با کمال تاسف اطلاع یافتیم که ولی االله جعفریان دیوکلائی یار دیرینه ما، صبح روز سه شنبه ٧ دی ١٣٩۵، چشم از جهان فرو بست.
رفیق ولی که در میان ما به رفیق “پرویز” شهره بود، اواخر دهه ۴٠ به همراه عده ای از یاران خود به مبارزه علیه استبداد رژیم شاه روی آورد. او و یارانش در سال ١٣۵٠ دستگیر شدند. رفیق ولی ٧ سال رنج زندان را تحمل کرد و در سال ١٣۵٧ از زندان آزاد گردید. او بعد از انقلاب بهمن به صفوف فدائیان پیوست و کلاس های آموزشی را در شهر بابل راه انداخت و بعد از سکونت گزیدن در تهران، فعالیت خود را در روابط عمومی سازمان ادامه داد. رفیق جعفریان در سال ١٣۶١ به عضویت کمیته مرکزی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) در آمد. با یورش همه جانبه جمهوری اسلامی به سازمان، رفیق ولی مجبور به ترک کشور شد، ابتدا در افغانستان و بعد از مدتی در آلمان ساکن شد. رفیق ولی از ابتدای راه اندازی نشریه “اکثریت” در کلن، مسئولیت سردبیری آن را برعهده داشت و سال ها در این نشریه قلم می زد. او یکی از ستون های سازمان در تشکیلات خارج از کشور بود.
رفیق ولی بعد از سپری کردن دوره ای از زندگی خود در غربت، به ایران بازگشت و گسیختگی ها را ترمیم نمود. اما او در پایانه هفتمین دهه حیات خویش، خانواده و یاران خود را ترک کرد. رفیق ولی انسانی سخت کوش، صمیمی و اهل فکر بود، به ارزش های چپ باور داشت و سال های طولانی علیه استبداد و برای تحقق آزادی و عدالت اجتماعی مبارزه کرد.
پیکر زنده یاد ولی اله جعفریان روز چهارشنبه ٨ دی ماه در ایران در محیطی آکندە از حزن و اندوە و با حضور اعضای خانوادە، فامیل، دوستان و رفقای ولی جعفریان بە خاک سپردە شد.
سازمان ما و همه کوشندگان راه آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی یکی از یاران شریف خود را از دست دادند. فقدان زنده یاد ولی الله جعفریان را به خانواده، یاران و به ویژه همسر و فرزندانش، صمیمانه تسلیت می گوییم و در غم آن ها شریکیم.
فداییان خلق یاد و خاطره این انسان بزرگوار، فروتن و شریف را ﮔﺮامی می دارند.
دبیرخانه شورای مرکزی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
١٠ دیماه ١٣٩۵ (٣٠ دسامبر ٢٠١۶)
