جنگ
همه را به نوعی می‌کشد.
هم آن کسی را که به جبهه می‌رود
و هم آن کسی را که در خانه‌اش نشسته و به بیرون می‌نگرد
جنگ همه را می‌کشد، در جبهه، در کوچه، در خانه
از درون و از بیرون.
جنگ می‌کشد
و مرگ را برای همه
در طول و در عرض
منتشر می‌کند:
ـ از بالا به پایین، وقتی که موشک‌ها می‌بارند
ـ از پایین به بالا، وقتی کشتگان در خاطرات‌مان راه می‌روند ـ
زخمی‌ها و کشتگان در سایه‌های واژه‌هامان می‌ایستند
و به مخاطبان و نامخاطبان نگاه می‌کنند
و آنگاه که سکوت می‌کنیم
قربانیان از کلماتِ بی‌صدا به ما خیره می‌شوند.
جنگ همه را می‌کشد
و آن اربابانِ مرگ که فرمان می‌رانند و خود نمی‌میرند،
از پیش مرده‌اند
و مرگ را از قلب‌های مرده‌شان
به سمت شهرها، خانه‌ها و قلب‌های هنوز زنده شلیک می‌کنند.
احمد خلفانی
برگرفته از صفحه فیس‌بوک نویسنده
