هانس مودرو آخرین نخست وزیر آلمان شرقی*۱-, همه اخبار و مطالبی را که سازمان اطلاعات آلمان فدرال*۲- در باره او, از سال های ۱۹۵۸ تا ۱۹۹۰ و دفتر حفاظت از قانون اساسی*۳- از ۱۹۶۵ تا ۲۰۱۳ جمع آوری نموده بود دریافت کرد. وی طی مصاحبه ای*۴- اعلام داشت: اسناد به دست آمده نشان می دهند که سرویس های امنیتی آلمان غربی, در میان رهبری حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان” شرقی”*۵-، در دهه ۱۹۸۰ دارای خبرچین بودند، حال باید تاکید نمود، عمدتا به دلیل شکست سرویس های مخفی غربی، که حتی سقوط کمونیسم را در اروپای شرقی پیش بینی نکرده بودند، اصولا معنای خدمات مخفی به چه مفهوم است؟
رابطه بین هزینه ها و مزایای خدمات مخفی به سادگی قابل اندازه گیری نیست، به ویژه بدون اطلاع از پرونده ها. هانس مودرو همچنین نمی گوید که این دو سرویس در مورد او به جز گزارش روزنامه ها،چه چیزی را گرد هم آورده اند. اشتازی*۶-روی چنین چیزهای بی اهمیتی تمرکز نکرده است، فعالیت اشتازی را نمیتوان تا این حد کوچک و ساده جلوه داد. این نه تنها یک سرویس مخفی، بلکه بیش از همه یک پلیس مخفی بود که باید به حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان شرقی خدمت می کرد. اشتازی یک ابزار اصلی برای محافظت از دیکتاتوری حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان شرقی در برابر “دشمنان داخلی و خارجی” بود. ترس را گسترش داد، چسبی که هرگونه دیکتاتوری را در کنار هم نگه می دارد. مانند یک هشت پا روی جامعه قرار داشت. به استثنای مقاماتی مانند هانس مودرو، که توسط اشتازی اجازه “پردازش” نداشتند. او به عنوان رئیس منطقه حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان شرقی در شهر درسدن – ۱۹۷۳ تا ۱۹۸۹، مستقیماً مدیر بخش اشتازی منطقه بود
مشخص است که سازمان اطلاعات آلمان غربی، بیش از۷۰ هزار نفر از مردم آلمان شرقی را زیر نظر داشت. نتیجه گیری از این نکته که پس از ساخت دیوار، بسیاری از مخبران سازمان اطلاعات آلمان غربی در آلمان شرقی باقی ماندند غیرقابل قبول است. اکثر کسانی که تحت نظر بودند کادرهای سفری آلمان شرقی بودند که به دلیل سفر به جمهوری فدرال آلمان*۷- مورد توجه قرار گرفتند. علاوه بر این، سازمان اطلاعات آلمان، اداره مخابرات در آلمان شرقی را تحت کنترل داشت. در یک سند سازمان اطلاعات آلمان از ۱۴ سپتامبر ۱۹۸۹ گزارش شده است که اریش هونکر در اواخر بعدازظهر روز گذشته درگذشت. پیش از این تصویر این گزارش توسط سازمان اطلاعات آلمان اطلاع داده شده بود و عنوان آن “شایعات در مورد مرگ هونکر” بود. اگر سازمان اطلاعات آلمان یک منبع نزدیک به دفتر سیاسی داشت، چنین شایعاتی را به صدر اعظم دولت فدرال آلمان گزارش نمی کرد. این پیام از تماس های تلفنی شنیده شده در آلمان شرقی گرفته شده بود.
هنگامی که در سال ۲۰۱۸ می خواستم اسناد سازمان اطلاعات آلمان را که قبلاً در بایگانی فدرال وجود داشت و مربوط به دهه ۱۹۸۰ بود بازرسی کنم ، دو سال طول کشید تا ۴۲ پرونده ای که مدتها قبل از طبقه بندی خارج شده بودند منتشر شود. در فوریه ۲۰۱۱، مورخان و روزنامه نگاران بار دیگر توانستند امیدوار باشند که اسناد مربوطه سازمان اطلاعات آلمان برای تحقیقات در دسترس قرار گیرد. مانند بسیاری از موسسات دیگر، سازمان اطلاعات آلمان همچنین “کمیسیون مستقل تاریخی” (منطقه تورینگن شمالی) را برای بررسی تاریخچه سازمان اطلاعات آلمان از ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۸ تعیین کرد. سپس سازمان اطلاعات آلمان اطمینان داد که مطالب طبقه بندی شده برای تحقیقات رایگان در دسترس عموم قرارخواهد گرفت.
من هم به این قول و قرار های سرویس های امنیتی آلمان اطمینان کردم، و در ژوئن ۲۰۱۶ برای مشاهده اسناد ارنست وول وبر، ویلهلم زایسر، کارل شیردوان، رودولف هرنشتات و والتر اولبریخت، از سازمان اطلاعات آلمان درخواست مجوز کردم. در آگوست ۲۰۱۶ برخی مدارک را دریافت کردم. اما آن ها مطالب عملیاتی نبودند، بلکه گزارشاتی بودند که رسانه ها را ارزیابی کرده بودند.. حتی اگر برای تمایل تا به این سطح به سازمان اطلاعات آلمان اعتماد کنید، بعید به نظر می رسد که ماده و مصوبه دیگری برای توجیح در جلوگیری ازارسال اسناد وجود نداشته باشد! اولین انتشار کتاب های منطقه تورینگن شمالی این را برای من روشن کرد. یک جلد از کتاب های منطقه تورینگن شمالی، به این پرسش می پردازد که آیا نماینده ای در کنار یا مجاورت وزیر اشتازی ارنست وولوبر قرار گرفته است یا خیر. من درخواست خود را برای مشاهده مطالب مرتبط تمدید کردم. در سپتامبر ۲۰۱۷ این پیام را دریافت کردم که آنها دو (۲) برگه دیگر برای من در مورد وزیر سابق اشتازی ویلهلم زایسر ارسال کردند: این عکس رسمی از یک مهمانی زایسر بود و توضیح پشت آن هم اینکه که او چه کسی بود!
در واقع سازمان اطلاعات آلمان BND، خودش را به حماقت زده است تا بگوید: اسنادی را که برخی از مورخان در دست دارند و یا قبلاً دیده اند،اگر از طرف آن ها منتشر نشده باشد،معنی اش این است که کتابهای منطقه تورینگن شمالی بی ارزش هستند!. قاعده کلی این است: سرانجام بایگانی های سرویس های امنیتی آلمان در تمام استان های کشور باز خواهند شد، همان طور که سال های سال است که در آمریکا این کار انجام گرفته است، آن وقت، هانس مودرو نیز می تواند به همه اسناد دسترسی داشته باشد.زمانی که دیگر اسناد مربوطه، در تملک سرویس های امنیتی نیستند!
ایلکو- ساشا کوالچوک یک مورخ است، آخرین ویراستار دو جلد با ۸۰ مطالعه در مورد “راه آلمان (شرقی)” از ۱۹۸۹، که توسط آژانس فدرال آموزش مدنی منتشر شده است.
*۱- GDR جمهوری دموکراتیل آلمان (آلمان شرقی)
*۲ – سازمان اطلاعات آلمان( BND )
*۳- دفتر حفاظت از قانون اساسی (VS)
*۴ – مصاحبه با” Berliner Zeitung”
*۵- SED حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان یک حزب مارکسیست-لنینیست بود که در۲۱ آوریل سال ۱۹۴۶ در آلمان شرقی و از جمله در برلین شرقی آغاز به فعالیت نمود. این حزب در ۴ فوریه ۱۹۹۰در پی اتحاد دو آلمان منحل گردید.
*۶- MfS وزارت امنیت دولتیی، که به” اشتازی” معروف و شناخته می شود، یک سرویس اطلاعاتی و پلیس مخفی در آلمان شرقی بود و به عنوان ابزاردولتی حزب وحدت سوسیالیستی آلمان عمل می کرد. “اشتازی” در ۸ فوریه ۱۹۵۰ بنیان گذاشته شد و در ۳۰ ژوئن ۱۹۹۰ منحل گردید.
*۷- جمهوری فدرال آلمان (غربی)
*۸- UHK یا منطقه Unstrut-Hainich-Kreis، ناحیه ای در شمال غربی تورینگن است. این منطقه به نام رودخانه Unstrut و خط الراس Hainich نامگذاری شده است. از نظر برنامه ریزی فضایی، متعلق به منطقه تورینگن شمالی است.
سه شنبه ۲ شهریور ۱۴۰۰ – ۲۴ آگوست ۲۰۲۱
