در نهایت، پیشگیری از بحران ها ممکن است بهترین کاری باشد که ایالات متحده در این لحظه می تواند انجام دهد. برای آینده قابل پیش‌بینی، هیچ راه‌حل دگرگون‌کننده‌ای وجود ندارد که غرب بتواند آن را ابداع یا بر ایران تحمیل کند و این کشور تهدیدی عمیق و غیرقابل پیش‌بینی برای ثبات منطقه، منافع ایالات متحده و شهروندان خود باقی خواهد ماند. اعتراضات باید به جهان امید بدهد: برای اولین بار در یک نسل، به نظر می رسد حکومت دینی در خطر است. اما تا زمانی که رژیم سقوط نکند، هیچ راه حل معجزه آسایی برای جلوگیری از رفتار بد ایران وجود نخواهد داشت.

زمینه‌سازی رونمایی از نماد داغ و درفش، به معجزهٔ رسانه‌ها، در خدمت به فراموشی سپردن جنایات پرویز ثابتی است که به صورت‌های متفاوت سعی در تحریف تمامی حقایق دوران پهلوی، جنایات و شکنجه‌ها و خشونت‌های ساواک دارند. سلطنت دشمن دموکراسی و آزادی و عدالت اجتماعی است. هیچ نکتهٔ امیدوارکننده‌ای در این تفکر و سیستم وجود ندارد که اساساً خوش‌بینی نسبت به طالبان سلطنت چه مشروطه و چه پهلویست را برانگیزاند تا مشوقی برای حمایت از آنان و یا حتی هم‌کاری با آنان شود.

اگر این سادگی محض نباشد، باید بلاهت سیاسی تلقی گردد، اگر قبول نکنیم که پروژه موج سواری رنگی با هدف به راه انداختن یک کودتای رنگی از طریق سوار شدن بر امواج خروشان جنبش های توده ای مردم ایران اخیر بصورت یکی از پروژه های عمده در دستور کار اردوگاه جهان امپریالیستی برای ایران در نظر گرفته نشده است. البته بخش قابل توجهی از نیروهایی که امروز خود را "چپ" تعریف می کنند، خیلی وقت می باشد که با متدولوژی تحلیل تاریخی طبقاتی اقتصادی اجتماعی سوسیالیسم علمی خداحافظی کرده و به پردایم فکری جهانی رقابت و پیکار مابین اردوگاه ساختاری فکری "دموکراتیک" در چالش برای گذار از نظام های " دیکتاتوری" روی آورده اند.

رﮊیم های در آستانه سقوط، در همان حال که نسبت به جامعه ملی بیگانه می ‌شوند، توانائی برقرار نگاه ‌داشتن تعادل خود را با قدرت های خارجی را، از دست می ‌دهند: این واقعیت در مصر و تونس دوران جنبش قابل مشاهده بود. در مورد تونس، وزیر خارجه فرانسه، نخست به حمایت از رﮊیم بن ‌علی برخاست. اما حکومت فرانسه زود تغییر رویه داد. هیچ ‌یک از دولت ‌های در حال سقوط، چه در موقعیت مسلط و ابر قدرت («شوروی » سابق) و خواه در موقعیت زیر سلطه (ایران و مصر و تونس) نتوانستند برجا بمانند. از عوامل مهم، یکی مشکل شدن برقرار کردن تعادل با دولت های خارجی در دورانی است که این دولت ها موقعیت پیشین را نداشتند و دولت های بیگانه توانا به برقرار کردن تعادل دراز مدت با رﮊیم های در حال سقوط نبودند. یک ‌بار دیگر بایستی یادآور شد که فشار دولت در حال سقوط به جامعه، متکی به فشار بیگانه بر کشور است.

قتل ژینا امینی دختر کرد ۲۲ ساله در جریان بازداشت توسط گشت ارشاد تهران در ۲۶ شهریورماه ۱۴۰۱ جرقه‌ی شعله‌ور شدن اعتراضات وسیعی شد که جنبش فراگیر «زن، زندگی، آزادی» نام گرفت. مسئولان جمهوری اسلامی به جای درک پیام اصلی این جنبش، تنها با سرکوب، زندانی کردن و سپس اعدام عده‌ای از جوانان معترض، تلاش کردند که این بار هم اعتراض‌ها را «جمع کنند». جان باختن بیش از ۵۰۰ جوان و هزاران مجروح تاکنون نتیجه‌ی این اشکال گوناگون خشونت حکومتی بوده است. این قتل‌ها، چوبه‌های دار، توهین و تحقیر، شکنجه و آزارهای جنسی در بازداشتگاه‌ها، آسیب‌های سهمگینی بر روح و روان دختران و پسران جوانی که برای «حسرت یک زندگی معمولی» – مثل بقیه‌ی جوان‌های دنیا – به خیابان‌ها آمده بودند، بر جای گذاشته است. خشم و نفرت علیه این سرکوب‌ها در جامعه‌ی ایران و افکار عمومی جهان و احترام و همبستگی با جوانان و زنان ایرانی، حاصل این سرکوب‌های بی‌رحمانه بوده است.

انکار و نادیده گرفتن نقش چپ در جغرافیای سیاسی کنونی از سوی گرایش های راست امرتازه ای نیست. ولی چپ را تا وقتی راست وجود دارد نمی توان بازنشسته کرد. برعکس با بحران های فزاینده سرمایه داری جهانی شده و بن بست هایی که جهان با آن مواجهه است و از قضا در ایران با قرارگرفتن محوریت زندگی در کانون انقلاب ایران برنقش راهگشای چپ بازهم افزوده می شود.