جنبش های انقلابی همواره با حرکت مستمر آسیب دیدگان بوجود می آیند، و شکل می گیرند. تحولاتی را که امروز در سراسر دنیا شاهد آن هستیم تأسی گرفته از حرکت انقلابی و پرشور مردمی است که در برابر بی عدالتی قد علم کرده اند، بە میدان آمدەاند و حضور در صحنه از ویژگیهای پیوسته آنها می باشد.
انقلاب هایی که در منطقه رخ داده است با اصول ارزشی، یعنی حضور مردم در صحنه ها آغاز شده زیرا که آنها ایمان دارند که مبارزه و یکپارچگی همواره کارساز است.
رفتارهای ضد مردمی و دیکتاتوری رژیم ایران زمینه این حرکات و تحولات را در کشور ما در دو سال قبل بوجود آورد و در ادامە خود منشا الهام جنبشهای دیگر در منطقە واقع گردید.
مردم ما بخشی بزرگی از موفقیت خود را در دهه گذشته مدیون نگاه و تفکر انسانهایی هستند که برای حقوق بشر، صلح و دمکراسی و پیشگیری از کشتار کمر همت بستهاند، و همواره تلاش می کنند.
انقلاب ما با یک تفکر ضد دیکتاتوری شکل گرفته است. اما پرسش ما این است که آیا زمانی که مردم ما علیه نظام دیکتاتوری به پا خاسته بودند، مسئولیت سازمان ملل چه بود؟ و راستی در این کشاکش بزرگ، جای آن کجابود؟ در آن لحظه های استثنایی از تاریخ منطقه و جهان، به نظر ما تعهدات ملل متحد و نهادهای آن صدچندان بود.
این تعهدات به خصوص نسبت به مردم ایران بسیار مهم است. زیرا دیکتاتوری حاکم بر ایران بدترین نوع دیکتاتوری در جهان امروز است و می تواند حتی دستاوردهای جنبش های انقلابی منطقه را نیز به یغما ببرد. موضوع بحث من طرح این سوال است که چرا سازمان ملل در ایفای مسئولیت اخلاقی و تاریخی خود همواره تعلل میکند، و چرا اقدامهایش با کندی و تأخیر صورت میگیرند؟
در این مبارزە سخت، مردم ایران همیشه انتظار دارند که سازمان ملل را نیز در کنار خود ببینند. اما درست به عکس، در حالی که ملل متحد همچنان به بی عملی خود نسبت به اعدامها در ایران و سرکوب در آزادی خواهان و فعالان حقوق بشر ادامه می دهد، همزمان با همین رخدادها، سازمان ملل رئیس جمهور جانی ملایان را در اجلاس مجمع عمومی در نیویورک می پذیرد که این خلاف علت وجودی سازمان ملل است.
اعتراضات در ایران همچنان بهطور خشونتباری سرکوب میشوند. صدها نفر بهخاطر شرکت در قیامهای مردم ارومیه و تبریز دستگیر شدهاند. زندانیان، به ویژه زندانیان بند ۲۰۹ اوین، تحت شرایط طاقتفرسایی قرار دارند. با این حال جای تأسف است که در اجلاس اخیر شورای حقوقبشر ملل متحد، کمیساریای عالی حقوق بشر اشارهیی به موضوع نقض حقوقبشر در ایران نکرد.
در نهایت ما گروهی از فعالان سیاسی در تبعید بار دیگر سازمان ملل را فرا میخوانیم که وظایف خود را برای جلوگیری از هرگونه حمله و اذیت و آزار فعالان سیاسی در بند رژیم را به اجرا بگذارد. و کمیساریای عالی حقوقبشر را به کنار گذاشتن سکوت خود نسبت به اعدامها و شکنجه زندانیان فرامیخوانیم، و درخواست مشخص ما فعالان سیاسی خارج از ایران ارجاع پرونده نقض حقوقبشر ایران به شورای امنیت مللمتحد است.
به امید روزی که کشورمان ایران، به سرزمین آزادی و دموکراسی و برابری و صلح و همزیستی و حقوقبشر و احترام به حقوق بینالملل گردد.