از روزی که بهارین پرستوهای ما ـ آن پیک‌های پرشور، فراز “سیاهکل” سپید پوش را به پرواز درآمدند، چهل و پنج سال می گذرد. پروازی به بهای گران پرپر شدن ١۵ بپاخاسته. پروازی که، منتظران دلنگران آینده را، امیدی نو شکفته داد. همگی این یاران آغازگر را در آن تلاقی زمستان و بهار به تیر بستند تا بگمان خود، ستاره جنبشی نوپا را از آسمان بر زمین کشند و در خاکش کنند. اما نتوانستند؛ و جای آن، خیزشی بمراتب راسخ تر در برابر خود یافتند. پیام “١٩ بهمن”، به شیفته جان‌های بسیار چنین بود: پرنده مردنی است، پرواز را بخاطر بسپار!
روز “سیاهکل” برای ما، همیشه هم یادآور از دست دادن آن “١۵ مرد دلیر” است و هم موجب اندوه و دریغ؛ نمادی برای به یاد آوردن نام و خاطره صدها فدائی خلق که در دو رژیم شاه و حکومت دینی به خاطر نه گفتن به زور و دیکتاتوری و برای رسیدن به آزادی جان در راه آرمان خویش گذاشتند. روز سیاهکل اما برای ما، در اساس یک جشن است. جشنی هر ساله در زندگی پایدار ما. جشن رستن امید در دل جنگل. جشن شروع جنبشی زیر درفش آزادی و عدالت اجتماعی. در این چهل و پنج سال، از جنبشی که با سیاهکل نمود یافت و اندکی بعد توانست با نام “چریک فدائی” در سراسر ایران آوازه بگیرد، راه بس درازی پیموده شده است. راهی، سراسر فراز و نشیب و هماره در خروش و جوشش، و مدام در دگرگونی‌ها و دگردیسی‌های بسیار. فدائی خلق در تاریخ معاصر ایران بیش از هر جریان سیاسی دیگری به تغییر در راهبردها و راهکارهای سیاسی، در نوع نگاه به جامعه و قدرت، در خود نگریستن‌های انتقادی و در سلوک و روش‌ها شهره است. حتی اگر “نیشتری” باشد بر جان و دل ما. باوجود نقدهای ریشه ای نسبت به استراتژی، تاکتیک و اشکال مبارزه در آن دوره، اما در آن اهداف کلان اجتماعی که خود را از همان لحظه زایش با آنها معرفی کرده بود، تا به امروز استوار و پابرجا مانده است! فداییان خلق اگرچه در نوع بیان اهداف خود طی این برهه طولانی، نمادی از تنوع بوده و در نحوه رسیدن به اهداف نیز بارها در میان خود دچار تقسیم شده‌اند، اما در مضمون ارزش‌های بنیادین خویش و اهداف انسانی‌شان برای مردم، جملگی محکم و افراشته قامت مانده‌اند. همانگونه که، در یگانگی بین گفتار و کردار خود ثابت قدم بوده‌اند.
هم از اینروست که فدائی خلق را، هر آن یار دیرینه‌ائی باید دانست که هنوز هم به اهداف و ارزش‌های کلان جنبش ما وفاداری نشان می دهد. و باز به این خاطر است که ما خود را فقط بخشی از جشن برای چهل و پنج سالگی سیاهکل می شناسیم؛ این جشن در گستره‌ائی بس وسیع تر، جشن همه پابرجا مانده‌های فدائی خلق در آرمان‌ها و اهداف “سیاهکل” است. ما روز گرامی ١٩ بهمن را به همه این یاران در هر کجا که هستند، در هر تشکل سیاسی که باشند و یا بگونه منفرد ایستا بر موضع مبارزاتی، صمیمانه شادباش می گوئیم.
“سیاهکل” سیاسی بود و سیاسی نیز مانده است. آنرا همیشه باید سیاسی دید و شعله‌اش را در آیینه سیاست تاباند تا بدینسان قادر شد که این آتش دیرینه را کماکان فروزان نگهداشت. سیاهکل دیروز را در سیاست امروز باید معنی کرد. همین امروزی که، منطقه ما در آتش انواع تنش‌ها و اقسام جنگ‌های نیابتی می سوزد و در همین رابطه هم، کشور ما قرار گرفته در سربزنگاه یکی از بزرگترین تهدید‌ها و فرصت‌ها در حیات تاریخی خود. آیا ایرانیان باید در آتش برنامه “عمق استراتژیک” تباه کننده و فاجعه بار حکومت ولایی و بازوی اقتدار آن سپاه پاسداران و بسیجی‌ها بسوزند یا که می توان به همت همه نیروهای صلح جو، ترقی خواه و مسئول کشور و همکاری آنان با نیروهای همسو و هم هدف خود در کشورهای همسایه و منطقه، ایران را به یک مبتکر کارساز دوستی‌ها و سازندگی‌ها در منطقه بدل کرد؟ به باور ما می توان، هرگاه به اتحاد جنبشی را شکل داد که حکومت را مهار کرده و عقب بنشاند تا راه استقرار قدرت دمکراتیک در کشور، گشوده آید. ما خود را جزئی از این جنبش می دانیم.
امروز که کشور ما برای توسعه بهینه‌اش بیش از هرزمان دیگر به مشارکت شهروندان نیاز دارد و امر توسعه، بگونه جدائی ناپذیری با برقراری و نهادینه شدن دمکراسی گره خورده است، جامعه ما را دگرباره صدای چکمه تهدید فرا گرفته است. استبداد ولایی، عریان تر از هر زمان تحمیلات قدرت خود علیه حقوق اولیه شهروندان را به نمایش می گذارد. امروز از آن سربزنگاه‌های نبرد تاریخی صد و اندی ساله بین آزادی و دمکراسی با استبداد و دیکتاتوری در کشور ماست و محل آزمونی بزرگ برای فدایی خلق تا از موضعی پخته در برابر قدرت بیایستد و مردم را به مقاومت مدنی در برابر دیکتاتوری ولایی فرابخواند.
١٩ بهمن، برای ما روز نگریستن‌های انتقادی به راه رفته، روز پیمان و تجدید پیمان با آرزومندی‌های چهل و پنج ساله است و امید بستن به برنشستن مبارزه‌ای که تا تحقق آرمان‌های خود نباید بگذاریم که خاموشی بگیرد. ما در چنین روزی و به سنت هرساله، همانی را می خوانیم که به تکرار خوانده‌ایم:
آن فروریخته گل‌های پریشان در باد کز می جام شهادت همه مدهوشانند
نام شان زمزمه نیم شب مستان باد تا نگویند که از یاد فراموشانند!
هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
١۶ بهمن ماه ١٣٩۴ (۵ فوریه ٢٠١۶)
