ظاهرا تمامی فاکتها چنین نشان می دهند کە در انتخابات ٩۶، اصلاح طلبان تمام قد پشت سر روحانی قرار خواهند گرفت، البتە با این توفیر واضح با انتخابات سال ٩٢، کە این بار دیگر قرار نیست چک سفید بدهند، بلکە با رویکرد «حمایتی ‘مطالبە محور’» بە روحانی رای دادە و بە امر بسیج نیروی اجتماعی خود برای انتخاب مجدد وی خواهند پرداخت.
در سال ٩٢، متد اصلاح طلبان بر شکست تندروها متمرکز بود و بە همین خاطر بە ائتلافی نوشتە و نانوشتە با اصولگرایان بەاصطلاح خردگرا و اعتدالیون دست یازیدند تا بتوانند با بسیج تمامی نیروهای مخالف جریانات تندرو، بە شکست نمایندگان آنان در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال ٩٢ یاری رسانند. تاکتیکی کە موفق بود و توانست بە عمر هشت سالە تسلط تندروها بر قوە اجرائیە پایان دهد.
اما در آستانە انتخابات ٩۶، اگرچە هنوز بحث خطر بازگشت تندروها و شکست و عقب نشینی بیشتر آنان کماکان مطرح است، و اگرچە تلاش روحانی و دولتش در امضای برجام با قدرتهای جهانی مهمترین توفیق دولت وی ارزیابی می شود، ولی اصلاح طلبان انتقادات ویژەای در رابطە با استفادە نکردن از افراد آنان در پستهای دولتی و اداری و نیز کندی پیشرفت بازشدن فضای سیاسی در ایران دارند، و بنابراین این بار ظاهرا اجماع بر سر پشتیبانی مشروط است.
البتە این در شرایطی است کە بسیاری از تحلیل گران این جریان از ناچاری پشتیبانی اصلاح طلبان از روحانی می گویند. مشخص نیست کە چگونە می توان دیدگاە ‘مطالبە محور’ را با اجبار پشتیبانی از روحانی آشتی داد!
