یقیناً انگ سان سوکی پیامبری دروغین است. او که سال‌های بسیاری مورد تجلیل غرب بود، یک “نماد دموکراسی” ساخته بود چون با همان نیروهایی در کشورش برمه مخالفت می‌کرد، که هم‌زمان یک ائتلاف غربی تحت هدایت امریکا رانگون (پایتخت برمه – مترجم) را به خاطر اتحاد با چین منزوی می‌کرد.
انگ سان سوکی نقش مورد انتظار را با کسب تائید راست و تحسین چپ ایفا کرد. و به همین خاطر در سال ۱۹۹۱ جایزه صلح نوبل را دریافت کرد، و به گروه بلندمرتبه “بزرگ‌ترها” پیوست، و از سوی رسانه‌های بسیار و دولت‌های مختلف به‌عنوان شخصیت قهرمانی، که باید مورد تقلید قرار گیرد بالا برده شد.
هیلاری کلینتون، زمانی او را “این زن فوق‌العاده” توصیف کرد. سفر ” بانوی” برمه از سیاست‌مداری منفور بودن در کشور خود، جایی که ۱۵ سال در حبس خانگی بود، سرانجام زمانی که متعاقب انتخابات چندحزبی در سال ۲۰۱۵ رهبر برمه شد خاتمه یافت.
پس‌ازآن، او از کشورهای بسیاری بازدید کرد، با ملکه‌ها و رئیس‌جمهورها ناهار خورد، سخنرانی‌های به‌یادماندنی ایراد کرد، جایزه‌هایی دریافت‌کرد، درحالی‌که دانسته ارتش بسیار بی‌رحمی را که سال‌ها به‌کلی با آن مخالفت کرده بود اعاده کرد. ( حتی امروز، ارتش برمه بر سر تمام جنبه‌های دولت قدرتی نزدیک به وتو دارد)
اما به نظر می‌رسد “بشردوست” کبیر از راه درست خارج‌شده باشد، چون دولت او، ارتش و پلیس عملیات پاک‌سازی قومی گسترده‌ای را که “سرکوب‌شده‌ترین ملت روی زمین” روهنگیا را هدف گرفته آغاز کرده است. این مردم بی‌دفاع هدف یک نسل‌کشی بی‌رحمانه سامانه مندی بوده‌اند، که با تلاش مشترک ارتش برمه، پلیس و اکثریت ملی‌گرایان بودائی انجام می‌گیرد.
به‌اصطلاح “عملیات پاک‌سازی” صدها روهینگیایی را در ماه‌های اخیر کشته است، آشکارا بیش از ۲۵۰.۰۰۰ نفر، مردم ترسیده و گرسنه را به خاطر نجات جان خود به هر راه ممکن وادار به فرار کرده‌اند. صدها نفر دیگر در دریا هلاک، یا در جنگل‌ها شکار و کشته‌شده‌اند.
این رخدادها داستان‌های قتل و ضرب‌وجرح یکی از پاک‌سازی‌های قومی مردم فلسطین را در دوران نکبت ۱۹۴۸ به یاد می‌آورد. نباید تعجب‌آور باشد که اسرائیل یکی از بزرگ‌ترین تأمین‌کننده‌های اسلحه ارتش برمه است.
باوجود تحریم سلاح گسترده از سوی کشورهای بسیار علیه برمه، وزیر دفاع اسرائیل، اویگدور لیبرمن، اصرار دارد که کشور او قصد ندارد ارسال اسلحه به رژیم مطرود رانگون را، که این سلاخ‌ها را فعالانه علیه اقلیت‌های خود، نه‌تنها مسلمان‌ها در ایالت راخین غربی بلکه علیه مسیحی‌ها در شمال به کار می‌برد، متوقف نماید.
یکی از (محموله‌های )ارسالی اسرائیل در ماه اوت ۲۰۱۶ توسط شرکت اسرائیلی تار ایدئال کانسپتز TAR Ideal Conceptsاعلام‌شده بود. شرکت باافتخار اعلام کرد که تفنگ‌های گوشه زن آن از قبل توسط ارتش برمه ” مورداستفاده عملیاتی”هستند.
تاریخ اسرائیل سرشار از نمونه‌های پشتیبانی از رژیم‌های دیکتاتوری بی‌رحم و استبدادی است، اما چرا آن‌هایی که به‌عنوان محافظ دموکراسی موضع گرفته‌اند هنوز درباره حمام خون در برمه سکوت کرده‌اند؟
پیش‌ازاین، از اکتبر سال گذشته تقریباً یک‌چهارم جمعیت روهنگیا از خانه‌های خود بیرون رانده‌شده‌اند. بقیه آن می‌تواند در آینده نزدیک دنبال شود، ازاین‌رو انجام جنایت جمعی تقریباً یک‌طرفه است.
آنگ سان سوکی حتی شجاعت اخلاقی گفتن چند کلمه در همدردی با قربانیان را نیز نداشته است؛ در عوض، او تنها توانست جمله غیر تعهدآور “ما باید از هرکسی که در کشورماست مراقبت کنیم” را بیان کند.
بااین‌حال، سخنگوی او و دیگر سخنگویان عامل کارزار بدگویی علیه روهینگیا را، با متهم کردن آن‌ها به سوزاندن دهکده‌های آن‌ها، جعل کردن حکایت‌های تجاوز خودشان به راه انداختند، درعین‌حال روهینگیایی هایی را که جرئت مقاومت می‌کنند به” جهادیست‌ها” نسبت دادند با این امید که نسل‌کشی در حال انجام را با کارزار تهاجم غربی باهدف بدنام کردن مسلمان‌ها در همه‌جا مربوط سازد.
اما گزارش‌های مستند بیش از مجملی از واقعیت وحشتناک تجربه‌شده از سوی روهینگیا رانشان می‌دهد. گزارش جدید سازمان ملل جزئیات نقل یک زن را گزارش می‌کند که شوهر او توسط سربازها در آنچه سازمان ملل به‌عنوان حمله‌های “گسترده و نیز سامانه‌مند” که “به‌احتمال‌زیاد جنایت علیه بشریت هستند”، توصیف می‌کند، کشته شده‌بود.
زن داغ‌دیده گفت: “پنج نفر از آن‌ها لباس‌های من را درآوردند و به من تجاوز کردند. وقتی‌که آن‌ها در خانه من بودند پسر ۸ ماهه من از گرسنگی گریه می‌کرد چون شیر می‌خواست، آن‌ها برای ساکت کردن او، با یک چاقو او را کشتند.”
آواره‌های فراری که به دنبال سفری کابوس مانند به بنگلادش آمدند از کشتار کودکان، تجاوز به زنان و سوزاندن روستاها سخن می‌گویند. برخی از این نقل‌قول‌ها که از طریق تصویرهای ماهواره‌ای تهیه‌شده از سوی ناظر حقوق بشر مورد بررسی قرارگرفته‌اند، پاک‌سازی روستاها را در سراسر ایالت نشان می‌دهند. قطعاً، سرنوشت وحشتناک روهینگیا کاملاً جدید نیست. اما آنچه آن را به‌ویژه عاجل می‌سازد آن است که غرب اکنون کاملاً در سمت دولتی است که این عمل‌های بی‌رحمانه را انجام می‌دهد.
و برای آن‌یک دلیل وجود دارد : نفت
هاروارد هلند از جزیره رامری درباره “شکار برای گنج پنهان میانمار” می‌نویسد: ذخیره‌های عظیم نفت که به خاطر دهه‌ها بایکوت غربی دولت دیکتاتوری استفاده‌نشده، باقی مانده بود، اکنون به بالاترین پیشنهادها در دسترس است. یک ثروت بزرگ بادآورده نفتی است و همه دعوت شده‌اند. شل، ای ان آی، توتال، شورون و بسیاری دیگر برای استخراج منابع طبیعی حجم عظیمی سرمایه‌گذاری کرده‌اند، درحالی‌که چینی‌ها – که سال‌ها بر اقتصاد برمه سلطه داشتند، به‌آرامی بیرون رانده می‌شوند.
در حقیقت، رقابت بر سر ثروت استخراج‌نشده برمه در طی دهه‌ها در اوج خود قرار دارد. این ثروت – و نیاز به تحلیل بردن جایگاه ابرقدرت چین در آسیا- است که غرب را به صحنه اورد و انگ سان سوکی را به‌عنوان رهبر در کشوری نصب کرد که هرگز به‌طور بنیادی تغییر نکرده است، اما تنها خود را برای صاف کردن جاده برای بازگشت “نفت بزرگ” نشان‌دار کرد.
اما، روهینگیا بهای آن را می‌پردازند.
تبلیغات رسمی برمه‌ای‌ها شما را گمراه نکند. روهینگیاها در برمه خارجی، متجاوز یا مهاجر نیستند.
تاریخ پادشاهی آراکان‌ان‌ها به قرن هشتم بازمی‌گردد. در قرن‌هایی که گذشت، ساکنان آن پادشاهی از تاجران عرب درباره اسلام آموختند، و به‌مرورزمان به یک منطقه دارای اکثریت مسلمان تبدیل شد. آراکان استان آراخین برمه امروز است، که برآورد می‌شود هنوز ۱.۲ میلیون روهنگیایی در آن کشور زندگی می‌کنند.
تصور دروغینی که روهنگیا‌ها خارجی هستند در سال ۱۷۸۴ زمانی که پادشاه برمه آراکان را فتح کرد و صدها هزار را وادار به فرار کرد آغاز شد. بسیاری از آن‌ها که به‌زور از خانه‌های خود به بنگال رفته بودند، سرانجام بازگشتند.
حمله به روهینگیاها، و تلاش‌های پیوسته در راندن آن‌ها به خارج از راخین، دوران متعددی در تاریخ تکرار شده‌اند، به‌عنوان‌مثال، به دنبال شکست ژاپن در سال ۱۹۴۲، استقرار نیروهای بریتانیا در برمه، در ۱۹۴۸: متعاقب غلبه برمه با ارتش، در سال ۱۹۶۲، درنتیجه به‌اصطلاح ” پادشاه عملیات اژدها”، در سال ۱۹۷۷، که خوانتای نظامی با زور، بیش از ۲۰۰.۰۰۰ روهینگیایی را از خانه‌هایشان به بنگلادش راند و غیر آن.
در سال ۱۹۸۲، دولت نظامی قانون شهروندی را تصویب کرد که شهروندی بسیاری از روهینگیایی‌ها را لغو، و آن‌ها را در کشور خودشان غیر قانونی خواند.
جنگ علیه روهینگیا دوباره در سال ۲۰۱۲ آغاز شد. هر حادثه واحدی، پس از آن، یک داستان نمونه واری را دنبال کرده است: “درگیری‌های گروهی” بین ملت‌های بودائی و روهینگیا، که اغلب به فرار کردن هزاران نفر از دومی‌ها به ساحل بنگال، جنگل‌ها، و آن‌هایی که نجات پیدا می‌کنند به اردوگاه‌های آواره‌ها ختم می‌شود.
پاپ گفت روهینگیاها “انسان‌های خوبی” هستند ” آن‌ها انسان‌هایی صلح‌طلب، و برادران و خواهران ما هستند” او به عدالتی دعوت کرد که ما هرگز مراعات نکرده‌ایم.
کشورهای عرب و مسلمان، باوجود فریاد عمومی برای انجام دادن کاری برای پایان دادن به نسل‌کشی تا حد زیادی سکوت کردند.
پتر اوبرن، روزنامه‌نگار پیش‌کسوت بریتانیایی، با گزارش از سیتوی، مرکز راخین، دیده‌های خود را در نوشتاری منتشرشده در دیلی میل در ۴ سپتامبر توصیف کرده است.
درست چهار سال پیش، حدود ۵۰.۰۰۰ نفر از جمعیت شهر ۱۸۰.۰۰۰ نفری عضو گروه قومی محلی مسلمان روهینگیا بودند.
امروز، کمتر از ۳.۰۰۰ نفر باقی‌مانده‌اند. و آن‌ها برای قدم زدن در خیابان‌ها هم آزادی ندارند. آن‌ها را داخل گتو تنگی که با سیم‌های خاردار محاصره شده است چپانده‌اند. محافظان مسلح بازدیدکنندگان را از ورود به داخل گتو بازمی‌دارند و نمی‌خواهند اجازه دهند مسلمان‌های روهینگیا آنجا را ترک کنند.
دولت غربی با دسترسی به آن واقعیت از طریق جاسوس‌های بسیارشان در محل، به‌خوبی از واقعیت‌های مسلم اطلاع دارد، اما به‌هرحال آن‌ها را نادیده می‌گیرد.
زمانی که شرکت‌های آمریکایی، اروپایی و ژاپنی برای استخراج گنج برمه به خط شدند، نیاز آن‌ها تکان دادن سر تائید از سوی دولت امریکا بود. دولت باراک اوباما حتی قبل از انتخابات قبل از ۲۰۱۵ که انگ سان سوکی و اتحاد ملی برای دموکراسی او را به قدرت رساند به “افتتاح” برمه سلام کرد.
پس‌ازآن تاریخ، برمه به یکی دیگر از “داستان‌های موفقیت” امریکا تبدیل شده است؛ البته، با فراموش‌کاری نسبت به واقعیت‌ها که به مدت چهار سال در آن کشور یک نسل‌کشی در حال انجام بوده است.
خشونت در برمه احتمالاً گسترده می‌شود و به دیگر کشورهای «آسه آن» می‌رسد، درواقع چون دو گروه قومی و مذهبی اصلی بر این کشورها مسلط‌اند و تقریباً به‌طور عادلانه‌ای بین بودائی‌ها و مسلمان‌ها تقسیم‌شده‌اند.
بازگشت پیروزمندانه امریکا- غرب برای استخراج ثروت برمه و رقابت‌های امریکا و چین احتمالاً وضعیت را حتی پیچیده‌تر می‌کند، اگر «آسه آن» به سکوت ترسناک خود پایان ندهد و با یک راهبرد قطعی برای تحت‌فشار قرار دادن برمه برای پایان دادن به نسل‌کشی آن در روهینگیا حرکت نکند.
مردم جهان باید موضع بگیرند. مذاهب و جوامع باید سخن بگویند. گروه‌های حقوق بشر باید برای مستند کردن جنایت دولت برمه بیشتر کار کنند و آن‌هایی را که اسلحه آن‌ها را تأمین می‌کنند پای حساب بیاورند.
دزموند توتو اسقف محترم افریقای جنوبی به‌شدت به آنگ سان سوکی به خاطر چشم بستن به روی نسل‌کشی جاری نصیحت کرده است.
این کمترین کار مورد انتظار از انسانی است که در برابر آپارتاید در کشور خود ایستاد، و کلمات معروف را نگاشت: “اگر در وضعیت‌های ناعادلانه بی‌طرف باشید، سمت ستمگر را انتخاب کرده‌اید.”
——————–
دکتر رمزی بارود روزنامه نگار، مشاور رسانه، نویسنده، سردبیر فلسطین کرونیکل (۱۹۹۹تا حال)،سردبیر سابق چشم خاورمیانه لندن (۲۰۱۴-۲۰۱۵)، سردبیر سابق برونی تایمز، معاون سردبیر الجزیره آنلاین آمریکایی – عرب است.
