در روز سوم از بیست‌وششمین دوره مسابقات دوومیدانی قهرمانی آسیا در کره‌جنوبی، اتفاقی فراتر از یک خبر ورزشی رقم خورد؛ دستاوردی که بازتاب سال‌ها تلاش خاموش، عبور از موانع و ایستادگی زنانی بود که در سکوت، برای دیده شدن جنگیده‌اند. ریحانه مبینی، دانشجوی دندانپزشکی و عضو تیم ملی دوومیدانی ایران، با پرشی به طول ۶.۴۰ متر، نخستین مدال طلای تاریخ دوومیدانی بانوان ایران در رقابت‌های آسیایی را به نام خود ثبت کرد.
اما این مدال، تنها یک افتخار فردی نبود؛ بلکه نمادی است از ایستادگی در برابر ساختارهای فرسوده، تبعیض‌های نهادینه و بی‌عدالتی‌هایی که سال‌ها زنان ورزشکار را در حاشیه نگه رانده‌اند. در شرایطی که کمبود امکانات، نبود زیرساخت‌های تخصصی، محدودیت‌های پوشش، الزام به دریافت اجازه همسر برای سفر و حضور در رقابت‌های جهانی و منطقه ای و نابرابری رسانه‌ای بخشی از واقعیت روزمره ورزش زنان در ایران است، طلای ریحانه مبینی معنایی فراتر از یک دستاورد ورزشی معنا دارد؛ این مدال، صدایی است برای دیده‌شدن و تلاشی است برای تغییر.
او نه‌تنها بر رقیبان خود در میدان مسابقه، بلکه بر چالش‌هایی پنهان و نادیده گرفته‌شده غلبه کرد؛ و در سکوت و فروتنی، صدای رسای نسلی شد که همچنان برای فرصت برابر می‌جنگد.
در سال‌های اخیر، زنان ورزشکار ایرانی نشان داده‌اند که استعداد و انگیزه، فراتر از محدودیت‌ها عمل می‌کند. آن‌ها نه‌فقط در میدان رقابت، بلکه در ذهن جامعه نیز مرزها را جابه‌جا کرده‌اند. طلای ریحانه، شکستن یک «طلسم فرهنگی» است؛ طلسمی که موفقیت را در چارچوب‌هایی مردانه تعریف می‌کرد.
این مدال، برای دخترانی که با کمترین امکانات در زمین‌های خاکی تمرین می‌کنند، یک پیام روشن است: می‌شود هم دانشجو بود، هم قهرمان. هم ساکت ماند، و هم تأثیرگذار شد.
پرش ۶.۴۰ متری ریحانه، تنها عبور از خط پرش نبود؛ جهشی بود به سوی امید، تغییر، و بازنویسی تصویر زن ایرانی در ورزش حرفه‌ای.
تبریک به ریحانه مبینی، خانواده‌اش، مربیان پرتلاشش، و همه دخترانی که هر روز با تلاش و اراده، سقف رویاها را بلندتر می‌کنند. این مدال، فقط متعلق به او نیست؛ برای همه زنانی است که شاید دیده نشوند، اما با تمام وجود پیگیر هدف‌شان هستند.
باشد که این طلا، طلوعی باشد برای فرصت‌های بیشتر؛ برای هزاران دختری که آینده‌شان را در پیست‌ها، سالن‌ها و سکوهای افتخار دنبال می‌کنند.
