و نه هبوط آن زمان

بیوه‌ها در ساحل، فانوسی به‌دست، به دنبال جسد

غمگین،

بغض در گلو

راه نفس می‌بندد

میان غُرش هیولای نابودی

میان یک لحظه

سپس، بودن و نبودن

….

دردآور است، جنگ و خرابی، باز هم ما را گره نمی‌زند

صلاح جنگ ویرانی‌ست، نه آبادی

میراثش نابودی

خاطره‌اش اندوه و درد

نوزادش کوچ و دربه‌دری

…

دل‌دادهٔ صلح باشیم

از صلح در آید پیروزی

«تفنگت را زمین بگذار

که من بیزارم از دیدار این خونبارِ ناهنجار

تفنگِ دست تو یعنی زبان آتش و آهن»*

* فرازی از شعری از استاد فریدون مشیری

چاپ متن