منو
یکشنبه ۱۶ دی ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۸
منو
یکشنبه ۱۶ دی ۱۴۰۳ - ۰۰:۱۸
ما بر این باوریم که جامعۀ مدنی ایران زنده‌تر، پویاتر و فعال‌تر از آن است که سرکوب‌ها و فشارهای امنیتی خللی در عزم مردم ما برای رسیدن به مطالبات برحق‌شان وارد آورد. درهم‌تنیدگی جنبش‌های مدنی، اجتماعی و صنفی که در جنبش عظیم «زن، زندگی، آزادی» تبلوری خیره‌کننده یافت، هموارکنندۀ راه گذاری خشونت‌پرهیز و مسالمت‌آمیز از جمهوری استبدادی دینی کنونی به آزادی، برابری، مردم‌سالاری (دموکراسی) و چشیدن طعم عدالت اجتماعی است.
در ایران شعله تنوری به‌نام انتخابات روشن شده است. در یک چشم به‌هم زدن هشتاد نفر خود را نامزد جایگاه نفر دوم حکومت کردند. زان میان آقای احمدی‌نژاد و تنی چند از دستیارانش. و، هشت ماه است که اسرائیل به کشتار فلسطینیان می‌تازد. اسرائیل نتانیاهو در این هشت ماه با فلسطینیان و غزه آن کرده است که روزی، ۷۹ سال پیشتر؛ امریکا با هیروشیما و ناکازاکی کرد.
آقای خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی ایران نامه‌ای سرگشاده به دانشجویان دانشگاه‌های جهان نوشته و در آن حمایت دانشجویان دانشگاه‌های آمریکا از زنان و کودکان غزه را ستوده است. ایران‌وایر گزارش داده است که نیروهای امنیتی اصفهان دور تازه‌ای از بازجویی و فشار بر شهروندان این شهر که در تابستان سال گذشته بازداشت شده بودند را آغاز کرده‌اند. درتازه‌ترین اقدام نیروهای امنیتی، «سما (سمانه) عموشاهی» از پنجم خرداد بازداشت شده و از سرنوشت او خبری در دست نیست.
مردم ایران تنها به دنبال صلح و تعامل و هم‌زیستی مسالمت‌آمیز با تمام کشورهای جهان‌اند. انتظار مردم ما در وهلۀ اول از جمهوری اسلامی است که پای ایران را به جنگی نابرابر و شوم نکشاند مردم ما و مردم جنگ‌زده و بحران زدۀ منطقه، به ویژه غزه و لبنان، از سازمان ملل متحد نیز انتظار دارند که همۀ توان و امکاناتش را برای متوقف کردن اسراییل در تداوم و تعمق جنگ و در اولین مرحله برقراری فوری آتش‌بس به کار گیرد.
امروز بیش از هر زمان جامعه ما نیاز به گفتوگو دارد؛
o گفت‌وگوی میان خودمان،
o گفتوگو با دیگرانی که در عرصه هستند،
o گفتوگو با جهان،
o گفتوگو با حاکمیت.
• درسال ۹۶ حاکمیت یکدست با توهم حل مشکلات کشور شکل گرفت
• آنچه ما اصلاح طلبان تحت عنوان راهبرد انتخاباتی خود در انتخابات ۱۴۰۳ اعلام کردیم، تلاش بر تحقق انتخاباتی معناداربود
• نتیجه پروژه وفاق باید آشتی با مردم باشد
• راه حل برون رفت از شرایط موجود، پذیرش الزامات حکمروایی خوب است.
کیهان از زمانِ مِهبانگ مدام در حال گسترش است. آیا این روند هم‌چنان ادامه خواهد داشت؟ در این‌صورت آیا زمانی خواهد رسید که بخشِ عمدهٔ کیهان برای همیشه غیرقابل مشاهده باشد؟
سال گذشته سال انتخابات بود. بیش از یک میلیارد بزرگسال در سال ۲۰۲۴ از جمله در ایالات متحده، هند، برزیل، بریتانیا و ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا به پای صندوق های رای رفتند. نتایج در مجموع پیروزی رأی دهندگان خشمگین را نشان داد. آنها موج تاریخی برکناری مقامات فعلی را تثبیت و یک پدیده نگران کننده را تأیید کردند…
سال ۲۰۲۵ امروز در شرایطی آغاز شده است که موضوعات مهم و پیچیده‌ای در حوزه سیاست خارجی پیش روی ایران قرار دارد. پرونده‌های حل نشده قبلی در کنار مسائل جدید و شگفتی ساز که متأثر از روابط قدرت‌های بزرگ و تحولات منطقه روزهای سرنوشت‌سازی را برای ایران به همراه خواهد داشت. این مهم بهانه‌ای شد تا در گفتوگو با جمعی از اساتید دانشگاه، صاحبنظران و خبرگان سیاست خارجی و روابط بین‌الملل «مهمترین موضوع سیاست خارجی ایران در سال ۲۰۲۵» را مورد واکاوی قرار دهیم.
همه ما که در بیرون این دیوارها زندگی می‌کنیم برای متوقف کردن این چرخه خشونت و نابرابری مسئولیت داریم و باید علیه آن اعتراض کنیم. سنگسار، اعدام یا هر مجازات غیرانسانی دیگر صرف نظر از نوع اتهام یا انگیزه و اعتقاد محکومان، چیزی جز نابودی و ظلم نیست و باید برای همیشه از دستگاه قضایی حذف شود. نه به اعدام، نباید فقط شعاری باشد، بلکه باید به منشوری تبدیل شود که کرامت انسانی و حقوق برابر را برای همه، فارغ از جنسیت و جایگاه اجتماعی، به رسمیت بشناسد.
غلامحسین ساعدی نه فقط یک نویسنده، بلکه صدای رنج و امید مردم ایران بود. هرگونه بی‌احترامی به او یا دیگر چهره‌های فرهنگی، بی‌اعتنایی به میراثی است که هویت ما را شکل داده است. احترام به بزرگان هنر و ادبیات، وظیفه‌ای ملی و تاریخی است که پاسداشت فرهنگ و تاریخ ما را تضمین می‌کند.
سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) تلاش‌های مؤثرحزب اتحاد ملت ایران اسلامی در جبههٔ اصلاحات برای ایجاد تغییر در اوضاع اسفناک کشور را ارزشمند می‌داند. حضور پررنگ زنان در شورای مرکزی حزب شما، گامی شایسته در راستای تقویت نقش زنان در عرصهٔ سیاسی کشور است.
غلامحسین ساعدی نه فقط یک نویسنده، بلکه صدای رنج و امید مردم ایران بود. هرگونه بی‌احترامی به او یا دیگر چهره‌های فرهنگی، بی‌اعتنایی به میراثی است که هویت ما را شکل داده است. احترام به بزرگان هنر و ادبیات، وظیفه‌ای ملی و تاریخی است که پاسداشت فرهنگ و تاریخ ما را تضمین می‌کند.
