تاریخ را نمی توان به کلان روندها یی جهانشمول فروکاست و با کلان روندهای خیر و شری توضیح داد. تاریخ بر بستر امکان ها و واقیت های انضمامی قابل توضیح است نه با مفاهیم الهیاتی و انتزاعی خیر و شری. تاریخ بستر رخدادها ست رخدادهایی که در شرایطی خاص و بعضا تصادفی حادث می شود و گفتمان ها و صورت بندی های معرفتی دورانی خود را تعین می بخشند.

بهزاد کریمی عزیز با تفکر و عقلی انتزاعی در صدد برخورد با معلولی موهوم به اسم آمریکا ستیزی است. به جای اینکه معضل روابط میان ایران و آمریکا را بر بستری تاریخی بررسد و این مسئله را با نگاهی انضمامی تحلیل کند، آنرا به بیماری عفونی آمریکا ستیزی بخشهایی از ایرانیان نسبت می دهد.

دال های اساسی گفتمانی اصلاح طلبانه چون "آزادی" و "دموکراسی" چندان در انتخابات های گوناگون خرج شده اند و ره به جایی نبرده اند و چنان از درون تهی شده اند که دیگر ذهن طبقه متوسط را قلقلک نخواهد داد. اصلاح طلبان و لیدرهای آنان اکنون به مثابه فرماندهان بی لشکرند. این گفتمان به شدت کهنه و رنگ ورو رفته است. عدالت اجتماعی و کاهش فاصله طبقاتی و مقابله با برنامه های نئولیبرالیستی در قاموس اصلاح طلبان جایی ندارد.

آری ما مشارکت کنندگان در انتخابات به جد معتقدیم در شرایط فعلی راه حل مشکلات اقتصادی و سیاسی و اجتماعی کشور از مسیر تعمیق شکاف دولت - ملت نمی گذرد. اما متاسفانه شکاف دولت- ملت به خاطر استبداد ورزی هسته سخت قدرت از سال ٨٨ بدین سو علیرغم ترمیم نسبی در دولت اول روحانی مدام عمیق و عمیق تر شده است مشارکت کمتر از پنجاه درصدی مردم در انتخابات دیروز حاکی از تعمیق این شکاف است.

"نه به رئیسی" با نه به صندوق رای مترادف نخواهد بود. چرا که یکی ناقض دیگری است. حکومت دنبال خرید مشروعیت نیست بلکه دنبال به هراج گذاشتن و فروش جمهوریت به بهای سردی جامعه سیاسی و مدنی است. برهم زدن بازی اقتدارگرایان با شعار تحریم محقق نمی شود.

همگان نیک می دانند که اقتصاد ایران بدون رفع تحریم ها و تنها ‌از رهگذر ارتباط با چین ره به جایی نخواهد برد. همین تفاهم نامه ایران و چین هم اجرایی شدنش مستلزم عقد قرارداد است با بخش های خصوصی و دولتی ایران در عرصه های مختلف و لذا در صورت پابرجا ماندن تحریم ها ره به جایی نخواهد برد.

سوژگی و فاعلیت در سیاست و راهبرد روشنفکران و منتقدان و احزاب خشونت پرهیز در مواجهه با انتخابات 1400 به چه معنا است. چه باید کرد؟ پاسخ به این پرسش بسیار دشوار است. در هر صورت شرکت بی چون وچرا و تکراری در نمایش فرمایشی از نوع انتخابات ریاست جمهوری 1400 نه تنها بازی در زمین حریف است که به منزله نادیده گرفتن تمایل و خواست اکثریت جامعه و وداع با کنشگری واقعی سیاسی است.

اکثریت اعضای مجلس فعلی در نزد افکار عمومی جامعه بی آبروتر از آنند که بتوانند در یک فضای رقابتی دوباره رای بیاورند. رشوه محمد رضا رحیمی به 170 نفر از اعضای مجلس فعلی که باهنر برای کوچک جلوه دادنش از آن به عنوان نمک آش یاد کرده است و کارشکنی های اکثریت این مجلس مقابل دولت روحانی بخت آنان را برای انتخاب مجدد بسیار کم می کند. از این رو جناح محافظه کار که این روزها سخت دچار اختلاف و انشقاق است بسختی خواهد توانست در انتخابات آتی ائتلافی را شکل بدهد. با فرض ایجاد چنین ائتلافی مهرچینی لیست های انتخاباتی برای آنان بسیار سخت خواهد بود.