بیا تا جهان را به بد نسپریم
به نام زن، زندگی، آزادی
سالی که گذشت، هر روزش را با صدای رسا و بلند نه گفتیم و بر همانیم که بود. در تمام سال رفته، صدا و تصویرِ خیابان بود که در آثار و فعالیت‌های ما جاری می‌شد و در کنار سایر مردم شریف و دوستان دانشجومان تحصیل و هنرمان را وقف این جنبش نمودیم. جنبشی که مزین به‌نام دختر ایران، «ژینا» بود.
اینک سال دوم جنبش آزادی‌خواهانه و طغیانِ علیهِ ظلمِ ملتِ ایران در حالی آغاز می‌شود که خانه‌مان، دانشگاه زیر بار شدیدترین سرکوب‌ها و فشارهاست و دژخیمان، هراسان از حضور ما، آغاز ترم جدید را هرروز به تأخیر می‌اندازند و با احضار و تهدید دوستان‌مان و بازی با عبارت آموزش غیرحضوری، سعی در ارعاب و ساکت‌کردن ما دارند.
نخستین سالگرد قتل مرحوم مهسا امینی و آغاز دومین سال جنبش و آغاز سال تحصیلی جدید مصادف شده‌است با تصفیهٔ گستردهٔ دانشگاه، که خانهٔ ماست و تعلیق و قطع همکاری و اخراج برخی از شریف‌ترین و عزیزترین استادان و حامیان‌مان و تنها ماندن ما با افرادی که بعضاً، در سالی که رفت، بین ما و صندلی‌های خالی، دومی را برگزیدند. فصل جدید مقاومت در حالی آغاز می‌شود که دژخیمان، گویی ناامید از حسینیه کردن کاخ سفید، با غالب‌زدن مداح به‌جای استاد، می‌خواهند دانشگاه را حسینیه کنند.
لکن هیچ‌کدام ما از هیچ‌کدام از این اقدامات شنیع، نه ترسی در دل داریم و نه اندک تردیدی به ادامهٔ راهی که آغاز کرده‌ایم.
ما ضمن محکوم کردن آنچه بر ما رفت و می‌رود، با صدای بلند اعلام می‌کنیم که آن‌ها، آرزوی انفعال و سکوت دانشگاه و ما دانشجویان را به گور خواهند برد. دانشگاه خانهٔ ماست، ما در این خانه می‌مانیم و با آثار و حضور موثرمان، همراه سایر مردم و دانشجویان و هنرمندان بیرون از دانشگاه، برای آزادی خواهیم آفرید و به مبارزه ادامه خواهیم داد و «نه‌گویان» فریاد خواهیم زد:
«ما هنوز زنده‌ایم!»
