با تاثر و تاسف فراوان، خبر درگذشت مادر سلاحی را شنیدیم، نام ماندگار او در جنبش دموکراتیک و چپ ایران را بزرگ داشتیم، و به احترامش به پا خواستیم و یک دقیقه سکوت کردیم.
مادر سلاحی، مادر فرزندان جانباخته ی جنبش چپ ایران بود، نام داران: جواد، کاظم و حسین سلاحی. سالهای جوانی این بانوی بزرگ، در پشت درب زندانهای «کمیته های موقت»، قصر و اوین گذشت. او با آرمانهای فرزندان از دست داده اش، پیمان جاودانه بسته بود. همراه فرزندان دیگرش در برابر سرکوبگران جمهوری اسلامی ایستاد و باز در سوگ عزیز دیگری نشست. دامادش: محمود محمودی. مادر، برای حفظ جان فرزندان دختر زندانی اش، تبعیدی خودخواسته به کوهستان های کردستان را برگزید تا که برای چندمین بار جان خود را سپر شیره های جانش قرار دهد. از خود گذشتگی، اخلاق او بود.
مادر سلاحی، یکی از درخشان ترین نشانه های فداکاری بود. نه تنها مادر سلاحی ها و محمودی، که مادر همه ی مبارزان راه آزادی و سوسیالیسم شناخته می شد. او «نه نه دلاور» همه ی ما بود.
ما گردآمدگان نشست روزهای نهم و دهم آذرماه در راه شکل دهی به تشکل چپ دموکرات، به نام و خاطره ی بزرگ مادر سلاحی درود می فرستیم و خود را در اندوه همه ی بازماندگان مادر، به ویژه دوستان گرامی مهری و رضا سلاحی مشترک می دانیم.
کنفرانس پروژه ی وحدت چپ
دهم آذرماه ۱٣۹۲
