برلین، روز یکشنبه ١٢ ژانویه ٢٠١۴ به دعوت حزب چپ آلمان هزاران نفر به یاد و گرامیداشت رزا لوکزامبورگ و کارل لیبکنشت دست به تظاهرات خیابانی زدند و در محل “گورستان سوسیالیستها” بر مزار آنها گرد آمدند .
کشتار وحشیانه رهبران کمونیست آلمان که در ٩۵ سال پیش توسط ” گروه سربازان آزاد – فاشیست” صورت گرفت، همچنان موضوع روز است و از حافظه مردم این کشور پاک نخواهد شد. آنها رزا لوکزامبورگ و کارل لیبکنشت را پس از آزار و شکنجه بسیار از پشت سر مورد سوء قصد قرار دادند و به قتل رساندند. یادآوری می شود که جهان در آستانه بزرگداشت یکصدمین سال قربانیان جنگ جهانی اول است و کارل لیبکنشت تنها نماینده پارلمان آلمان بود که در سال ١٩١۴ به شرکت آلمان در جنگ جهانی اول رای منفی داد. بی شک این استقلال نظر و رای منفی او در مقابل سرمایه داری رو به رشد آلمان و زمامداران طرفدار جنگ، یکی از دلایل سوء قصد و قتل او گردید. ضمنا در همین باره رزا لوکزامبورگ اعلام کرد: “این اعمال و دخالت در جنگ، یک تسلط و اقتدارگرایی دولتی است که تماما منجر به فاجعه خواهد شد و هم اکنون کشور آلمان یک نمونه مثال زدنی است”.
در تظاهرات روز یکشنبه هزاران نفر شرکت کرده بودند و از نکات قوت و برجسته این همایش، حضور فوق العاده جوانان بود. آنها با نشان دادن همبستگی و درخواست شرکت هر چه بیشتر مردم در سیاست و نشان دادن حساسیتهای بیشتر در روند سیاست گذاریهای احزاب در کشور و اعتراض به نظام سرمایه داری و تسلط بانکها به سر نوشت و اراده مردم، برابریهای اجتماعی، کم شدن امکانات و رفاه عمومی و آموزشی و کنترل و دخالت در حریم خصوصی مردم از طریق شنودها و ابزارهای اینترنتی و الکترونیکی شدند.
تظاهرات مردم و بویژه جوانان که همه ساله در برلین صورت می گیرد، بی شک بزرگترین همایش و برآمد جنبش چپ در اروپا است. این حضور پرتوان مردم، فقط برای یک حضور و پاسداشت و یاد آوری از آنچه که در سالهای پیش صورت گرفته نیست، بلکه نشانگر نیرو و همبستگی جنبش چپ نیز می باشد. باید با صدای بلند به جهان نشان داد و یادآوری کرد و از مردم خواست که به سیاست و دخالت در سیاست و سیاستگذاری حساسیت بیشتر نشان بدهند و خود را سهیم بدانند. چپ باید خود را بیازماید و خود را نشان بدهد و در عرصه سیاست و جامعه، آرزوها، برنامه و نوع مبارزه و ارزشهای خود را عرضه نماید. چپ باید عرصه های نزدیکی و اتحادهای خود را نشان بدهد و اعلام نماید که معنای مبارزه مشترک، الزامی برای انطباق دیدگاه ها نیست، بلکه تلاش در پیدا کردن راه حلها و سیال کردن سیاستها و تصمیم گیریها است. چپ با هم و در کنار هم رشد می کند و بر سیاست تاثیر می گذارد. بی شک با حضور هر چه بیشتر و ارائه ارزشهای خود، به تقویت خود و اطمینان و اعتماد و جلب مخاطبان خود نیز کمک می کند.
جنگها و بحرانهای بزرگ اجتمایی و اقتصادی، و نابرابریها دلمشغولی همیشه چپها بوده اند. هر مراسم و بزرگداشت و فراخوانی که حتی مقدار کمی بار و احساس آزادی برای ما همراه داشته باشد ارزشمنداست و با شرکت و حضور ما در آن احساس مطلوبی به ما دست می دهد و به جا می گذارد. شرکت ما یک یادآوری، یک اعلام حضور، یک تعلق و یک احساس است. اما آنچه مهم است و باید گفت و تکرار هم کرد این است که این یادآوریها برای ایده هایی است که همیشه مورد گفتگوهای ما بوده و خواهد بود و نباید از صحنه زندگی ما دور یا فراموش شوند. ما باید در این بزرگداشتها شرکت نماییم، آن طور که مادر و پدرهای ما شرکت کردند، آن طور که ما شرکت کردیم و آن طور که فرزندان ما ادامه خواهند داد. چپ باید به مبارزه خود برای جهانی دیگر و بهتر ادامه دهد. بویژه که این خیل عظیم کشته شدگان و زنده یادان ما، همیشه به ما و رابطه سکوت و جنایات اخطار می دهند.