درپی شکایات بیشمارکارگران کارخانه بیسکویت سازی ویتانا ازدایره مدیریت این شرکت به وزارت کار مبنی براخراجهای بیرویه وبی دلیل، تاخیرهای چند ماهه در پرداخت دستمزدهاو پایمال کردن حقوق کارگران بطور گسترده در تیرماه سال جاری،وزارت کاراقدام به برگزاری انتخابات جهت تشکیل انجمن صنفی دراین کارخانه نمود. این انتخابات باشرکت تمامی پرسنل وکارگران کارخانه در محل شرکت برگزارشد.ظاهرا وزارت کار قصد داشت ازطریق تشکیل این انجمن آمار شکایات را کمتر کرده واز تجمع کارگران در مقابل اداره کار ومراجعات مکرر کارگران به اداره کاربکاهد
انتخابات با حضور نماینده وزارت کاردرشرایطی بسیارمتشنج و ملتهب برگزارشد.تلاش مدیران برای منحرف ساختن این انتخابات ودستیابی به نتایج مطلوب خود از آن صورت می گرفت.در ابتدا با بهانه گیری وسنگ اندازی سعی داشتندازبرگزاری این انتخابات جلوگیری کنند.سپس باایجاد جو پلیسی ورعب ووحشت تلاش کردندکه افراد مورد نظرخود را به عنوان اعضای انتخابی انجمن صنفی کارخانه به کارگران تحمیل کنند که با مقاومت کارگران مواجه شدند، به طوری که کارگران از رای دادن به کاندیداهای پیشنهادی مدیر عامل سر باز زدند. در ادامه به انحاء مختلف اقدام به بر هم زدن جو وهمچنین تهدید مستقیم وغیرمستقیم کارگران کردند، تاآنجا که به سبک شعبان بی مخ نعره و تهدیدسر دادند. درهمین حین از تطمیع نمایندهء وزارت کاردریغ نورزیدندکه نماینده وزارت کارنپذیرفت واین شخص اصرار در برگزاری یک انتخابات سالم برای تشکیل انجمن صنفی کارخانه را داشت. در نهایت با توجه به همه عربده جویی ها، تهدیدها، تطمیع ها ودسایس مختلف،کارگران نمایندگان واقعی خود را از بین کارگران قدیمی، با تجربه و دلسوزانتخاب کردندوانجمن صنفی کارخانه تشکیل واز جانب وزارت کار به رسمیت شناخته شد.اما ازاین لحظه به بعدجو امنیتی وپلیسی شدیدی بر سراسر محیط وفضای کارخانه حاکم شد.از جمله بطور انفرادی کارگران را به اطاق مدیرمی بردند و تهدید به اخراج می کردند.از برخی امضاء می گرفتند مبنی بر این که انتخابات را مردوداعلام کنند.ترس ووحشت ازاخراج وتنبیه، به بدترین شکل آن درمحیط کارحاکم شد.
درنهایت تعهدات کارفرما ووزارت کاردر مقابل این انجمن به فراموشی سپرده شد وکارگران نیز موفق به فعال سازی آن نشدندواز پیگیری شکایات خودازاین طریق باز ماندندواین واقعیت بازهم به اثبات رسید که کارگران تنها از طریق تشکل های مستقل وخودساخته موفق به کسب حقوق صنفی وطبقاتی خود میشوندواز تشکل های فرمایشی ودولتی کاری بر نمی آید.
امابراستی درکارخانه بیسکویت سازی ویتانا چه می گذردو شرایط زندگی وکار در آن چگونه است که وزارت کارهم از انبوه شکایات کارگران از مدیران نظامی این کارخانه به تنگ آمده است؟ شناخت ازشرایط امروز مبارزات کارگران این شرکت که کاملا به صورت پادگانی اداره می شود نمونه ی بارزی است که می تواند به کارگران در پی گیری حقوق صنفی _طبقاتی خود کمک کند.
کارخانه ویتانا تعداد قابل توجهی کارگران قدیمی، با سابقه و به قولی رسمی داردکه مدیرعامل این شرکت بیشترین تضادو دشمنی رابااین گروه دارد و در مقابل نیز بیشترین شکایات ازجانب این گروه از مدیر عامل و قوانین حاکم بر این کارخانه صورت گرفته است. برخورد کارفرما بااین گروه از کارگران بسیاررذیلانه وخلاف قوانین انسانی ومدنی است. به این شکل که کارفرما به بهانه های واهی از ادامه همکاری با این دسته از کارگران سرباز می زند واین کارگران مجبوربه شکایت به وزارت کارمی شوند و طبق قانون ورای وزارت کار کارفرما مجبور می شوداین دسته ازکارگران را به سر کار خود باز گرداند.
در بازگشت کارفرما، اجازه کارکردن به این کارگران داده نمیشودوآنها را مجبور می کنند برای روزها و ماه ها، تمامی ساعات کار را در گوشه ای ازمحوطه علاف و سر در گم سر کنند. این گروه حق ندارند با هیچ کارگر یا فردی از پرسنل شرکت تماس بگیرند. حق دستشویی رفتن بدون اجازه وبدون نگهبان همراه را ندارند ودقیقا”همچون زندانی وکاملا تحت نظرهر روز کاری راسپری می کنندوهمواره در یک جنگ روانی و تحقیرآمیز قرار می گیرند. برای این کارگران از حقوق وتسهیلات هم خبری نیست. درنتیجه شبها مجبور به کار در مراکز دیگر هستد وبه موجوداتی روانی وافسرده وناهنجار برای خانواده تبدیل شده اند.کارفرمادر مقابل این اعمال ضدانسانی وقرون وسطایی خود در مقابل هیچ مسئول و هیچ قانونی پاسخگو نیست.کارگری را روی یک صندلی درقسمت اداری می نشانند وهر روز باید از صبح تا پایان ساعت کارهمان جا بنشیند وحق تماس باهیچ کس را نداشته وحق اعتراض هم نداردبلکه با گذشت روز ها به موجودی سربار تبدیل شده خسته ودرمانده اعلام عجز نموده وخود را مجبور به استعفاء ببیند.
بهره کشی از کارگران با قراردادهای زیر یک سال نیزبهبدترین شکل ممکن صورت می گیرد.این دسته از کارگران پس از چند ماه کار بدون دریافت حقوق و مزایا به صورت پیمانی درشیفت شب هم بصورت روزمزد به خدمت گرفته می شوند که حقوق این قسمت از کار شبانه هم با تاخیرهای طولانی پرداخت می شود. بطوری که کارگر در طول ۶ ماه شبانه روز به اندازه یکسال کارمی کند بدون هیچ گونه دریافتی از حقوق. و در طول ماه قادر نیست زن و فرزند خودراببیند.اکثر این کارگران دراثر کار طاقتفرسای شبانه روزی به موجوداتی نحیف وبیمار وافسرده تبدیل شده اند و در مقابل با ابراز کمترین اعتراضی اخراج می شوند. کارگران قراردادی همواره فشار روانی پایان قرارداد یک ساله واحتمال عدم تمدید قراردادو بیکاری را به دوش می کشند.
اینکه کارفرما همواره در تلاش است که کارگران رسمی و قدیمی را اخراج کرده قرارداد های زیریک ساله و سپید امضاء را به کارگران تحمیل کنند بدون شک در راستای زمینه سازی برای جذب سرمایه های خارجی و نیزبخش خصوصی می باشد که نیازمند وجود نیروی کار ارزان و مطیع می باشد.وبه همین دلیل کارگران این نوع قرارداد ها را بدرستی “یوغ بردگی”می نامند.
کارگران در کارخانه ویتانا در بردگی مطلق، ازبرخورداری از یک ساعت مشخص غذا خوری وداشتن یک سالن یا محلی برای صرف غذامحرومند. کارگر در وضعیتی کاملا غیر بهداشتی و در حین کار و تولید ،. روی زمین و دروضعیتی کاملانامناسب وبه دور از کرامت انسانی غذای خود را صرف کند.کارگران این کارخانه از هیچ گونه تسهیلات غیر نقدی برخوردار نیستند و زمانی که مدیر عامل از سر لطف بسته ای از محصول را به کارگران می دهد یا تاریخ مصرف گذشته است یا در حال انقضاء ، به طور کلی محصولی که قابل عرضه به بازار نیست.
در این کارخانه تقریبا”بیش از پنجاه کارگرزن مشغول به کار هستنند. بهره کشی و رفتار ضد انسانی با این قشر کارگر در این شرکت نیز به صورتی آشکار اعمال می شود. از کارگران زن تعهد گرفته می شود که نسبت به عدم پرداخت به موقع حقوق هیچ گونه اعتراضی نداشته باشند. کارگران زن بدون سرویس و بدون امکاناتی ازقبیل مهد کودک برای فرزندانشان و همچنین رفت و آمد در تاریکی شب در یک منطقه ناامن مجبور به کار در این کارخانه هستنند.کارگران زن در شیفت عصر به اجبار کار می کنندوبعد از ساعت یازده شب بدون سرویس در تاریکی شب به منزل باز می گردند.
زنان کارگر وسرپرست خانوار بیشترین لطمه ها را از مناسبات و مقررات بهره کشی وپادگانی تحمل می کنند. بدون شک زنان کارگربه دلایل متعدد از محرومترین افراد جامعه هستندو مقررات موجود زندگی آنان و خانواده هایشان رابا چالش های جدی روبرو می سازد. مشکلات ورویدادهای دردناک در زندگی زنان کارگر بسیار گسترده ودرپاره ای زمینه ها ازمردان کارگر بیشتراست.این تفاوت در میزان حقوق و مزایا، طبقه بندی مشاغل، موضوع ارتقاءشغلی و مهارت های حرفه ای به خوبی آشکار می شود.
پسرفت کارخانه از نظر فنی وتکنولوژی نیزهمواره تاثیرخود رابر زندگی کارگران داشته وکار را بسیار مشکل تر وخطرناک می کند. بحران حاد درصنایع وکاهش ظرفیت تولید اغلب واحدهای صنعتی، مقوله حوادث درحین کار وهمچنین تامین امنیت شغلی را به امری حیاتی برای کارگران بدل ساخته است. کارخانه ویتانا نیز از این وضعیت ضد کارگری مستثنی نیست . دستگاه ها و تکنولوژی قدیمی باعث فشار شدیدبرکارگران شاغل وتهدید بیکاری کارگران تحت عنوان تعدیل نیرو به دلیل فرسودگی ماشین آلات، کارگران را در شرایط مداوم بحرانی و وخیم قرار می دهد.
وضعیت کاروزندگی دراین کارخانه شرایطی است که بر تمامی موسسات و مراکز تولید حاکم است وطبقه کارگر با آگاهی از این شرایط دردناک، لزوم احیای حقوق صنفی _ طبقاتی و ایجاد تشکل های مستقل کارگری را بیش از پیش درمی یابد. در اوضاع کنونی تمامی مقررات و مناسبات حاکم درمراکز کارگری کاملا حقوق و منافع کارگران را از بنیاد تخریب کرده و می کند و این مقررات وجو پادگانی در خدمت جنگ دائمی سرمایه داری علیه طبقه کارگر است که فقط از ضعف تشکل های کارگری و نبوداتحاد درطبقه کارگر استفاده می کند. فقط وفقط با اتحاد طبقه کارگر ودرچارچوب تشکلهای مستقل کارگری می توان منافع صنفی _ طبقاتی کارگران را تامین کرد.
مرداد _ ۹۱
