داعش جنایتی دیگر به صفحه تاریخچه سیاه خود افزود. بر اساس اخبار و ویدئوی انتشار یافته در فضای مجازی، داعش ۱۹ زن ایزدی را که به “جهاد نکاح” نه گفتند را زنده در آتش سوزاند.
تو گوئی تاریخ دوباره تکرار می شود؛ این بار اما نه بگونه ای مضحک، بلکه عمیقا تراژیک. ۴۱۶ سال پیش از این فاجعه، جوردانو برونو نیز بخاطر یک «نه» ساده به مروجان جهل و جنایت، به فرمان دادگاه تفتیش عقاید در آتش سوزانده شد. این بار نیز “جوردانو برونو” های معاصر به خاطر یک “نه” رسا در برابر عاملین و آمرین تداوم جهل و ارعاب انسانها، به شعله های آتش سپرده شدند تا شاید از اینطریق داعش و داعشیان بتوانند با ایجاد وحشت در میان مردم مناطق تحت اشغال شان، چند صباحی به عمر نکبت بارشان تداوم بخشند.
اما آنچه که جنبه تراژیک این تکرار تاریخ را دوچندان می کند، واکنش افکار عمومی در قبال این واقعه است. چگونه است که پس از حادثه جنایت بار پاریس، به یکباره سراسر دنیای مجازی و غیر مجازی به درستی می شود مملو از واژه “من نیز شارلی ابدو هستم” اما تا کنون، فقط اندک واکنش هائی در محکوم کردن این اقدام جنایتکارانه و ابراز هم دردی و پشتیبانی از زنان و دختران ایزدی سوخته در آتش داعش و یا هنوز اسیر و برده داعشیان، ابراز گشته اند.
البته این نخستین بار نیست که جامعه جهانی، متاثر از “مصلحت” گردانندگان رسانه های بین المللی، در برابر اقداماتی اینچنین، سکوت می کنند. فاجعه سقوط هواپیمای روسی حامل مسافران گردشگر بر فراز منطقه سینائی مصر که در پی انفجار بمب کارگذاشته شده توسط داعش صورت گرفت، و یا کشته شدن خبرنگاران تلویزیون طلوع در کابل که در پی حمله طالبان به اتوبوس حامل این خبرنگاران صورت گرفت، از جمله وقایعی بودند که همبستگی با قربانیان به “مصلحت” گردانندگان این رسانه ها نبود و با سکوت و یا عادی جلوه دادن آن در رسانه ها، به فراموشی سپرده شدند. اعتراض به استانداردهای دوگانه بخشی از اندک حرکتی است که جامعه جهانی در بزرگداشت یاد این ۱۹ انسان، می تواند انجام دهد.