سه شنبه ۱۷ تیر ۱۴۰۴ - ۱۴:۰۰
سه شنبه ۱۷ تیر ۱۴۰۴ - ۱۴:۰۰
دوازده روز جنگ نتایج غیرمنتظره‌ای به همراه داشت. انسجام داخلی در ایران، به‌رغم بحران‌های مزمن اقتصادی و شکاف‌های اجتماعی، حفظ شد. در مناطق مرزی و در میان اقلیت‌های قومی نیز نشانی از شورش یا همکاری با دشمن دیده نشد. تظاهرات صلح‌طلبانه در کشورهای مختلف، حمایت ایرانیان مهاجر از حق دفاع ملی، و همصدایی نیروهای سیاسی مستقل در مخالفت با جنگ و مداخله خارجی، تصویری فراتر از کلیشه‌های رایج ارائه داد.
چرا چنین فضایی برای بروز این جرایم همچنان مهیاست؟ آیا نظام حقوقی ما واقعاً برای امنیت فرزندانمان چاره‌اندیشی کرده است؟ با نگاهی به وضعیت حقوقی این حوزه در ایران درمی‌یابیم که تاکنون هیچ قانونی که به طور جامع و دقیق به حمل‌ونقل هوشمند مسافر بپردازد، وجود ندارد.
مطابق تبصرهٔ مادهٔ ۵۵۱ قانون مجازات اسلامی، در صورت قتل زن، مابه‌التفاوت دیهٔ او تا سقف دیهٔ مرد، از محل صندوق تأمین خسارت‌های بدنی پرداخت می‌شود. در ظاهر، این تبصره رویکردی جبرانی دارد، اما در واقع، بر پایهٔ پذیرش نابرابریِ ذاتی در ارزش‌گذاری جان زن و مرد استوار است. وابستگی این حمایت به منابع مالی صندوق و نگاه جایگزین‌پذیر به دیهٔ زن، حامل پیام‌هایی‌ست که موقعیت اجتماعی و حقوقی زنان را زیر سؤال می‌برد.
دست‌کم دو دهه است که تغییر جغرافیای سیاسی منطقۀ ما بخشی از اهداف امریکا و اسراییل‌اند . نتانیاهو بارها بی‌پرده و باافتخار از هدف‌اش برای «تغییر چهرۀ خاورمیانه» سخن گفته است. در اولین دیدارش با دونالد ترامپ در آغاز دور دوم ریاست جمهوری نیز مدعی شد که اسراییل و امریکا به طور مشترک در حال مبارزه با دشمنان مشترک و «تغییر چهرۀ خاورمیانه»اند.
به نظرم قدم‌هایی که برای رسیدن به هدف برمی‌داریم جزیی از آن هدف است. تمرین دموکراسی در بین فعالان و محق دانستن خود برای آزادی، دموکراسی و عدالت هم در همان مسیر است. من این‌ها را از نظر زمانی مرحله‌بندی نمی‌کنم. این حرف کاملاً درست است که در چنین نظامی به هیچ‌وجه دست‌یابی به عدالت ممکن نیست ولی تلاش برای دست‌یابی به عدالت مهم و ممکن است و این همان کاری است که ما انجام می‌دهیم.
مردم در لس آنجلس به تظاهرات خود علیه دونالد ترامپ، علیه سیاست های مهاجرتی او و علیه سربازانی که به میدان آورده است ادامه می دهند. بر روی پلاکارد « پیشکسوتان علیه فاشیسم» نوشته شده است. مردم به شدت خشمگین هستند, فضا نا آرام و متشنج است .
احزاب شرکت‌کننده به اتفاق آرا، این تجاوز را تهدیدی خطرناک نه تنها علیه ایران بلکه کل منطقه می‌دانند و آن را زمینه‌ساز مرحله‌ای جدید از اجرای پروژۀ موسوم به «خاورمیانۀ جدید» ارزیابی می‌کنند؛ پروژه‌ای که با هدف تحمیل سلطۀ آمریکا و صهیونیسم بر منطقه طراحی شده است.
التهاب و استرس و نگرانی و ترس از ادامۀ ناامنی و آوارگی، بیش از انفجار بمب و آتش و ویرانی دورۀ جنگ، دامن‌گیر مردم شده است. اکثر مردم در این دوازده روز آتش و خون، تا حدودی توش و توانی برای جان بدر بردن و کوچ از مهلکه جنگ و انفجارها داشتند. ولی در صورت آتش‌افروزی دوباره، نمی‌توان انتظار تاب‌آوری بیشتری از اکثر آنان داشت. مردم به اندازۀ کافی و بیش از لیاقت رژیم، وطن و کشوردوستی خود را نشان داده و داغ همنوایی و همراهی با متجاوزان و جنگ فروزان داخلی و خارجی را به‌دل‌شان نشاندند.
امروزبر خلاف زمان جنگ تحمیلی هشت ساله با عراق، شعار”همه بامن” پاسخ تجاوزکاران نیست. نظام جمهوری اسلامی باید صادقانه به شعار”همه با هم” برای گذر از بحران کنونی روی آورد. برای ناکام گذاردن متجاوزان که چشم طمع به کشور دوخته‌اند، به نیرویی قدرتمندتر از آنچه امروز شاهدیم نیازاست. آن نیرو، نیروی وسیع مردمی است که نباید مورد غفلت قرارگیرد.
آخرین پاراگراف بیانیه که بخودی خود خطرناک‌ترین گزاره این بیانیه است آنجایی است که میگویند: ” ما از سازمان ملل و جامعه‌ی بین‌المللی می‌خواهیم که با برداشتن گام‌های فوری و قاطع، جمهوری اسلامی را به توقف غنی‌سازی، و هر دو‌طرف جنگ را به توقف حملات نظامی به زیرساخت‌های حیاتی یکدیگر، و توقف کشتار غیرنظامیان در هر دو سرزمین وادار نمایند.” مفهوم حقوقی این جملات اجرای مواد ۴۱ و ۴۲ ذیل فصل هفتم اساسنامه ملل متحد است.
در ۸ تیر امسال و در روزهایی که تجاوز جنایت‌کارانهٔ حکومت نژادپرست و نسل‌کش اسراییل و دولت امپریالیستی آمریکا به میهن عزیمان ایران باز ردّ پای خونینی از جان و هستی عزیز هم‌میهنانمان در جای‌جای ایران از خود به جا گذاشته است، یادی از رفقای عزیزی نیز ضروری‌ست که در جریان دقاع از میهن‌مان در برابر تجاوز نطامی عراق طی دو سال دفاع میهنی در راه میهنی که تا پای جان دوستش داشتند، جان باختند.
ما بر این باوریم که چپ اگر نتواند در برابر ماشین جنگی سرمایه‌داری بایستد، اگر چپ صدای رنج مردمان بی‌پناه نباشد، اگر چپ در خیابان‌ها، کارخانه‌ها، اردوگاه‌ها و مناطق جنگ‌زده حضور نداشته باشد، از رسالت تاریخی خود فاصله گرفته است. ما برای بنای جهانی دیگر مبارزه می‌کنیم – جهانی فارغ از استثمار، از سلطه، از مرزهای ساختگی، از جنگ و نژادپرستی.
در ۸ تیر امسال و در روزهایی که تجاوز جنایت‌کارانهٔ حکومت نژادپرست و نسل‌کش اسراییل و دولت امپریالیستی آمریکا به میهن عزیمان ایران باز ردّ پای خونینی از جان و هستی عزیز هم‌میهنانمان در جای‌جای ایران از خود به جا گذاشته است، یادی از رفقای عزیزی نیز ضروری‌ست که در جریان دقاع از میهن‌مان در برابر تجاوز نطامی عراق طی دو سال دفاع میهنی در راه میهنی که تا پای جان دوستش داشتند، جان باختند.
