امسال دوباره موجی ازسرکوب، اعمال فشار، ومحدودیت علیه کارگران در همه حوزه ها را شاهد بوده و هستیم . این موج سرکوب از کارگاه و کارخانه گرفته تا خیابان و در زندان و… در همه جا جریان داشته و دارد. دستگیری شماری از فعالان کارگری و به زندان بردن آن ها نیز از جمله این اقدامات سرکوبگرانه بوده است.
در حال حاضر اقدامات تنبیهی شدیدی در زندان ها درمورد زندانیان سیاسی اعمال می شود که اکثر آنها از فعالین حقوق بشری و کارگری هستند که بعد از حوادث انتخابات دستگیر شده اند. برخی از آن ها نیز در پی این اقدامات تنبیهی به سلول انفرادی بند ۲۰۹ و هم چنین زندان گوهردشت که این روزها به تبعید گاه زندانیان سیاسی تبدیل گشته، منتقل شده اند. وضعیت زندانیان در شهرستان ها از این هم بدتراست.
در ماه قبل نسرین ستوده وکیل بسیاری از زندانیان سیاسی و فعالان زنان و کودکان زیر ۱۸ سال دست به اعتصاب غذا زد، و هم چنان در بند ۲۰۹زندان اوین زندانی است. وی نسبت به شرایط خود وهم چنین نحوه رسیدگی به پیشبرد پرونده‌اش تا کنون دو بار در زندان دست به اعتصاب غذا زده است. دستگیری و وضعیت بد او در زندان تا کنون موجب اعتراضات گسترده ای در داخل و خارج ایران گشته است.
و اکنون رضا شهابی، فعال کارگری و عضو سندیکای کارگران اتوبوس‌رانی تهران، که در وضعیت وخیم جسمی به سر می‌برد، در اعتراض به کارشکنی دستگاه قضایی نسبت به رسیدگی پزشکی به وضعیت درمانی زندانیان سیاسی، از از تاریخ ۲۵ آذرماه دست به اعتصاب غذا زده است. همسر وی از رییس قوه قضاییه خواسته تا به او مرخصی درمانی بدهد زیرا که خطرفلج شدن تهدیدش می‌کند.
او در تاریخ ۲۲ خرداد ماه ۱۳۸۹ بازداشت شد. براساس گزارش ها او در طی دوران بازجویی مورد ضرب و شتم قرار گرفت که منجر به آسیب های نخاعی شد که هنوز تحت درمان پزشکی است، و در تابستان امسال مورد عمل جراحی در ناحیه گردن قرار گرفت. او چند روز پس از عمل جراحی مجددا به زندان برگردانده شد.
رضا شهابی طبق حکمی که به او در تاریخ ۲۶ فروردین ماه امسال ابلاغ شد، به اتهام تبلیغ علیه نظام به یکسال حبس و به اتهام اجتماع و تبانی بر علیه امنیت ملی به ۵ سال حبس محکوم شده است. او همچنین بر اساس این حکم به ۵ سال محرومیت از فعالیت های اجتماعی نیز محکوم شده است. این زندانی اکنون در بند ۳۵۰ زندان اوین به سر می برد
اعمال این فشارها به فعالان حقوق بشر و کارگری را می توان در راستای سرکوب گسترده وهرچه بیشتر محدود کردن حوزه های فعالیت های آنان برشمرد.
تشدید این اقدامات سرکوبگرانه رژیم، ازجانب فعالین حقوق بشر و کارگران بی جواب نمانده ودر این رابطه با اعتراضات گسترده درمیان آنها مواجه بودیم . دیداراز خانواده های دستگیر شدگان، نوشتن متن ها ومقالات اعتراضی در سایت های گوناگون در دفاع از تمامی زندانیان، واطلاع رسانی پیرامون وضعیت زندانیان سیاسی و… تهیه طوماراز جمله اعتراضاتی است که از سوی فعالین در مقابل این موج تهاجم صورت گرفته است. اما در عین حال اقدامات سرکوبگرانه جمهوری اسلامی به دستگیری ها و تشدید فشارها در زندان محدود نمانده و ما هم چنان شاهد گسترش و وسعت گرفتن اقدامات رژیم علیه کارگران و فعالین حقوق بشرهستیم.
بی شک، این مبارزه دارای طنینی جهانی است، چراکه بخشی از یک مبارزه عمومی است. دردی است مشترک که تجمع همیشگی خانواده های زندانیان سیاسی و کارگری را به تجمع هفتگی مادران پارک لاله متصل می کند. فریادهای است مشترک که تا بانگ مبارزاتی ما در سراسرجهان هرچه رساتر بگوش رسد و گامی باشد برای درهم شکستن درهای زندانهای جمهوری اسلامی.
