در آستانه سی و چهارمین سالگرد جنبش فدائی خلق ایستاده ایم. جنبشی که، در بامدادان ۱۹بهمن سال ۱۳۴۹، با طنین فریاد رسای خود در دل جنگل‌های سیاهکل، در زندگی سیاسی ایران شکوفا شد. جنبشی که، حاصل تلاش و کنکاش چندین ساله گروهی از جوانان میهن‌مان برای گشودن بن‌بست رکود و دمیدن نفس اقدام به مبارزان ملی و مردمی در راه استقرار آزادی و عدالت اجتماعی در کشور بود. جنبشی که، در همان نخستین یکسال زایش خود نزدیک به ۵۰ نفر از بنیانگذاران و کادرهای نسل اول خویش را در نبردهای جنگل و خیابانی، و در شکنجه‌گاه‌ها و میادین اعدام از دست داد تا وثیقه دوام خود سازد. و جنبشی که، از میان تندبادهای سیاسی بسیار و بزرگترین طوفان سیاسی تاریخ سده اخیر ایران بگذشت و آبدیده شد؛ و اکنون، میراث‌دار سه دهه و نیم کار و پیکار سیاسی، نظری، عملی و سازمان‌گرانه خود است. طی طریق طولانی با آلام بسیار، قربانیانی متجاوز از هزاران نفر از بهترین فرزندان مردم در دو رژیم سلطنتی و دینی، چندین هزار سال زندان و گذر از شکنجه‌گاه‌های مخوف، آزمون و خطاهای متعدد همراه خدمات ماندگار به جنبش آزادی‌خواهانه، ملی و چپ ایران، بیلان فشرده سی و چهار سال تاریخ ما فدائیان خلق است.
جنبش فدائی خلق با خصوصیت‌های چندی شناسا است، ولی برجسته‌ترین ویژه‌گی آن از همان آغاز، تغییرخواهی و جنبش‌آفرینی آن بوده است. این جنبش تنها یک نحله از آن نهضت اجتماعی و فکری نبوده که تغییر واقعیت را به جای تفسیر از آن می نشاند، بلکه در میان خود ِ باورمندان ِ به تغییر، از جسورترین و صادق‌ترین نیروهای تغییر بوده است. فدائیان خلق نخستین، جنبش‌آفرینان پرشوری بودند. میراثی که آنان برجای نهادند و نهادینه‌اش کردند، همانا تلاش مستمر برای فرارفتن از وضع موجود است. هر نقدی که بر عملکرد و حاصل تلاش‌های این جنبش تاریخی صورت گیرد و بر نارسائی‌ها و کژروی‌های آن انگشت نهد، اما ناگزیر از اعتراف به جوهر بالندگی و تحول‌جوئی مداوم آنست. نه تنها شرکت در جنبش‌های فراخور زمان، که خلاقیت و آفرینش برای برپائی جنبش‌هائی که خواست زمان باشند، رفتار و هنجار فدائی خلق بوده و هست. این، بزرگترین و ارزشمندترین میراثی است که ما از پایه‌گذاران جنبش خود داریم، بر این میراث متکی هستیم و همچنان پاسدار آن می مانیم.
و اینک در آستانه سی و چهارمین سالروز جنبش فدائی خلق، ما بخش ” اکثریت ” این جنبش، با تکیه بر آرمان‌های شریف و انسانی نخستین خود، در برنامه سیاسی کنونی خود برآنیم که جای رژیم جمهوری اسلامی را حکومتی بگیرد که منتخب مردم، در کنترل مردم و برای مردم است؛ متکی بر حقوق بشر و متعهد به اجرای اصول حقوق بشر است؛ جدا از هر مکتب عقیدتی و دینی است؛ جمهوریت است و نه هیچ نوع حکومت موروثی، ولائی و مکتبی؛ حکومتی است پاسدار برابری ملی، جنسی، عقیدتی و دینی شهروندان کشور؛ و حکومتی که، تحقق بخش اصلی تأمین امکانات برابر برای رشد و رفاه همه شهروندان ایران می باشد. ما برای استقرار چنین حکومتی، اتحاد گسترده همه جمهوری‌خواهان دموکرات و سکولار را پی گرفته‌ایم و با همه توان در این‌راه تلاش می کنیم. ما می کوشیم که گذار از وضع موجود سیاسی به نظام سیاسی نوین دموکراتیک، از طریق اعمال اراده آزاد شهروندان صورت گیرد. ما نیروی جنبش رفراندوم هستیم و در شکل‌دهی به این جنبش، ملهم از میراث ماندگار جنبش‌آفرینی فدائیان خلق می باشیم.
حقیقتی است تلخ که بیش از دو دهه سیاست سرکوب سازمانیافته رژیم جمهوری اسلامی علیه فدائیان خلق و همه نیروهای دموکراتیک کشور، یک گسست تاریخی بین میراث داران جنبش های پیشین با نسل جوان سیاست ورز امروز پدید آورده است. عدم شناخت کافی فعالان سیاسی نسل کنونی از احزاب و سازمان های گذشته تاریخ معاصر ایران، آنها را از تجربه غنی و درس آموز پیشینیان محروم کرده و متقابلا، جریان های سیاسی سالمند نیز از کمبود نیروی پر انرژی و با نشاط جوانان در صفوف خود رنج می برند. از این رو، ما خود را وظیفه مند می دانیم که برای غلبه بر این گسست، با سودجویی از هر امکان بکوشیم تا پیوندی نزدیک با جوانان و دانشجویان مبارز برقرار کنیم و در راستای شناساندن مواضع اجتماعی و سیاسی سازمان به این نیروی خلاقه تلاش ورزیم. امید که سی و پنجمین سال زندگی ما، سال کامیابی در این عرصه باشد.
هئیت سیاسی – اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در آستانه زادروز جنبش فدائی خلق، از سوی همه اعضاء و هواداران این سازمان فرارسیدن ۱۹بهمن را به همه آنان که به این جنبش تعلق‌خاطر داشته‌اند و یا دارند، به تمام فدائیان خلق که در شاخه‌های مختلف این کهن‌درخت تنومند زیست دارند، و به همه آزادی‌خواهان و عدالت‌خواهان میهن‌مان شادباش می گوید. ما در این روز تاریخی، با ادای احترام دیگر بار به خاطره پرفروغ همه جانباختگان این جنبش، چونان همیشه نام و یاد حماسه‌آفرینان سیاهکل را گرامی می داریم.
هئیت سیاسی – اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
۱۷ بهمن ۱۳۸۳
